Benieuwd verder waar ze mee komen, als ze door alle modellen heen zijn fast-forward zeg 10-15 jaar.. wat dan?
Ik weet niet of het zo hard gaat.
Voor mij past dit in een hele brede trend die ik maar "surrogatering" noem zijnde, dat men de kern uit iets puurs (een eenheid) haalt, en dat modificeert, muteert, manipuleert en erna vermeerdert op een geindustrialiseerde / herhaalbare / schaalbare en daarmee structurele wijze. Kan voeding zijn (kweekvlees = cloon?), of Behringer cloontjes, you name it.
Een hoop van de tech die je toendertijd had is de moeite van het bewaren of exact klonen niet waard. Floppy disks zijn geen betere datadrager dan een SD-kaartje. De nulletjes en eentjes klinken niet warmer op een Motorola dan op een ARM. Om dat weg te halen neemt niet weg van het origineel; sterker nog, het feit dat iedereen als een malle van die Gotek-drives in ouwe samplers bouwt laat zien dat dat niet het verschil maakt.
"aah, dus als het 12-bit is en een drumcomputer.. dan heb je bijna een SP-1200" hmm, ben al overtuigd..not!
Wat maakt een SP1200 een SP1200? Daar kun je inderdaad een lang debat over hebben, maar het belangrijkste is natuurlijk het geluid. Het tweede is de ervaring zelf; een SP1200 is een imposante en bizar groot ding.
http://privateprogram.blogspot.com/2...trofuture.html drukt het beter uit - een heel mooi verhaal.
De limitaties die een SP1200 je oplegt zijn gebaseerd op de tijdsgeest. Als je maar zoveel ruimte, zoveel stemmen of zoveel kleuren hebt moet je inderdaad creatief zijn. Dat is echter wel een beperking die je jezelf kunt opleggen; maar om die te forceren is vraag 2. Als een SP2400 256 MB aan opslag heeft -
so what?
Maar - vergelijk de printplaat die in een OB6 zit met die van een JP6 of zo. Van die grootte merk je niets als je er op aan het spelen bent. Waar jij als muzikant iets om geeft zijn de knoppen - hoe solide voelt alles, hoe bereikbaar is alles, zit alles op de juiste plaats, etc. Maak een SP1200-bak ter grootte van het origineel en duw de kloon er in, en dan blijft wederom alleen het geluid over.
Nou is
dat iets wat ik B wel toevertrouw. De Model D heeft priegelknopjes en da's waarom ik de originele versie heb - en omdat ik dan weet dat ik nooit wakker zal liggen van "klinkt 'ie wel als het origineel"? Maar nu heb ik dat toevallig met een Mini - van de Odyssey heb ik de reissue (en ik heb de ook eens de nieuwe Oberheim SEM mogen lenen) en het kan me eigenlijk weinig schelen of die 100% klinkt zoals het origineel; het is gewoon een heel gave bak (of niet).
Wat ik nog niet echt van Behringer heb gezien zijn Elektron-achtige sequencer-dingen. Toch is het enige wat ze daar voor nodig hebben een Tatsuya Takashi op sequencergebied die de mogelijkheid krijgt om een hoop ideetjes in 1 doos te stoppen. Daar heb je wel een bepaalde bedrijfscultuur voor nodig, maar zoiets heb je bij een Roland of Yamaha ook niet echt.
Behringer beschouw ik als een woekerende plant.. ik geloof meer in die kleine, zwaar creatieve projectjes van muzikanten zelf met een latente tech-knobbel. Vind ik vele malen interessanter
De combinatie van goede muzikant, geslepen zakenvrouw/man en briljante techneut is ontzettend zeldzaam en eigenlijk ook best risicovol. Als zo iemand wegvalt heb je helemaal niks meer.
Er zijn een hoop mensen die techneut zijn maar niet zo in de business zitten. Dat leidt tot beloftes die niet nagekomen worden; van OS updates die uitblijven tot support dat niet geleverd kan worden. En daar zit je dan met je
brilliant but flawed product - elke keer weer.
Dave Rossum zegt:
But cost drives price, price drives volume, volume drives profitability. Die profitability ga je nodig hebben om als bedrijf uberhaupt te blijven bestaan. Er blijft altijd wel publiek met genoeg centen om een Baloran River te kopen, want dat publiek weet waar Behringer op moet bezuinigen. Dat gaat niet weg.
M.i. zit Moog eigenlijk het meest in de piepzak hier; de Model D, Neutron en Crave zijn allemaal directe schoten voor de boeg van de Mother-32.
