Ik vind mijn muziek niet goed genoeg om het te pushen bij anderen. Volgens mij is het voornamelijk egoboosten wat mensen zoeken. Een serotonineshotje die je krijgt van complimenten en aandacht. Net als op facebook en instagram is dat de verslaving. Mensen die muziek maken omdat ze zo onsterfelijk denken te worden vind ik een lastige, want ik denk dat dat alleen geldt voor mensen die heel erg bijzondere en unieke dingen maken en dus is dat een beetje kansloos voor de meeste mensen want zo goed als je zou willen zijn ben je gewoon niet... Al ben ik ook wel iemand die tegen zijn kinderen zegt : 'vanochtend bestond deze muziek nog niet, en dankzij mij bestaat het nu wel'. Daar kan ik ook wel genoegen uit scheppen. Ik maakte vroeger muziek puur omdat ik het leuk vond natuurlijk, maar ook wel uit de behoefte aan erkenning, en aangezien muziek voor mij heel belangrijk was toen, ben ik dat pad dus gaan volgen. Door de jaren heen merk je dat je lang niet zo goed bent als je dacht, of zou willen zijn, en merk je dat er buiten de fora en muzieksites geen enkele interesse is in wat je doet. Iedereen heeft wel een hobby zeg maar. Het is voor mij erg dubbel. Ik heb voor mijn gevoel in al die jaren nog nooit een track afgemaakt in mijn ogen. Ik mis blijkbaar bepaalde skills om tracks tot een afgerond geheel te maken. Ik heb jaren gezocht naar mensen om elkaars zwakke punten aan te vullen maar die heb ik nooit gevonden. Dat frustreert op den duur enorm. Dus nu maak ik muziek puur omdat ik het leuk vind. Afgezien van de technische frustratie die mij regelmatig ten deel valt, en daarmee mijn plezier en motivatie ondermijnen, is het nog steeds leuk om te doen. En volgens mij is dat de enige echte reden om muziek te maken. Muziek maken puur voor geld vind ik echt triest en kut, tenzij je dat geld dan weer verdient met muziek die je dus maakt omdat je het echt leuk vindt. Want dat is volgens mij waar het om zou moeten draaien. Oprechte, integere muziek. Gemaakt zonder te denken aan wat een ander er van zou kunnen vinden.