Roland Kuit - Microtonics I

Ik hou hier wel van, en ben een groot voorstander van een zowiezo meer experimentele houding in 'muziek' anders kun je net zo goed een AI het werk laten doen ;-)
Zelf zou ik de grens geluidskunst/muziek iets meer richting muziek sturen met bijvoorbeeld wat houvast in 'ritme'. (ik denk bv aan Ryoji Ikeda). Top!

Ryoji Ikeda is top maar nog steeds in macro-tijd en omdat je dan zou kunnen verwijzen naar muzikale elementen die niet noodzakelijk de elementen van de taal van vandaag zijn in de nieuwe muziek.
Je opmerking over ritme roept bij mij de vraag op hoe instrumentele ervaring in macro-tijd (ritmische relaties tussen parameterwaarden) kan worden overgedragen naar micro-tijd (wetten voor het vormen van timbre).
In tegenstelling tot synthesizers en programma's die zijn gebaseerd op stationaire spectra of bekende soorten geluiden, is hier de golfvorm geconstrueerd op basis van amplitude- en tijdwaarden. Het geluid zal dus het resultaat zijn van een compositieproces, net als de structuur die bestaat uit klanken. Ik definieer, door de keuzes van de Lissajous figuren, de gegevens voor amplituden en tijdwaarden; deze waarden zullen met behulp van selectieprincipes (X en Y trajecten) worden samengevoegd tot klanksegmenten. Elk segment begint en eindigt met een amplitude van nul. Een permutatielijst bepaalt de volgorde van de segmenten, die een willekeurig aantal herhalingen kan bevatten. Alle bekende parameters van geluid zoals duur, dynamiek of timbre worden dus functies van het constructieprincipe voor deze compositie. Micro level dus :)
 
Ik vindt het refrein erg sterk, met een onvergetelijke solo. Is dit in Fmineur? Alle gekheid op een stokje.. Ik heb eens een nummer gemaakt met de naam 'dodgy cables' en dat bevatte een soortgelijke sound die deel uitmaakte van de beat. Het geluid was gecreeerd door een stel gare kabels te schudden, en dat leverde allerlei gepiep en gekraak op. Dit doet me er sterk aan denken, hoewel jouw nummer op een andere manier tot stand is gekomen. Ik vermoedt dat het een grote hit op bruiloften en partijen zal worden!
 
Voor mij is het veel te scherp qua klankkleur, mijn oren worden er niet vrolijk van om het beleefd uit te drukken.:D
 
Ryoji Ikeda is top maar nog steeds in macro-tijd en omdat je dan zou kunnen verwijzen naar muzikale elementen die niet noodzakelijk de elementen van de taal van vandaag zijn in de nieuwe muziek.
Je opmerking over ritme roept bij mij de vraag op hoe instrumentele ervaring in macro-tijd (ritmische relaties tussen parameterwaarden) kan worden overgedragen naar micro-tijd (wetten voor het vormen van timbre).
In tegenstelling tot synthesizers en programma's die zijn gebaseerd op stationaire spectra of bekende soorten geluiden, is hier de golfvorm geconstrueerd op basis van amplitude- en tijdwaarden. Het geluid zal dus het resultaat zijn van een compositieproces, net als de structuur die bestaat uit klanken. Ik definieer, door de keuzes van de Lissajous figuren, de gegevens voor amplituden en tijdwaarden; deze waarden zullen met behulp van selectieprincipes (X en Y trajecten) worden samengevoegd tot klanksegmenten. Elk segment begint en eindigt met een amplitude van nul. Een permutatielijst bepaalt de volgorde van de segmenten, die een willekeurig aantal herhalingen kan bevatten. Alle bekende parameters van geluid zoals duur, dynamiek of timbre worden dus functies van het constructieprincipe voor deze compositie. Micro level dus :)

Begrijp ik je goed dat bij micro-tijd-composities (zoals jouw inzending) het geluid (timbre) tegelijk met de compositie (wanneer je iets hoort, zeg maar de 'score') wordt bepaald wordt dezelfde samenwerkende algoritmes/wetten? Terwijl die twee (timbres en de score) bij de meesten inzendingen hier (ook die van mij die ook erg experimenteel gevonden wordt) als losse onderdelen worden ingezet?
 
Ik realiseer me dat het muzikale spectrum in het algemeen erg breed is. Evenwel is het spectrum binnen welke mijn interesse zich bevindt, beperkter gedefinieerd. Deze inzending valt in de bredere definitie.
 
Het gaat hier dus om vanuit welk perspectief naar muziek gekeken en geluisterd wordt.

Normatief: dan gaan we uit dat kunst/muziek een vaste vorm heeft, een vorm waaraan niet getoornd kan worden en dat er iets bestaat zoals een ideaalbeeld van wat muziek is en/of de beschrijving hiervan. We worden dan beperkt tot de vanzelfsprekendheden, wil dit een glimp van geldigheid behouden, over iedere nieuwe conceptie, intentie, realisatie, middel en esthetiek te wegen.
Muziek hoeft niet criteria voor zelfpreservatie aan te dragen. De vraag ernaar komt voort uit het cognitieve en de drang voor verklaring.
Muziek is/of komt voort uit traditie. In hoeverre zijn wij slachtoffer van het verleden dat zoveel 'schoonheid' heeft voortgebracht en ons nu in gijzeling houdt? De compositiedaad is juist gestoeld op een tegenovergesteld principe; het betwijfelen van het objectief "het verondersteld ideaalbeeld", niet het nastreven ervan.
'For this purpose, the qualification 'beautiful' or 'ugly' makes no sense for sound, nor for the music that derives from it ; the quantity of intelligence carried by the sounds must be the true criterion of the validity of a particular music' (Xenakis, 1972).
Dit is het veld waar de componist als kunstenaar wordt aanspreken in zijn finesse en bekwaamheid om muziek vanuit de leegte op te bouwen, in een veel autonomer artistiek idioom. Muzikaal modernisme is hiermee de doorlopende verkenning van de muzikale mogelijkheid daar deze zich heeft ontdaan van een iedere definitieve vorm.
Het klinkende werk bestaat niet als ultieme vorm, als einddoel, maar veel meer als doorstart. Het scheppen van de gelegenheid voor een zinvolle ervaring en vragen.
 
Minimal kan ik wel waarderen, maar deze is me net wat te minimaal :P Ik vind het wel iets voor een VPRO kunst programma van vroeger (kan niet op de naam komen)
 
Niet het tamme "Vrije geluiden" met die "middle-of-the-road"-rut. :)
Zo, wat een uitgesproken mening :D
Ja, ik mis het Vrije Geluiden van vĆ³Ć³r Giovanca. Fijnere locatie, fijnere muziek, fijnere presentatie zonder outfits die de artiesten tot figuranten maken.
 
Even iets anders, ik ben tot mijn grote genoegen een asmr genieter ... dit geeft me geen tingles maar wel iets dat er op lijkt!!!
Maar dan meer tijdreiziger-achtig :beard:

wow
 
Beetje buiten mijn normale kader zeg! Heb m zelfs 2 keer geluisterd, er zit toevallig een buurman met een motorzaag te werken bij mij buiten op de achtergrond. Gaat wonderlijk goed samen! :)
 
Mooie inzending! Alleen al door de discussie die onstaat over de vraag of dit nu wel of geen muziek is. En of die vraag er eigenlijk toe doet.
Ik heb de memoires van Philip Glass gelezen, hij stelt zich dezelfde vraag. Hij haalt daarbij John Cage aan die in zijn boek 'Silence' schrijft dat muziek als compositie of product niet echt bestaat, maar dat pas wordt (of niet), wanneer iemand ernaar luistert. Dan krijgt het pas betekenis.

Wat betreft de drang om iets te willen maken dat ver afstaat van muziek die emotioneel wil manipuleren en conditioneren, vind ik dat altijd een nobel streven. Tegelijk kun je eigenlijk niet componeren (of luisteren) als een onbeschreven blad, los van ervaringen, traditie, emoties. Zelf probeer ik de balans te zoeken tussen origineel willen zijn en toch ook iets herkenbaars willen maken dat binnen een genre of traditie ligt. Dat schommelt beide kanten op.

Hoe dan ook, interessant wat je doet. Terug naar de essentie, zo ervaar ik het een beetje. :)
 
@ Roland : Naast het individu wie, bepaald ook waar en wanneer heel erg hoe een 'muziekstuk' wordt ervaren. (lees ook Byrne -How music works / Cannongate)
 
Een mooi schrijven:
J o h n C a g e :

"I think the term "worth listening to" depends on who`s listening. I think it would be right to say that no matter what, if it is sound, one could listen to it. I haven't yet heard sounds that I didn't enjoy, except when they became too musical.
I have trouble, I think, when music attempts to control me. I have trouble, for instance, with the Hallelujah Chorus. But if the sound is unintentional, then I have no problem."
aus:

A Meeting Of Sound Minds
John Cage + Brian Eno
http://www.b22.de/innovat/fluxus.html

Hier schrijf John Cage dat voor HEM de manipulatie, dus het sturen, van gevoelens door muziek als hinderlijk word ervaren.
Dat heb ik ook vaak, hoewel dit NIET wil zeggen dat klanken GEEN emoties oproepen.

Wel is het zo dat de massa zich graag emotioneel wil wentelen in voorgekauwde emoo's.
Er bestaan zelfs A.I. programma's voor die deze trucjes, zo zie ik ze, kunnen toepassen voor mensen die hits willen scoren.

@ Roland : Naast het individu bepaald ook waar en wanneer en een aantal andere uit onderzoeken gebleken factoren heel erg hoe een 'muziekstuk' wordt ervaren. Zelfs factoren die we misschien niet eens kennen...omdat ze nog niet werden gedefinieerd.
(lees bv ook Byrne - How music works / Cannongate)
Er zijn kilometers papier beschreven over wat muziek nu eigenlijk is. Hoe dat te definiƫren. Er is nagenoeg geen consenus.
Zo heb ik her op SF verwoede discussies gehad met verloren zielen die trachtten te beweren dat bepaalde synths slecht klinken...ooops.
'Slecht' is een interpreteerbare term, die zelfs niet eens door de grootste wetenschappers kan worden beschreven.
Komt daarbij dat ook blijkt dat zodra iemand buiten de lijntjes moet 'capteren' dit haast onvermijdelijk op verzet stuit.
De grootste kunstschilders, maar ook Architecten, Componisten en vele andere kunstvormen braken radikaal met het academische. Vervolgens werden zij door de goegemeente uitgespuwd, om pas na hun dood grote erkenning te krijgen. Van critici die schoortvoetend hun 'ongelijk' moesten toegeven. En dat is nog steeds zo.

Ook ik bezoek regelmatig het Middelheim museum en sta ik te staren naar iets waar ik me dan van afvraag hoe het in godsnaam zo een kunst kan zijn dat het in dit park met internationale bekendheid kan worden tentoon gesteld...

Ikzelf raak amper, of beter gezegd durf niet buiten de lijntjes te kleuren. Da's berekend en kan meestal ook wel op de meeste bijval rekenen.

Respect Roland.
 
Back
Top