Zoals beloofd zou ik wat verder ingaan op de Kawai MP-7 na hem een tijdje bespeeld te hebben. Omdat elke Synth/ Piano natuurlijk gewoon een contoller met een soundengine is ga ik op op die twee manieren erop in.
Het Keybed
Het Keybed is op afstand het beste dat ik ooit op een E-Piano bespeeld heb. Ooit erfde ik een Wersi piano van mijn vader (waar je niets meer over kan vinden) en die had ook een fantastisch keybed. Daarna heb ik jarenlang een Kurzweil SP3X bespeeld waarmee ik een goede 'klik' had, vooral met de Rhodes geluiden. Maar nadat ik de MP-7 had bespeeld leek de rest gewoon plastic. Er is iets waardoor je een directe 'band' met de geluiden krijgt. Daarnaast is de zg. 'Ivory Feel' ook daadwerkelijk te voelen: het is een soort prettige stroefheid waardoor je met live-zweetvingers prima grip houdt. Door de driepunts-registratie is het mogelijk om erg dynamisch te spelen. Ik zet de piano goed hard, de Touch op 'Heavy 1' en dan opent zich een brede waaier van expressie door de nauwkeurigheid van het klavier. Ik heb geen MP-11 bespeeld, maar dit is al zó'n grote sprong voorwaarts ten opzichte van de Fatar-plasticzooi van de Kurz dat ik hierin helemaal blij ben. Overigens feliciteerde Pianoteq 5 me bij het inregelen met de release-velocity, die ook wordt geregistreerd. Keyboard is geniaal. Ik was meteen verkocht.
De Interface, hardware en software
Het geheel voelt stevig aan. Knoppen rammelen niet, schuifjes geven een duidelijke lineaire range. Het ding voelt stevig en robuust aan en rammelt veel minder dan de Kurz - die wel veel meer kilometers heeft gemaakt. De software laat zich door het prima scherm en de knoppen eromheen prima bedienen. Wat ik jammer vind, is dat de 4 knoppen eindig zijn (dus een start en een stop hebben); ik zou voor continuous gekozen hebben hoewel ik begrijp dat dat midi-technisch niet handig is.
De software is logisch opgebouwd en bijna alles wijst zich vanzelf - hoewel ik wel even moest klooien om de aparte sounds van een setup te wijzigen. Nu ken ik de truc. De Manual zwijgt daarover in diepe stilte. Verder is het een logische en intuïtief te bedienen machine die meteen klaarstaat om bespeeld te worden en getweakt.
De
effecten staan in elke sound of setup direct to je beschikking en daarin schuilt veel meer kracht dan ik dacht. Vooral de Rhodes en Wurlis laten zich met de Amp-models behoorlijk tweaken; De Rhodes preset klonk mij veel te HiFi. Ik heb een boel laag eraf gehaald, veel hoog eraf, en het midden verschoven, versterkt en 'verbreed', beetje overdrive erop, release zachter en voila: een mooie, verweerde Rhodes (met een beter Keyboard dan het origineel, dat wel). De engine voor de Synth geluiden is eigenlijk best chic: filters, resonance, enveloppe, LFO: het kan allemaal. Jammer vind ik het dat je de basisgolfvorm niet kan wijzigen, maar dat valt wellicht buiten de scope van de MP-7. Kom ik op:
De Geluiden
De Pianosound is natuurlijk een prachtige multisample. Zelf vind ik de Jazzgrand het prettigst - iets warmer en minder fel dat Preset 1. Sowieso heb ik de Touch overal op 'Heavy' gezet - ik ben een echte, ouwe jaren-30-piano gewend. Zoals ik al eerder zei: juist dan kun je 'klein' spelen en houd je enorm veel dynamiek over. De sound is over het geheel enorm dynamisch te noemen; véél dynamischer dan bijvoorbeeld de Kurz maar ook dan de Motif ES6 die ik ooit had. De verschillende string- en sympathische en weet-ik-wat resonances dragen echt bij tot een open, zingend pianogeluid waarvan je gaat spélen, letterlijk. Wat dat betreft is er in 8 jaar tijd een enorme vooruitgang geboekt in het realisme van sample-based pianos.
Over de Rhodes had ik het al gehad, en de Phaser-Effecten zijn precies zoals ik ze wil:
Richard Tee kwijlt virtueel met je mee als je erop speelt. Het jongetje in mij wordt daar erg, erg blij van. Maar ook de andere e-pianos (de DX-7 sounds) zijn vast prima - ik kan er alleen niets mee. Wurli's knorren overigens lekker zonder overdreven te zijn. Ook hier geldt dat met de Amp models en de filters en effecten nog een boel te schaven is naar je smaak.
De Drawbarsectie heeft me enorm aangenaam verrast. Ik heb de VB3 in Logic zitten (32 bits helaas) maar voor live-werk is deze sectie méér dan voldoende voor mijn partijen; van ernstig verkouden reutelorgels tot zijdezacht fluitende gospelsoundjes; ik krijg het eruit. Met de vier schuifjes en de vier draaiknoppen kun je de drawbars realtime regelen en dan is prettig. Ook de Ampsims zijn hier weer handig om de mate van verkoudheid van je orgel te bepalen. Met de "Virtual Technician" kun je hem ook nog astmatisch maken door de leakage op te schroeven. Voor Hammondpuristen misschien een lachertje, maar voor mij een zeer aangename verrassing. Ik heb de VB3 niet meer nodig en het scheelt een boel gedoe.
De overige sounds zijn van het genre 'die horen er ook bij' en daarvan zeg ik: die horen er ook bij. Klinken prima, en de synths zijn vaak zo geprogrammeerd dat een controller het filter (of de resonance) aanstuurt- prima. Drums klinken trouwens echt enorm goed, dynamisch en lang! Had ik niet verwacht maar ga ik zeker nog iets mee doen.
Live Setups
Met een paar drukjes op de knoppen combineer je tot 4 sounds in een live setup, met zijn eigen zones, insert-effecten, amps en zo verder. Voor een ouwe lul als ik (47) een piece of cake en als ik het vergelijk met het gedoe om hetzelfde op de Kurz voor elkaar te krijgen, ben ik een blij mens.
Mopperpunten
De voeding bromt een beetje. Hoor je als het stil is. Ik vind de standaard keyboardinstelling te licht - maar dat pas je zo aan. FabrieksRhodes te HiFi. Geen golfvormen kiezen. Geen editor.
Oordeel
Doe hetzelfde als de pianodocent van mijn kinderen (en Jazzpianist): gewoon doen als je twijfelt. Krijg je geen spijt van. Het is waarlijk een mooi instrument.
