Volgens de cursus kopen mensen iets om tot een verbeterde versie van zichzelf te komen (‘the desired self’).
Daarbij handelt hij uit angst/noodzaak, probleemoplossing of verlangen.
Je kan dan aannemen dat mensen meer en sneller betalen als één van die 3 zaken vergroot, met een rechtevenredige verhouding.
Als je dan kijkt in het geval van een 808, waar men eigenlijk ridicule bedragen voor neertelt,
onder welk kader valt dit dan?
Uit angst/nood? Normaliter niet, tenzij GAS een ziekte geworden is
Uit probleemoplossing? Kan zijn, maar de kans is heel klein en zit ook vaak in het hoofd van die persoon.
Dus reëel gezien zou het dus zo goed als altijd zijn uit ‘verlangen naar ‘the desired self’.
Dat wil dan zeggen dat men door een 808 te kopen, zich (al dan niet onbewust) wil identificeren met (een bekend) iemand die een 808 gebruikte of een stroming muziek waartoe de 808 bijdraagt. Dit aankopen staat dan los vh feit of de persoon er effectief door de aankoop ‘bij zal gaan horen’ of ‘even goede kwaliteit van muziek zal afleveren’ door het apparaat te gebruiken. Hetgeen dus in de meeste gevallen een illusie is, als men het aantal geslaagde muzikanten die een 808 bekend hebben gemaakt, bekijkt.
Men gelooft dus graag in illusies en dit is een belangrijk koop-argument.
Vandaag de dag, spreekt men graag in verkoopspraatjes over ‘het creëren van een ervaring’ als men een bepaald apparaat gebruikt. Je bent een ‘echte’ als je een retro-emulatie/kopie koopt.
Gezien de prijzen ben je blijkbaar nog ‘echter’ als je originelen koopt.
De huidige retro-hype toont eigenlijk aan dat synthfreaks een hang hebben naar ‘nostalgie’, misschien als tegenreactie op de digitale overload vd laatste jaren.
