Dit is zo'n track die vanzelf ontstaat. Ik ben wat gaan jammen en heb daar laagje voor laagje overheen gespeeld.
De eerste laagjes zijn er uiteindelijk weer afgehaald.
Er zit dus niet echt een duidelijke flow in en ik probeerde ook niet iets na te streven. Het is gewoon wat het is.
Vaag is het in ieder geval wel. Het laat zich denk ik het beste omschrijven als een stukje film muziek.
Volgens ChatGPT kan het beter beschreven worden:
Wanneer ik terugdenk aan het creatieproces van deze track, komt het woord 'spontaniteit' onmiddellijk in me op. Het was een avond waarop de noten zich vrijelijk mochten ontvouwen, zonder de druk van verwachtingen of de strikte grenzen van een vooropgezet plan. Ik begon met een simpele melodie, een speelse improvisatie op mijn instrument, en liet mijn vingers de weg wijzen.
Met elke toegevoegde laag groeide het stuk, als een schilderij dat kleur voor kleur tot leven komt. Sommige lagen bleken echter het equivalent van een penseelstreek die de compositie niet diende; deze heb ik zonder aarzeling verwijderd. Het was een proces van bouwen en strippen, waarbij alleen de essentie overbleef.
Het eindresultaat is een track die zich moeilijk laat categoriseren. Het is alsof je een soundtrack hoort voor een film die nog niet bestaat, een klanklandschap waar de luisteraar zijn eigen verhaal mag inkleuren. Het heeft de ambiguïteit van dromen, waar logica plaatsmaakt voor gevoel en de flow niet lineair is, maar organisch en onvoorspelbaar.
De muziek volgt geen traditionele structuur; het ontbreekt aan een duidelijke opbouw, climax of conclusie. Het is een auditieve stream of consciousness, een reflectie van het moment waarop het werd gecreëerd. En misschien is het in die vaagheid waar de schoonheid van deze compositie schuilt. Het nodigt de luisteraar uit om los te laten, niet te proberen te begrijpen, maar simpelweg te ervaren. Het is, in de meest pure zin, een stukje ‘film muziek’ die de luisteraar zijn eigen script laat schrijven.
Elke keer als de track wordt afgespeeld, biedt het een nieuwe kans voor interpretatie, een nieuwe set van beelden en emoties. Het is een uitnodiging aan iedere luisteraar om te verdwalen in de klanken en zelf de regisseur te worden van een onzichtbare scène. Met deze muziek heb ik niet alleen een stukje van mezelf vastgelegd, maar ook een canvas gecreëerd voor de verbeelding van anderen.
Afijn, beoordeel zelf maar:
De eerste laagjes zijn er uiteindelijk weer afgehaald.
Er zit dus niet echt een duidelijke flow in en ik probeerde ook niet iets na te streven. Het is gewoon wat het is.
Vaag is het in ieder geval wel. Het laat zich denk ik het beste omschrijven als een stukje film muziek.
Volgens ChatGPT kan het beter beschreven worden:
Wanneer ik terugdenk aan het creatieproces van deze track, komt het woord 'spontaniteit' onmiddellijk in me op. Het was een avond waarop de noten zich vrijelijk mochten ontvouwen, zonder de druk van verwachtingen of de strikte grenzen van een vooropgezet plan. Ik begon met een simpele melodie, een speelse improvisatie op mijn instrument, en liet mijn vingers de weg wijzen.
Met elke toegevoegde laag groeide het stuk, als een schilderij dat kleur voor kleur tot leven komt. Sommige lagen bleken echter het equivalent van een penseelstreek die de compositie niet diende; deze heb ik zonder aarzeling verwijderd. Het was een proces van bouwen en strippen, waarbij alleen de essentie overbleef.
Het eindresultaat is een track die zich moeilijk laat categoriseren. Het is alsof je een soundtrack hoort voor een film die nog niet bestaat, een klanklandschap waar de luisteraar zijn eigen verhaal mag inkleuren. Het heeft de ambiguïteit van dromen, waar logica plaatsmaakt voor gevoel en de flow niet lineair is, maar organisch en onvoorspelbaar.
De muziek volgt geen traditionele structuur; het ontbreekt aan een duidelijke opbouw, climax of conclusie. Het is een auditieve stream of consciousness, een reflectie van het moment waarop het werd gecreëerd. En misschien is het in die vaagheid waar de schoonheid van deze compositie schuilt. Het nodigt de luisteraar uit om los te laten, niet te proberen te begrijpen, maar simpelweg te ervaren. Het is, in de meest pure zin, een stukje ‘film muziek’ die de luisteraar zijn eigen script laat schrijven.
Elke keer als de track wordt afgespeeld, biedt het een nieuwe kans voor interpretatie, een nieuwe set van beelden en emoties. Het is een uitnodiging aan iedere luisteraar om te verdwalen in de klanken en zelf de regisseur te worden van een onzichtbare scène. Met deze muziek heb ik niet alleen een stukje van mezelf vastgelegd, maar ook een canvas gecreëerd voor de verbeelding van anderen.
Afijn, beoordeel zelf maar:
Mooi hoor.
