Of het een mooi verhaal is mag je zelf bepalen…
5 jaar geleden, maart 2013, heb ik de maximale doses Ibogaïne genomen en naar dit avontuur van 5 dagen heb ik mijn hele verleden los kunnen laten. Wat dit was laat ik even in het midden aangezien het een in het topic van mooie verhalen betreft. Meer belangrijk is wat er daarna gebeurde…
Na deze trip is mijn leven pas echt begonnen, daarvoor leefde ik in een sociaal isolement en meer van dat soort dingen. Het was juli 2013 tijdens een danswerk van de Santo Daime, een kerk waar ayahuasca wordt gedronken waar ik inmiddels al 13 jaar kom, waar naar boven kwam dat ik naar Brazilië moest gaan. De Amazone om precies te zijn. Daar zou het gene zijn wat ik nodig heb in dit leven. Op dat moment had ik geen geld of tijd door werk en ben ik de boodschap een beetje vergeten.
Kerst datzelfde jaar was er een massaal ontslag op mijn werk en was ik ook een van degene die de zak kreeg, een zak met geld + vrije tijd wel te verstaan. Ben toen eerst voor 2 maanden naar Portugal gegaan (wat mijn eerste reis was sinds 12 jaar en ook de eerste keer alleen) om op een boerderij achtig iets te werken, en waar ik een bepaald persoon heb ontmoet die heeft geholpen om dingen uit andere levens los te laten.
Na deze 2 maanden, het was inmiddels Mei 2014, voor het eerst naar Brazilië gegaan voor 3 maanden. Sprak de taal niet en het was voor mij m’n eerste grote avontuur. Bij aankomst in Rio een feitio met bekende gedaan, een feitio is het maken van Daime (ayahuasca) voor de kerk, en vandaar ben ik het land gaan verkennen. Met de bus van Rio naar Brasilia waar ik kort op een boerderij heb gewerkt en vandaar door naar Belém wat in het noorden ligt, op het randje van de Amazone. Daar een heel mooi Daime werk gehad waar ik voor het eerst goed de kracht van het oerwoud kon voelen.
Na een paar dagen daar bij vrienden te hebben doorgebracht het vliegtuig gepakt en via Manaus naar Rio Branco gevlogen, wat in het midden van Amazone ligt, en om me daarvoor te bereiden op de reis naar Mapia. Mapia is een dorpje in de jungle van de Santo Daime. Van Rio Branco met de bus naar Boca de Acre en vandaar verder met de boot 7uur over de rivier naar Mapia. Onderweg daarnaartoe kwam er opeens een gevoel van: dit is thuis, een gevoel wat ik nog nooit eerder heb gehad. Aangekomen heb ik daar 3 weken doorgebracht. Sommige dagen met de Daime werken (ze noemen het werken in de zin van werken aan je zelf), en gewoon om in de jungle te zijn. De kracht daar is echt heel sterk, ook in nuchtere staat. Voor de mensen die daar zijn geweest snappen wel wat ik bedoel
Weer terug in Nederland, het was inmiddels augustus 2014, zat ik nog steeds zonder werk en een beetje van: wat moet ik doen met me leven…? Zag mezelf niet mijn hele leven op kantoor doorbrengen. Ergens in oktober kwam er een meneer uit Brasil in de kerk in Amsterdam om de ceremonie te leiden, en vertelde de Daime me die avond dat ik een keuze heb: je kan linksaf gaan, rechtsaf, ergens achter je in een hoekje schuilen of rechterdoor. Rechtdoor was mijn pad, en bevonden zich de dingen die ik in dit leven moe(s)t doen. Niet echt geheel overtuigt omdat die 3 maanden in Brasil niet het makkelijkste waren, plaatse ik het ergens in m’n achterhoofd met het idee om dan eventueel een pizzeria te beginnen.
Na dat werk was het bijna iedere keer dat wanneer ik Daime dronk, dat Brasil naar boven kwam. Zelfs in m’n slaap en door het ‘normalen’ leven heen waren er signalen dat ik daar toch echt naar toe moet gaan.
April 2015 had ik m’n eerste yogales, en tijdens de les had ik zoiets van: ik word yoga leraar! Augustus dat jaar was er vanuit de kerk een Umbanda weekend, een ayahuasca werk maar dan meer met spirits uit Afrika, waar er 2 ceremonies waren. Met de eerste kreeg ik de vraag waar ik op wachten met alle signalen die toch wel duidelijk waren dat ik naar Brasil toe moet gaan. De 2de dag kreeg ik te zien wat er zou gebeuren als ik Nederland zou blijven… dan was niet het allermooiste vooruitzicht.
In dit weekend heb ik het besluit genomen om ervoor te gaan. In oktober was ik bij een vriendin die me vroeg waar ik op wachten, en dat zetten me aan het denken… 2 dagen later had ik een plan voor mezelf gemaakt hoe ik dit zou moeten aanpakken. Eerst naar India omdat daar de wortels van de yoga liggen, en heb mijn moeder gebeld of ik een jaartje bij haar en haar familie mocht wonen om zo geld te sparen. Dat was goed, dus zette ik alles in gang zoals het verkopen van de studio, meubelen, en het opzeggen van m’n huis. Met kerst 2015 zat ik bij de familie, en een paar dagen later om even voor 2 weken naar Brasil gegaan. Tijdens de landing had ik wel even zoiets van, waar ben ik mee bezig? Huis opgezegd, alles verkocht. Waarom? Brasil is toch wel anders dan Nederland. Maar de volgende dag voelde ik dat ik goed zat.
Dus een jaar bij moeders thuis gewoond. Een opleiding als Yin yoga docent en adem coach gevolgd in tussentijd. Pizza bakken is leuk, maar mensen helpen was en is nog steeds meer mijn ding. 21 maart 2017 heb ik me uitgeschreven als Nederlands burger en ben ik die middag uit Nederland vertrokken. Eerst een kleine tour door Europa en vandaar door naar India om meer over yoga en andere technieken te leren. Daar 5 maanden gezeten en allerlei opleidingen gevolgd. Een maandje Bali, door naar Thailand voor een opleiding in Thai massage van 10 weken waar ik inmiddels ook opleidingen in geef. Begin dit jaar ben ik teruggegaan naar de yoga school in Goa, India waar ik de 500uur in Ashtanga en Vinyasa heb gevolgd. Ze hadden me daar een baan aangeboden, weliswaar een slecht betaalde maar het is goed om ergens te beginnen. Halverwege hebben ze gevraagd of ik een Yin opleiding van 100uur kon opzetten en deze uit te voeren. Inmiddels loopt dit, en ben ik vanplan om eind september terug te keren voor 6 tot 8 maanden.
Op dit moment zit ik in Brazilië, 4de x inmiddels, en ben ik bezig om contacten op te doen en te kijken hoe ik hier een bestaan kan opbouwen. Zit er nu al een maand en heb het erg naar me zin. Het is als een droom die langzamerhand steeds meer realiteit aan het worden is. Volgende week maandag ga ik voor 4 weken terug naar Mapia. In me hele lichaam, en daarbuiten, voel ik dat ik op de juiste pad zit. Weet alleen nog steeds niet waarom en waar dit allemaal goed voor is. Maar ik vind het best. Sinds die Ibogaïne trip is mijn leven echt top, zelfs als de dingen niet gebeuren zoals ik zou willen hopen. Misschien wel de beste les die ik de afgelopen jaren heb geleerd is te vertrouwen, te vertrouwen op datgene waar ik in geloof. Heb gemerkt dat ik datgene krijg wat ik nodig heb, en niet dat wat ik wil. Dit heeft mij erg geholpen om de toekomst en verwachtingen los te laten. Zeg nog wel eens tegen mensen: Life is easy, its only our mind that makes it difficult… en geloof zelf dat dit ook echt zo is. Een ander belangrijk ding, naast vele andere, is dat de reis naar het doel veel belangrijker en interessanter is dan het hele doel op zich.
Het gene wat ik het meeste miste uit Nederland was het maken van muziek. Afgelopen kerst een laptop gekocht en heeft een vriendin deze met de Cubase dongle naar Goa gebracht. Muziek maken is voor mij het beste om te doen. Verveel me geen moment meer.
Misschien dat sommige dingen in het verhaal niet altijd zijn te begrijpen voor jou als lezer, maar dit is mijn leven en hoe ik het ervaar. Het gene wat ik wil mee geven, buiten of je dit wel of geen mooi verhaal vindt, is dat de dromen die je hebt, hoe groot of klein, ervoor te gaan. Niet te wachten op het goede moment, maar deze nu te gaan doen/leven. Laat je niet tegen houden door je twijfels of omgeving. Het leven is, ondanks eventuele tegenslagen erg mooi. Het is hoe je het ziet, er mee omgaat en ervaart. Vind het ook mooi om te lezen in het topic ‘Open brief aan het synthforum’ hoe andere door diepe dalen gaan, maar toch een oplossing op zijn/haar manier vinden en zo positief blijven. Denk dat het maken van muziek hier zeker een grote rol in meespeelt. Daarnaast ben ik ook erg blij met alle mensen op dit forum. Degene die dit tot stand brengen, en alle gebruikers. Door de jaren heen merk ik dat de sfeer op een goede manier is veranderd. Mede ook door dit soort topics iets persoonlijker. Maar wellicht komt het ook omdat ik verander.
