Origineel geplaatst door GeitenBreijer
Sorry maar dit vind ik persoonlijk echt onzin
Disclaimer: I Am Not A Lawyer - verbeter me als ik er naast zit.
Het is heel belangrijk - wettelijk gezien, dat het verschil tussen deze twee blijft bestaan en zo vaak mogelijk benadrukt wordt. Niet ter bescherming van wie er kopieert, maar omdat het hier om 2 wettelijk verschillende zaken gaat.
Stelen valt onder strafrecht. Copyrightschending onder civiel recht. De partij die je aanklaagt in het eerste geval kan je in de cel doen landen; in het tweede geval dient er een schikking gemaakt te worden. Pas als er op grote schaal (criminele organisatie) copyright geschonden wordt komt het strafrecht in actie. Het is absoluut niet de bedoeling dat een organisatie als BREIN/BIG of de RIAA zelf politie gaat spelen of opsporingsbevoegdheid heeft.
Je neemt een kopie van de master weg namelijk.
Maar in tegenstelling tot de fiets blijft de master gewoon staan, en dat is precies het belangrijke deel dat verschil maakt. Ja, als muziekmaker zijnde betekent het dat je inkomsten misloopt, maar die worden niet uit je beurs gegapt; je ontvangt minder. Dat netto het effect hetzelfde lijkt (derving van inkomsten) of dat het taalkundig op hetzelfde neerkomt maakt niets uit. "Hij probeert me te vermoorden" kan op doodslag of moord met voorbedachte rade wijzen - een heel verschil in het aantal jaren dat je moet brommen. Daarom is het verschil zo belangrijk.
Het moet geen diefstal worden onder de wet omdat het dat niet is. Op het moment dat de lobby-partijen er in slagen kun je dag zeggen tegen het internet - elke tekst die je leest, elk plaatje dat je ziet - alles valt onder diefstal.
En persoonlijk maakt het mij even laaiend of een junk mijn fiets jat of dat mensen vinden dat illegale kopieen aanbieden wel door de beugel kan.
Ja, maar jij bent belanghebbende en de generieke consument niet. Er wordt geprobeerd die consument belanghebbende te maken, maar helemaal op de verkeerde manier. De consument heeft er namelijk belang bij dat de muziek die 'ie leuk vindt beschikbaar blijft, en dat lukt niet als een artiest gewoon 40 uur op kantoor zit.
Eigenlijk het laatste nog meer omdat het ook bijna een zekere maatschappelijke acceptatie heeft inmiddels.
Inmiddels?
Ik heb nog een krant uit 1984 waarin een hele pagina geweid is aan mensen die op een computerbeurs bijelkaar komen om spelletjes uit te wisselen. Die maatschappelijke acceptatie is er al lang; de schaal is alleen vergroot, en het belangrijkste: het hele nerd-aura is van de computer weg.
Voeg daaraan toe dat internet service providers dikke verbindingen aanbieden voor "muziek, films en spelletjes". Dat terwijl er bij mijn weten nog niet echt een Netflix-variant is hier in Nederland, en dat iTunes ook al lang op zich heeft zitten wachten, en voor spellen heb je alleen maar een kleine ping nodig en dat kon al met ISDN. Het wordt geimpliceerd.
Voeg daaraan toe dat Sony, zelf zwaar tegenstander van alles wat met kopieren te doen heeft, vrolijk CD en DVD-branders maakt. Voor backups? Het gros van de mensen genereert niet eens genoeg data om een ouwe geheugenstick mee vol te krijgen (MSN chatlogs, Patience-highscores).
De effecten en hoe deze positief verandert kunnen worden destemeer!
In theorie is het eenvoudig; maak legaal downloaden (eigenlijk ook al zo iets - downloaden van wat dan ook is legaal, het aanbieden niet) van muziek makkelijker en zo pijnloos mogelijk. Dit is rechtstreeks af te leiden van het economische idee van "perceived value". Iemand betaalt een bedrag voor iets waarvan ze denken dat het het waard is, en des te groter het rendement is (kleine moeite, veel plezier), des te liever willen ze 't uitgeven.*
Helaas is men 6 jaar te laat daarmee omdat het nu "maatschappelijk geaccepteerd" is. Was er eerder ingegrepen, dan was de klap stukken minder hard geweest. Nu is het dweilen, want de kraan gaat niet meer dicht, en je kunt het water niet terug in de leiding stoppen. Was dit te voorspellen geweest? Tja, je hoeft alleen maar te kijken naar hoe snel het is gelopen met Napster.
Kijk naar ringtones. Je krijgt een lage-kwaliteitssample van maar 20-30 seconden maar er wordt grof geld voor neergeteld. Waarom? Omdat het ongelofelijk makkelijk te bestellen is en je hebt 'm zo op je telefoon. Waarom? Je hoeft geen geld over te maken, zelfs geen creditcard uit je zak te halen.
Maak bestellen van muziek zo makkelijk als een sms-je sturen met je GSM (waarna je op een site met je account kunt inloggen en een gewatermerkt (maar niet met DRM beveiligd) bestand kunt downloaden. Dit ter beveiliging van de koper: gelijk ontvangen zou misbruik in de hand werken, en als je je mp3tje een maand of 3 laat staan wordt de transactie ongedaan gemaakt. Zo kan geen idioot op jouw naam 30,000 mp3tjes bestellen met je GSM, omdat 'ie wel de GSM heeft maar niet je toegang). Koppel dit met social-networking sites zodat je nummers voor andere mensen kunt bestellen, geef content creators de mogelijkheid om bulk een aantal exemplaren voor groepskorting te verspreiden (dus dat je een promo kunt scoren voor niks of minder) en maak het hip (niet zoals Hilbrand Nawijn denkt dat jumpstyle hip is).
Ik denk dat er een goede kans is dat zo iets aanslaat. Voor hetzelfde geld is dat er al, maar de huidige oplossingen gaan volgens mij nog steeds van creditcards en daadwerkelijk bestellen uit.
* hier valt weer een interessant verhaal over te schrijven; ik denk dat er hier genoeg weten hoe ze tot hun verjaardag moesten wachten eerdat ze de nieuwe LP van artiest X mochten halen, en dat het uitpakken en luisteren een heel ritueel was. Dit deel van muzikale beleving was al een hele tijd aan het afslijten - vanaf het punt dat de eerste geluidsdrager er was hoefde je niet fysiek in dezelfde ruimte te zijn als degene die de muziek maakte. Het is dus niet iets van de laatste jaren maar een gestaag dalende lijn met hoogte (of dieptepunten 
) als Edison (LP), Marconi (radio), Sony (walkman), Philips (cd).
