Eentonige sequence

[CreOn]

Hallo leden.
Soms hoor je muziek met zowat het hele nummer een sequence die het hele nummer uit 1 of een paar verschillende noten (qua toonhoogte dan) bestaat.
Zijn hier "regels" voor? Ik bedoel, kan je bv. de grondtoon een heel nummer hetzelfde houden en stemt dit dan toch met alle akkoorden in de desbetreffende toonsoort?
Zijn er andere noten die ook lekker klinken of juist niet?
Ik hoor je denken... probeer gewoon, je hoort wel of het klinkt...of niet.
Is ook zo. Maar probeer de theorie erachter een beetje te begrijpen.
Een beetje, want ik vind het soms best ingewikkeld met als resultaat dat als ik eens wat maak het of vrij eenvoudig is, of het bijna hetzelfde is als wat ik al eens geprobeerd heb.
Thx!

 

[flyweight]

er zijn geen regels maar als een akkoorden progressie hebt dan hoort daar een 'scale' bij.
Als je sequence/arpeggio dan de noten uit het eerste akkoord uit je progressie doet dan moduleerd dat lekker met de progressie mee.
Dus ja idd als de grond toon matched
maar alle noten uit die 'scale' kunnen dan werken.

Mooie akkoorden = mooie sequences

probeer maar eens Gm7 of Gm9 of een G7#9, arpeggio aan en je heb een mooie seq

 

[klinkske]

Kijk wat DAF interviews. Er waren regels, ze hebben besloten daar allemaal hun voeten aan te vegen. Zelfs tuning doen ze niet aan. En kijk, ze kunnen nog steeds, ondanks dat Gabi stierf, 40 jaar later optreden (dit jaar nog te Hasselt)
De kunst is de sequence zo minimaal te wijzigen dat ie niet verveelt... En je niet echt snel merkt dat ie wijzigt.

 

[Nightstorm]

‘Regels’ is denk ik de verkeerde term, maar er is zeker theorie over. De vorm van harmonie waarbij akkoorden voor een bepaalde progressie zorgen is vooral een klassieke Westerse vorm van harmonie. Daarbuiten is ook heel veel muziek waarin de relatie tussen verschillende tonen en een statische grondtoon, een drone, een belangrijkere rol speelt. Denk bijvoorbeeld aan Indiase raga’s, maar ook aan doedelzakmuziek. In dancemuziek, waarin ritme, sfeer en herhaling veel meer van belang is dan complexe voortbewegende harmonie, hoor je ook veel meer statische baslijnen. Akkoorden zijn dan meer ‘kleuren’ in relatie tot die grondtoon dan dat ze harmonisch ergens naartoe bewegen.

 

[flyweight]

Daarbuiten is ook heel veel muziek waarin de relatie tussen verschillende tonen en een statische grondtoon, een drone, een belangrijkere rol speelt. Denk bijvoorbeeld aan Indiase raga’s, maar ook aan doedelzakmuziek.

Ja idd bij veel ethnische // wereldmuziek maar ook bij bv ambient. Erg fijn omdat het erg hypnotisch kan worden.
Maar goed een drone hoeft niet 1 grondtoon te zijn maar kan ook een akkoord zijn.
Daar kan dan weer een arpeggio // seq overheen. Vind dat erg mooi in afrikaanse muziek waarbij de gitaar ritmische herhaalt door de progresie heen.

 

[Eis-T]

Hey boy hey girl van the Chemical Brothers is een mooi voorbeeld van zo'n sequence. Juist doordat het niet lekker in de toonladder zit - het nummer staat in D, de accentnoot is een D# - zit er zoveel goede spanning in dat nummer. Dit lijkt me typisch zo'n dingetje van "niet teveel over denken, maar gewoon kijken wat klinkt". Een ander letterlijk eentonig nummer is rollin' and scratchin' van Daft Punk.
Het bewijs dat toon niet leidend hoeft te zijn: het batterijklep-trucje op de 303 om random patterns te genereren. Daar komt bijna altijd komt er wel wat muzikaal bruikbaars uit. Mits je van acid house houdt

 

[stoter]

Interessante vraag!

Je vraagt naar regels hierover binnen "de" muziek, maar da's lastig. Het verschilt per genre/stroming/tijdperk/regio wat de gewoontes zijn. Die gewoontes worden al snel opgevat als "regels". Krijg je hele gezellige gesprekken van .

Het hangt wat mij betreft van je smaak af. Ik neem aan dat je de muziek maakt waar je (grofweg) ook naar luistert.

Zo vind ik het aanhouden van dezelfde toonhoogte altijd heel spannend. Deze spanning verdwijnt bij mij, zodra het overgaat in een akkoordschema. Ik ontdekte dat lang lang geleden, toen The Time of my Life een hit was. Je weet wel, die van Dirty Dancing. Coupletten: superspannend. Refrein (+ aanloop daarnaartoe): meh.

Toevallig ben ik er nu mee aan het stoeien. Heb een project waarin ik de muziek "drone"-achtig opbouw, maar dan vermengd met "echte instrumenten", muzikanten die eroverheen jammen. Dat zorgt ervoor dat sommige pop-luisteraars het maar lang vinden doorgaan, omdat ze een akkoordschema verwachten. En wellicht vinden mensen die van drones en experimenten houden het veel te poppy. Het valt daardoor tussen wal en schip. Voorlopig vind ik dat nog niet erg (zelfs leuk), maar kan zijn dat het op lange termijn niet gaat werken. We'll see. Maar vandaar dat ik het een interessante vraag vind

 

[SmartBits]

Bij sommige genres ligt de focus minder op het melodische aspect en meer op de timbres. Als je bijvoorbeeld naar Alessandro Cortini of (latere werk van) Donnacha Costello dan is dat veelal heel simpel qua noten. Maar toch gebeurt er veel en blijft het boeien. Het is wel een kunst om het boeiend te maken/houden, meestal ben ik ook snel geneigd om het wat voller te stoppen. Maar ik vind juist de stukken waarbij het timbre belangrijker is vaak leuk om te luisteren en om te maken. Het liefst ook zoals @stoter een combinatie maken (in mijn geval met zang).

 

[SmartBits]

Om nog maar even wat mooie voorbeelden te geven:

 

[Disharmonic]

@SmartBits : Je hebt deze ook 'ns gepost:



Misschien niet voor iedereen, maar het is fraai. De kunst om het boeiend te houden is waarschijnlijk dat het geluid net complex genoeg blijft over tijd om je brein bezig te houden met het "decoderen" ervan. Net als in het voorbeeld van @klinkske hierboven, op een korte tijdschaal merk je een verschil maar amper, pas op een wat langere tijdschaal is het duidelijker.

 

[CreOn]

Bedankt voor alle antwoorden. Leuk voer om morgen eens effe door te spitten. M'n kennis van muziekleer is maar heel basic. Luister echter heel aandachtig naar het instrumentale en probeer vaak te achterhalen hoe iets in elkaar steekt en zo zelf ook eens wat te proberen. Vaak beleef ik plezier aan geluiden te "ontwerpen" of een bepaalde sound dicht te benaderen. Gewoon omdat ik het leuk vind met synths bezig te zijn en te leren hoe een bepaald geluid is opgebouwd. Even vaak probeer ik zelf wat in elkaar te steken en dan wordt het meestal zoiets .
Geen hoogstandje, het vloeit dan ook meer uit het gewoon lekker bezig zijn met synths en muziek.
Mijn vraag kwam eigenlijk voort uit Oxygene II. Hierin zit tot halverwege het nummer een eentonige bas (geen sequence dus). Ik vind dat prettig om te horen. Maar wat ik nog prettiger vind is dat het dan op een gegeven moment toch veranderd. Je wacht daar als luisteraar toch op en als het dan inderdaad komt is dat heel fijn te horen.

Er zo is er vast meer dat me deed opvallen dat er bepaalde muziek is waar weinig tot geen variatie is op een bepaald gespeeld deel daarvan.
Wat ik ook erg mooi vind is de muziek van de app SkyGuide. Ik kan er zelf slecht de vinger opleggen of hier ook een statische (grond)toon in verwerkt is. Het is heel erg ambient en spreekt me erg aan.

Thx again.

 

[Bahamut]

Pedal point - Wikipedia

en.wikipedia.org

Denk dat je zoiets als "pedal point" bedoelt. Niet dat ik er zoveel van weet. Maar "regeltjes" boeien niet echt bij elektronische muziek IMO.
Er is talloze elektronische muziek waarbij bepaalde elementen min of meer permanent herhalend zijn. Bij zulke muziek zijn het vaak andere aspecten dan harmonische variatie of melodie die de muziek interessant (genoeg) maken, voor op de achtergrond of niet. Mooi voorbeeld is Crystal Lake van Klaus Schulze (1977). De sound alleen al maakt het boeiend. Eerste transpositie pas na ruim 4,5 minuut. Komt wel langzaam meer variatie in.

 

[krautrock1958]

Zijn hier "regels" voor? Ik bedoel, kan je bv. de grondtoon een heel nummer hetzelfde houden en stemt dit dan toch met alle akkoorden in de desbetreffende toonsoort?
Zijn er andere noten die ook lekker klinken of juist niet?
Ik hoor je denken... probeer gewoon, je hoort wel of het klinkt...of niet.

My two cents; volgens mij moet je je niet teveel met de regels (voor zover ze er zijn) bezighouden maar vooral met de vraag of het lekker klinkt, da's het allerbelangrijkste toch?
Soms kan een sequence die maar één noot qua toonhoogte bevat juist goed klinken omdat de rest erom heen goed combineert en die nou juist een soort van anker wordt.
Of de afwisseling van de sequence zelf, de intervallen en verschuivingen in ritme, de velocity- en/of gatevariaties enz terwijl het de hele tijd dezelfde noot is maar wel op een bepaalde manier spannend is.
Bijv een simpele baslijn van maar één dezelfde noot kan je heel tof maken door soms voor en soms achter de beat te spelen en soms een keer weglaten, want juist het weglaten kan ook voor leuke verrassingen zorgen.
Als alles in een track de hele tijd in alle layers hetzelfde is dan wordt het al gauw ééntonig maar het gaat om de spanning en afwisseling denk ik op welke manier dan ook.

 

[Nightly Build]

Bij de Aeroplane remix van 'The Sound Of Violence' van Cassius hoor je de eerste 2 minuten een sequence loopje waar niets aan veranderd alleen daarna komen er andere geluiden bij:

 

[bikkel]

Het helpt vaak wel door te proberen een verhaal te vertellen. Bijvoorbeeld toen ik een CD'tje van Drexciya aanzette op een verjaardag klaagde iemand dat het net was of ze een uur lang naar achtergrondmuziek voor een onderwaterdocumentaire hadden zitten luisteren. Mission accomplished.

De opbouw of het gebrek aan opbouw kan daar dus mee te maken hebben. Bijvoorbeeld Trans Europe Express van Kraftwerk heeft aan één kant iets van 20 minuten lang het zelfde ritme, maar dat heeft dus een compleet doordachte reden. De vraag is dus niet "welke noten speel ik?" maar "wat gebeurt er?".

 

[BlackEyed]

Bijvoorbeeld Trans Europe Express van Kraftwerk

Trans Europa Express heeft dat ook.