Uitslag Synthforumcontest 2011

Het leuke, gekke en af en toe zure van muziek is en blijft natuurlijk dat iedereen er een ander gevoel of gedachte over heeft, waardoor je zelf iets heel tof kan vinden wat een ander volkomen kut vindt. Waarom staan nummers anders in de Top 40 als iedereen ze crap vond?

Omdat ze daarin belanden doordat een heel team van salesmensen, welk in dienst zijn van het betreffende label, de plaat opkoopt? Forced sales enzo, the beatles, klf??? Ouwe truuk hoor...

Bovendien moet men niet zeuren over de uitslag, dit is idols of the voice niet, de winnaar houd er hooguit 15 minuten synthforum-roem aan over....
 
Onzin! muziek gaat om gevoel overbrengen, niet over regeltjes, het is geen paardenconcours met puntenlijstjes

"Onzin ?" Hahaha. Een beetje kort door de bocht. Het winnende nummer is zowat een aaneenschakeling van basic muzikale regeltjes. Op welke manier wordt wat jij als 'gevoel' tot stand gebracht beoordeelt dacht je ? Waarin verschilt de SF contest van jouw paardenconcours ? Inderdaad, in dit geval zijn er geen paarden, dan wel muziektracks mee gemoeid. Op basis van wat geef je punten denk je ? Gevoel ? Juist. En op basis van wat krijg jij een bepaald 'gevoel' ??
Dringend wat muziekfilisofie lezen is de raad die ik je kan geven.
 
Het werkt voor mij veel simpeler, het pakt wel, of niet..... pakt het wel krijg je punten, pakt het niet dan niet.
en of dat komt door aaneenschakelingen van cliches of reeksen aan "fouten" doet er voor mij niet zo veel toe.
 
dat is natuurlijk zo
maar omdat je zelf ook muziek maakt ben je meer geneigd te onderzoeken waarom iets je pakt of niet
en je gaat ook hele knappe muziek meer waarderen omdat je een getrainder luisteroor krijgt
je wordt meer aangesproken door dingen die knap gedaan zijn..
Je krijgt meer luisterervaring en je bent ook iets minder snel tevreden met wat je hoort
althans, dat zie ik bij heel veel mensen die met muziek bezig zijn
 
dat is natuurlijk zo
maar omdat je zelf ook muziek maakt ben je meer geneigd te onderzoeken waarom iets je pakt of niet
en je gaat ook hele knappe muziek meer waarderen omdat je een getrainder luisteroor krijgt
je wordt meer aangesproken door dingen die knap gedaan zijn..
Je krijgt meer luisterervaring en je bent ook iets minder snel tevreden met wat je hoort
althans, dat zie ik bij heel veel mensen die met muziek bezig zijn

Je hebt hier een punt en ben het mee eens. De grens tussen muziek maken en leuk vinden wat je hoort is steeds moeilijk te bepalen. Hoe beter je luister, hoe kritischer je wordt.

Ik heb dat probleem ook, en als ik "te" kritisch word dan heb ik minder plezier als lerende producent -om muziek te maken- en raak de focus kwijt. Te makkelijk is ook niet leuk (niet interessant genoeg in ieder geval).
 
dat is natuurlijk zo
maar omdat je zelf ook muziek maakt ben je meer geneigd te onderzoeken waarom iets je pakt of niet
en je gaat ook hele knappe muziek meer waarderen omdat je een getrainder luisteroor krijgt
je wordt meer aangesproken door dingen die knap gedaan zijn..
Je krijgt meer luisterervaring en je bent ook iets minder snel tevreden met wat je hoort
althans, dat zie ik bij heel veel mensen die met muziek bezig zijn

Ik kan wel muzikaal beoordelen zonder direct op mijn smaak af te gaan (mijn smaak is wel breed)
Als ik luister luister ik in elk geval naar de muzikaliteit van de maker, arrangement, zuiverheid van zang, uitwerking, de impact en gewoon het idee. Speelt iemand alles zelf in of is het knip en plak/jatwerk, dat soort dingen.. je wil weten uit welk hout iemand muzikaal gesneden is (niveau)

zinvolle feedback is in elk geval rekening houden met deze aspecten en iemand op weg helpen, wat iemand ermee doet of kan is een 2e. je kunt niet iemand leren muzikaal te zijn, dat heb je of heb je niet. feedback kan soms een klap in je smoel zijn maar zo werkt het in het echte leven ook
 
Ik ben het eens met Fjoesz en anderen die aangeven dat je kritischer gaat luisteren naarmate je meer met muziek bezig bent. Soms heb ik daar idd ook zelf last van. Dan ga ik analyseren hoe iets is gemaakt. Voor het leereffect prima, maar voor het grote genieten minder prettig. Misschien is het zo dat je meer van iets kunt genieten als je weet dat iets op een goede manier in elkaar is gezet. Het kan zijn dat Raphie zoveel met muziek bezig is, dat hij zich daar helemaal niet meer van bewust is.

Ik zie het een beetje als een astronoom die in een romantische bui gewoon met zijn geliefde van een heldere sterrenhemel kan genieten zonder direct alles te willen benoemen.

Mooi hè? :)

Dus zin of onzin, if it sounds good, it is good.
 
Ik kan ook nog wel technisch luisteren, aangaande PDM, i.d.d. af en toe vals, timing soms heel goed en soms ook helemaal niet. muziek niet helemaal lekker gemixed en veels te hard gemastered. Maar toch als ik daar allemaal doorheen prik, dan voel ik wel waar die heen wil.

Technisch had BSE van mij wel mogen winnen, fantastische track blijft dat en zo enorm strak uitgevoerd.
Maar overall wist PDM waarschijnlijk toch het juiste (stem)knopje te raken
 
was maar een vraag, belgen zijn gewoon goed met geluid :)
 
dat is natuurlijk zo
maar omdat je zelf ook muziek maakt ben je meer geneigd te onderzoeken waarom iets je pakt of niet
en je gaat ook hele knappe muziek meer waarderen omdat je een getrainder luisteroor krijgt
je wordt meer aangesproken door dingen die knap gedaan zijn..
Je krijgt meer luisterervaring en je bent ook iets minder snel tevreden met wat je hoort
althans, dat zie ik bij heel veel mensen die met muziek bezig zijn

Oh dat klinkt een beetje als mijn "jeugdige jaren". Muziek moest zo "technisch mogelijk" (en het liefst ook zo onbekend mogelijk) zijn omdat het anders niet goed genoeg was. Wat een nare tijd was dat toch haha, nu deel ik Raphies mening, pakt het of pakt het niet....

Het probleem met een "getrained oor" (welk ik ook nog wel heb alleen niet meer gebruik) is dat de "lol" van muziek (maken/luisteren) heel snel verdwijnt, want opdenduur is veel gewoonweg niet meer goed genoeg....

Pas maar op, door dit puriteinse euvel verander je snel in Koos Vriendloos, want wie wil er nou zo'n semi-elitaire arrogante zuur pruim die niets leuk en goed genoeg vindt als vriend....
 
Oh dat klinkt een beetje als mijn "jeugdige jaren". Muziek moest zo "technisch mogelijk" (en het liefst ook zo onbekend mogelijk) zijn omdat het anders niet goed genoeg was. Wat een nare tijd was dat toch haha, nu deel ik Raphies mening, pakt het of pakt het niet....

Het probleem met een "getrained oor" (welk ik ook nog wel heb alleen niet meer gebruik) is dat de "lol" van muziek (maken/luisteren) heel snel verdwijnt, want opdenduur is veel gewoonweg niet meer goed genoeg....

Pas maar op, door dit puriteinse euvel verander je snel in Koos Vriendloos, want wie wil er nou zo'n semi-elitaire arrogante zuur pruim die niets leuk en goed genoeg vindt als vriend....

haha
of je er een semi-elitaire arrogante zuurpruim van wordt heb je zelf in de hand natuurlijk
ik denk juist dat het je muzikale beleving verrijkkt
dat je op nog meer gebieden geraakt kan worden
luisterervaring dwingt je ook een beetje in de wat uitgesprokenere extremere hoek van een stijl die je aanstaat waardoor je spectrum verbreedt
volgens mij ga je er ook juist meer muziek door gaan waarderen
mn lol in muziek wordt steeds groter eigenlijk :)
 
haha
of je er een semi-elitaire arrogante zuurpruim van wordt heb je zelf in de hand natuurlijk

Nou dat weet ik zo net nog niet hoor, een paar vrienden van mij gingen naar het conservatorium (hoe elitair) om broodmuziekant te worden. Vervolgens sprak ik ze een tijd later en toen konden ze zich ineens heel druk maken om muziek dingetjes zoals: Kim Lian van der Meij. Dat was nepmuziek en volgens hun broodroof, zo ken ik nog wel wat voorbeelden.

Maarja, aan de andere kant is niet iedereen hetzelfde en dus hoeft ook niet iedereen zo te worden natuurlijk.

Ik denk ook dat het milieu waarin iemand opgroeid meespeeld, als je de hele dag tienerboppers luisterd (en dus ook niets anders kent) en je ontdekt ineens, door youtube bijvoorbeeld, dat er nog meer muziek bestaat, kan dat wel eens shokkerend werken en dan kan het ook interresant zijn. Maar ik heb 10 jaar lang tussen die "elite" groep (lees: professionele en bekende muziekanten, managers,boekers, promoters, pluggers, camera mensen, technici, labeleigenaren etc enz) gezeten, en ik was ook een zuurpruim zonder plezier. Toen ben ik er maar eens mee gestopt en alles is nu veel makkelijker haha..

Alhoewel ik ontzettend moest wennen aan het radio station Q music, welk de hele dag aanstaat op mijn werk, dat was echt zwaar ;)
 
Ik ga kritischer luisteren naar de manier waarop een nummer gemaakt is sinds ik zelf muziek maak, maar of iets me al dan niet pakt is daardoor totaal niet veranderd. Of ik iets al dan niet mooi vind, daar moet ik niet over nadenken of motiveren. Dat voel ik gewoon. Het is soms wel interessant om nadien iets wat ik mooi vind te gaan analyseren. Maar dan in die volgorde, en niet andersom.
 
Het probleem met een "getrained oor" (welk ik ook nog wel heb alleen niet meer gebruik) is dat de "lol" van muziek (maken/luisteren) heel snel verdwijnt, want opdenduur is veel gewoonweg niet meer goed genoeg....

Hier ben ik het mee eens. Op een bepaald moment is je oor zo getrained dat er eigenlijk niets wat je produceert goed genoeg is waardoor je het plezier kwijt raakt.

Ik zal in de toekomst het muziekmaken serieuzer aanpakken, maar terug naar de basis: mijn stem is mijn enige hardware en mijn instrument. Ik ben aan het groeien, dankzij dit forum is mijn manier van luisteren-produceren sterk veranderd. Ik realiseer me nu dat ik dag en nacht zit achter mijn twee computers om te experimenteren met dit en dat, alles is mogelijk, alles kan goed en fout zijn... En ja, dan als ik ga zingen ben ik bezig met "zal dit of dat vals klinken, ben ik goed met de timing, is de uitspraak de juiste of toch moet ik het accent zo laten, enzovoort" en dan weer dagen en nachten bezig met "hoe krijg ik mijn track tenminste redelijk". Drie of vier tracks per jaar maken mij niet erg gelukkig; over optredens: ja, dat is een heel andere wereld, ben nog niet aan toe (en daar zit mijn droom in: op het podium knallen gewoon!).

Volgens mij is Pablo een Spaanse Groninger. En ach, die zijn ook best goed met geluid hoor :)

Argentijnse Groninger. Leuke combi trouwens hihi...
 
Kleine toevoeging: de film "as it is in heaven" is een inspirerende film om te bekijken. Daar zit de essentie van alle bovenstaande.
 
Back
Top