Vortigern
Stamgast
Eindelijk een Yamaha SK-30 te pakken weten te krijgen. Heb er de afgelopen jaren meerdere malen op geboden, maar steeds tevergeefs. Tot nu toe. Waarom deze synth? Een stukje historie:
Eind jaren zeventig hoorde ik als jochie voor het eerst muziek van Jean-Michel Jarre. Ik had geen idee naar welk instrument ik luisterde, maar wist zeker dat ik nog nooit zoiets moois had gehoord. Een klasgenootje wist me te vertellen dat dit nou synthesizers waren en dat die (meestal) met pianotoetsen worden bespeeld. Hé, kwam dat even goed uit: ik speelde piano! Dus moest en zou ik een synthesizer hebben.
Helaas waren die dingen in die dagen onbetaalbaar, zeker voor een jochie van twaalf. De maanden die volgden, stond ik regelmatig met mijn neus tegen de etalageruit van de dichtsbijzijnste muziekwinkel, Verhaegh aan het Raadhuisplein in Panningen, gedrukt, waarachter de hele CS-reeks van Yamaha stond uitgestald. Schitterend, maar volslagen onbereikbaar natuurlijk.
De hele zomervakantie voor mijn brugklasjaar werkte ik bij een boer en zo verdiende ik duizend gulden bijeen. Lang niet voldoende voor een Yamaha CS, maar net genoeg om een Roland SH-101 te kopen, de goedkoopste synth toen.
Man, wat heb ik een plezier gehad van die Roland. Maar dromen bleef ik van een Yamaha. Alleen daarom al bleef ik thuis voor de serie Fame, waarin pianostudent Bruno altijd op CS-en speelde. In sommige scènes zag je Bruno met een soldeerbout in een geopende CS porren, als een puberjochie dat aan zijn brommer sleutelt. Bruno was mijn held.
De gekte bleef en tegenwoordig bezit ik zeventien synthesizers, een klein museum. Waaronder een aantal heel schaarse en bijzondere instrumenten, maar geen CS. Drieënhalf decennia ouder zijn de toen al schaarse CS-en bijna van de aardbol verdwenen. En als je er een vindt, is hij zwaar gehavend en/of onbetaalbaar. Af en toe bood ik er op, maar het is wat de gek er voor geeft en ik ben geen gek, dus het bleef bij bieden. Maar afgelopen weekend stuitte ik op een SK-30. Geen echte CS, maar in dezelfde onnavolgbaar mooie behuizing en met dezelfde, warme, analoge sound. CS genoeg voor mij en ik bood. Werd overboden. En bood weer.
Sinds vanmorgen, 34 jaar nadat ik er verliefd op werd, staat deze Yamaha uit 1979 eindelijk in mijn studio. Een prachtexemplaar. De vette jaren zeventig-klank gaat als een warme passatwind door mijn high tech digitale, maar kille studio. Van de technologische mogelijkheden die ik nu in mijn thuisstudio heb kon Jean-Michel Jarre in zijn professionele miljoenenstudio in 1979 alleen maar dromen. Maar van zijn oude, analoge instrumenten van weleer kon ik alleen maar dromen.
Tot vandaag.
Oh ja, en er blijft één knopje hangen. Dus gaat hij vanavond open en duik ik er met mijn soldeerbout in. Net als Bruno. En als hij het daarna weer doet, speel ik Cho-cho-cho-chorovsky.
Enfin, dat dus. Wat is er eigenlijk over de SK-30 bekend? Ik weet dat hij vrij zeldzaam is omdat hij in zijn tijd nieuw rond de negenduizend euro kostte. Hoe zeldzaam? Iemand enig idee hoeveel er zijn gebouwd?
Het geluid is in elk geval geweldig. De polysynth is vrij beperkt, net als de strings, maar erg warm. De monosynth is echt heftig en ook het orgel klinkt geweldig, vooral met de Lesley-simulatie er overheen.
Eind jaren zeventig hoorde ik als jochie voor het eerst muziek van Jean-Michel Jarre. Ik had geen idee naar welk instrument ik luisterde, maar wist zeker dat ik nog nooit zoiets moois had gehoord. Een klasgenootje wist me te vertellen dat dit nou synthesizers waren en dat die (meestal) met pianotoetsen worden bespeeld. Hé, kwam dat even goed uit: ik speelde piano! Dus moest en zou ik een synthesizer hebben.
Helaas waren die dingen in die dagen onbetaalbaar, zeker voor een jochie van twaalf. De maanden die volgden, stond ik regelmatig met mijn neus tegen de etalageruit van de dichtsbijzijnste muziekwinkel, Verhaegh aan het Raadhuisplein in Panningen, gedrukt, waarachter de hele CS-reeks van Yamaha stond uitgestald. Schitterend, maar volslagen onbereikbaar natuurlijk.
De hele zomervakantie voor mijn brugklasjaar werkte ik bij een boer en zo verdiende ik duizend gulden bijeen. Lang niet voldoende voor een Yamaha CS, maar net genoeg om een Roland SH-101 te kopen, de goedkoopste synth toen.
Man, wat heb ik een plezier gehad van die Roland. Maar dromen bleef ik van een Yamaha. Alleen daarom al bleef ik thuis voor de serie Fame, waarin pianostudent Bruno altijd op CS-en speelde. In sommige scènes zag je Bruno met een soldeerbout in een geopende CS porren, als een puberjochie dat aan zijn brommer sleutelt. Bruno was mijn held.
De gekte bleef en tegenwoordig bezit ik zeventien synthesizers, een klein museum. Waaronder een aantal heel schaarse en bijzondere instrumenten, maar geen CS. Drieënhalf decennia ouder zijn de toen al schaarse CS-en bijna van de aardbol verdwenen. En als je er een vindt, is hij zwaar gehavend en/of onbetaalbaar. Af en toe bood ik er op, maar het is wat de gek er voor geeft en ik ben geen gek, dus het bleef bij bieden. Maar afgelopen weekend stuitte ik op een SK-30. Geen echte CS, maar in dezelfde onnavolgbaar mooie behuizing en met dezelfde, warme, analoge sound. CS genoeg voor mij en ik bood. Werd overboden. En bood weer.
Sinds vanmorgen, 34 jaar nadat ik er verliefd op werd, staat deze Yamaha uit 1979 eindelijk in mijn studio. Een prachtexemplaar. De vette jaren zeventig-klank gaat als een warme passatwind door mijn high tech digitale, maar kille studio. Van de technologische mogelijkheden die ik nu in mijn thuisstudio heb kon Jean-Michel Jarre in zijn professionele miljoenenstudio in 1979 alleen maar dromen. Maar van zijn oude, analoge instrumenten van weleer kon ik alleen maar dromen.
Tot vandaag.
Oh ja, en er blijft één knopje hangen. Dus gaat hij vanavond open en duik ik er met mijn soldeerbout in. Net als Bruno. En als hij het daarna weer doet, speel ik Cho-cho-cho-chorovsky.
Enfin, dat dus. Wat is er eigenlijk over de SK-30 bekend? Ik weet dat hij vrij zeldzaam is omdat hij in zijn tijd nieuw rond de negenduizend euro kostte. Hoe zeldzaam? Iemand enig idee hoeveel er zijn gebouwd?
Het geluid is in elk geval geweldig. De polysynth is vrij beperkt, net als de strings, maar erg warm. De monosynth is echt heftig en ook het orgel klinkt geweldig, vooral met de Lesley-simulatie er overheen.
