Nee, ik ben het er nog steeds niet mee eens. 'Eigen smaak' is niet hetzelfde als 'volstreekt individueel en uniek'. Het is toch niet per se dat wat ik leuk vind ook alleen ik leuk vind en volledig in isolatie uit mezelf zo ontstaan is? Zo'n uiterste als definitie lijkt mij onzinnig...
Specifiek re. Hexagon: ik zie geen tegenspraak, en ook niet onbewust. Zelfs al zou naar eigen smaak gemaakte muziek "de allerindividueelste expressie van de allerindividueelste emotie" zjin (Willem Kloos over literatuur), dan betekent dat toch nog niet, dat je dat niet kunt willen delen of meningen van anderen kunt willen horen? Ik vraag me dat bij mezelf ook af (re. Fjoesz): als ik iets maak, waarom zou ik het dan aan anderen laten horen? Het is toch voor mezelf? Ik hoef er echt niet beroemd mee te worden (leuk meegenomen, maar geen doel of voorwaarde). Maar toch vind ik het leuk om reacties te horen. Onbewust een soort narcisme?
Je kunt het zelfs met reacties eens zijn en er aanpassingen door doen, zonder je 'naar de luisteraar' te richten. Bijvoorbeeld dat iemand zegt dat het geluid wat smal klinkt (stereobeeld), dat je er dan pas echt op let, en merkt dat het inderdaad zo is, ook volgens wat je zelf mooi vindt in muziek. Aanpassen, terugluisteren, en dan blijkt het beter te zijn. Heb je je dan aan de criticus aangepast? Volgens mij niet; volgens mij ben je door iemand gewezen op iets wat je nog ontgaan was. Dat is net als dat ik na het schrijven en herschrijven en dertig keer doorlezen de spel- en redeneringsfouten in mijn eigen teksten totaal niet meer zie, en het daarom een ander laat lezen om me op dat soort dingen te wijzen. Maar opmerkingen op mijn teksten neem ik alleen over wanneer ik het ermee eens ben. Mijn argumentatie is ook niet gericht op wat 'men' wel zal accepteren of wil horen, maar op wat ik denk dat historisch het waarschijnlijkst is geweest (ik ben/probeer te zijn oudhistoricus - vandaar misschien ook dat ik het leuk vind hier zo'n lang verhaal te typen
).
Daarmee bedoel ik echt niet hoe cool uniek ik wel niet ben en dat soort klets. Maar er zit een heel verschil tussen zeggen dat 'iets-alleen-voor-jezelf-doen' inhoudt dat diegene qua smaak dan helemaal geïsoleerd en individueel zou moeten zijn (is volgens mij onmogelijk), of beweren dat smaak mede maatschappelijk bepaald is, maar dat het dan nog je eigen smaak kan zijn (wat ik hier betoog). Met deze benadering van wat 'smaak' is, is de keuze, in hoe verre je bij het maken van muziek toegeeft aan anderen en je eigen smaak overboord zet (*bewust* dingen weglaten of toevoegen in de hoop meer mensen te bereiken), dan volgens mij vooral een bewuste.
Specifiek re. Hexagon: ik zie geen tegenspraak, en ook niet onbewust. Zelfs al zou naar eigen smaak gemaakte muziek "de allerindividueelste expressie van de allerindividueelste emotie" zjin (Willem Kloos over literatuur), dan betekent dat toch nog niet, dat je dat niet kunt willen delen of meningen van anderen kunt willen horen? Ik vraag me dat bij mezelf ook af (re. Fjoesz): als ik iets maak, waarom zou ik het dan aan anderen laten horen? Het is toch voor mezelf? Ik hoef er echt niet beroemd mee te worden (leuk meegenomen, maar geen doel of voorwaarde). Maar toch vind ik het leuk om reacties te horen. Onbewust een soort narcisme?
Je kunt het zelfs met reacties eens zijn en er aanpassingen door doen, zonder je 'naar de luisteraar' te richten. Bijvoorbeeld dat iemand zegt dat het geluid wat smal klinkt (stereobeeld), dat je er dan pas echt op let, en merkt dat het inderdaad zo is, ook volgens wat je zelf mooi vindt in muziek. Aanpassen, terugluisteren, en dan blijkt het beter te zijn. Heb je je dan aan de criticus aangepast? Volgens mij niet; volgens mij ben je door iemand gewezen op iets wat je nog ontgaan was. Dat is net als dat ik na het schrijven en herschrijven en dertig keer doorlezen de spel- en redeneringsfouten in mijn eigen teksten totaal niet meer zie, en het daarom een ander laat lezen om me op dat soort dingen te wijzen. Maar opmerkingen op mijn teksten neem ik alleen over wanneer ik het ermee eens ben. Mijn argumentatie is ook niet gericht op wat 'men' wel zal accepteren of wil horen, maar op wat ik denk dat historisch het waarschijnlijkst is geweest (ik ben/probeer te zijn oudhistoricus - vandaar misschien ook dat ik het leuk vind hier zo'n lang verhaal te typen
).Daarmee bedoel ik echt niet hoe cool uniek ik wel niet ben en dat soort klets. Maar er zit een heel verschil tussen zeggen dat 'iets-alleen-voor-jezelf-doen' inhoudt dat diegene qua smaak dan helemaal geïsoleerd en individueel zou moeten zijn (is volgens mij onmogelijk), of beweren dat smaak mede maatschappelijk bepaald is, maar dat het dan nog je eigen smaak kan zijn (wat ik hier betoog). Met deze benadering van wat 'smaak' is, is de keuze, in hoe verre je bij het maken van muziek toegeeft aan anderen en je eigen smaak overboord zet (*bewust* dingen weglaten of toevoegen in de hoop meer mensen te bereiken), dan volgens mij vooral een bewuste.
Als het me lukt om ook de softere projecten op't net te zetten laat ik het wel weer weten. Want ik word nu alleen op m'n herrie beoordeeld(en dat is blijkbaar toch iets te underground). Want ook ik maak me in verschillende projecten schuldig aan melodie. Maar nu is't wel mooi geweest.
), maar een volle bak industrial, dat is pas plezier aan m'n oren. het heeft dus nul zin om te zeggen dat dat nergens op slaat, want onze soort bestaat nou eenmaal. don't like it? then you can get the fuck out!
