Gisteren Peaches gezien in de AB in Brussel.
Ik ging niet voor de muziek, wel voor het trash-gehalte van die griet. Wat bleek, we kregen een perfect gechoreografeerde show
Ze deed of ze trashte, maar in werkelijkheid bleef ze constant aan de voorzichtige zijde van het spreekwoordelijke randje. Het strippen ging tot aan lingerie, maar het publiek teasen met net iets meer, ging al te ver. Ze deed of ze viel en zich erg pijn deed, ze kreeg een pilletje van een stagehand, voelde aan haar maag en spuugde dan nepbloed over het publiek uit. Geen echt bloed dus, fake bloed. Dat vond ik grof.
Dan was Mauro Pawlowski in het voorprogramma veel beter. Die sloeg ECHT een akoestische gitaar op zijn hoofd kapot om vervolgens zijn hoofd in de gitaar te steken en kijkend door het gaatje, het publiek te bezweren met een voodoo-dans. Vervolgens ging hij, gehuld in zijn tweedehands dracula-cape soortgelijke akkoorden headbangen op zijn synthesizer. Zagen we nu echt bloed? Hij ging maar door, sprong op zijn mixer en sprong van daaruit met vol geweld op zijn synthesizer, waar meteen een hoek afviel. Die afgebroken hoek zorgde voor de energie om de synth nog een paar keer loeihard op de podiumvloer te knallen. Toen pas zag ik dat het om een oud Technics workstation keyboard ging, dat hij waarschijnlijk niet zoveel meer gebruikte... Maar het keyboard overleefde. Het was net stevig genoeg om nog op het publiek te leggen en er vervolgens zelf op te gaan zitten op reis door de zaal, tot ie ineens keihard op de grond knalde. Gelukkig hielp men hem recht en snel weer het podium op. Even had ik een gevoel van nationale trots. De toon voor de avond was gezet. Maar Peaches leek het dus te gaan verprutsen met haar gefake, ware het niet dat mijn Bondage Brother Wim (zo noem ik mijn nieuwe kotgenoot) en ik op het plan kwamen een slip een een banaan met ons telefoonnummer op, naar Peaches te gooien. Zogezegd zo gedaan: de onderbroek werd snel van het podium gehaald door de stagehand, maar de banaan pakte ze met graagte aan en beloofde aan Wim: 'I'll ask you for that later!', waarna Wim in het publiek werd bedolven onder complimenten en groepies. Het kutte dus was, dat ze uiteindelijk niet meer erom heeft gevraagd en het was echt niet alleen omdat de banaan er niet meer zo goed uitzag, na 3 uur in de binnenzak van Wim te hebben gezeten tijdens het pogoën (= Vlaams voor 'wild westers ritueel, meestal voorkomend in landelijke jeugdhuizen veroorzaakt door zwaar gitaargeweld')
Echt voldaan waren we dus niet toen we buitenkwamen. Toeval wilde dat een maat in volle euforie naar ons toe kwam gerend en beweerde te weten waar Peaches aan het doorfeesten was. Na een kwartier zeeeeer wazig telefoonverkeer, hadden we deze info: 'Peaches zit... in de 'U'... in de Sitastraat.' Ik als doorgewinterde Brusselaar merkte op dat het dan de 'Pure' in de Pitastraat moest zijn. Probleem was, dat dat een nogal decadente priveclub was, waar je niet zonder uitnodiging binnenkwam. Maar in onze euforie vergaten we dit detail even en toen ze ons vroegen waar onze uitnodiging was, verklaarden wij eenzijdig 'WIJ ZIJN VAN PEACHES' (ons festivalpolsbandje tonende). Die portier sloeg ons echter niet bij mekaar (hij had ons ook niet aangekund), maar zij dat hij even iemand moest gaan halen. Komt daar een vrij chique dame buiten. Wij direkt: 'Hey, wij komen voor Peaches, die zit hier binnen'. Het zal waarschijnlijk ons ruige uiterlijk zijn in combinatie met zatte euforie, maar die dame direkt' Mais Biensur, entre!'. Denkende dat wij band/crew/partyleden waren, voorzag ze ons van de nodige stempels om totaal vrijgeleid de zaal binnen te paraderen. Uiteindelijk hebben we gewoon wat geil met Peaches staan dansen en lullen op (even vermelden) zeer vette muziek. Tot een uur of 4, waarna ik dacht even naar huis te gaan om te gaan pitten.
Van morgen om 7 uur, stond ik op om te gaan werken. Klein PA opstellinkje voor een conferentie voor het bureau dat toezicht houdt op de beveiliging van merknamen. Zelden een hele dag zo droog horen praten. Gelukkig kon ik me wel amuseren met mijn waarnemingsveld, dat op geregelde tijdstippen met een schok terug in positie schoot.
], Like A Tim, Alden Tyrell, Dijf Sanders en natuurlijk DJ Serge.
