Origineel geplaatst door ruudvee
Ik mis in deze draad de band The Prodigy.
Lekker synthetisch, geluiden die (ik) bij andere muziekanten nog nooit heb gehoord.
Die jongens hebben het wat mij betreft goed begrepen.
Zelf vind ik de lekkerste geluiden, geluiden die niets met "echte" instrumenten te maken hebben.
Dat verklaart dan meteen mijn liefde voor Trance.
Juist!
Dat is het antwoord op de vragen die we hier geformuleerd hebben!
Er was geen vraag naar nieuwe geluiden, maar naar een
eigen geluid!
Akoestische instrumenten klinken 'bijna' altijd hetzelfde, ongeacht wie ze bespeelt.
Electrische instrumenten zijn qua geluid beïnvloedbaar, vandaar de populariteit van de electrische gitaar, daarbij denkend aan voorbeelden als Hendrix, Knopfler, Stones, Yes met hun bas-geluid en noem maar op.
Individualiteit is het sleutelwoord. Niet alleen in het spel, maar ook in het geluid. En welk instrument is het meest flexibel?
Misschien zoeken we wel naar een benadering van het meest inididuele instrument dat er is: de menselijke stem...
Dus niet een vraag naar nieuwe geluiden, nieuwe technieken of nieuwe partijen, maar een herkenbaar, persoonlijk geluid, dat is de vraag die Moog heeft beantwoord met de Moog synthesizer. Dat past in het wereldbeeld van de tweede helft van de zestiger jaren van de vorige eeuw.
Grappig is dat de synthesizer dan zo 'ingekapseld' is geraakt, dat het toch voor velen de richting van imitaties is opgegaan, gekoppeld aan de partijen of functies in de muziek. Is een te grote vrijheid weer tegenwerkend?
En dat een groep als The Prodigy dat dan anders doet.
(al zijn er natuurlijk meer)
Wout