Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Note: This feature may not be available in some browsers.
Sun Ra....Op dit moment is pharoah Sanders of Sun ra helemaal hot.
Luister naar het programma Round Midnight op NPO Soul en Jazz van KC the Funkaholic. Hij was de house vinyl inkoper begin 90's bij Boudisque in Amsterdam
Interessante vraagstellling. Theoretisch is het antwoord mijns inziens "Ja" aangezien er wel "iemand" zal zijn die een gelijkaardige waardering voor een dergelijk generatief stuk kan hebben in vergelijking met een gecomponeerd of geïmproviseerd (of beide) stuk uitgevoerd door mensen. Het geeft aan dat muziek nauwelijks tot niet te meten valt middels een waardenschaal: muziek is uiterst subjectief, want de luisteraar is uiterst gekleurd. Je kan uiteraard moeite doen - met andere woorden je "openstellen" voor - muziek te beluisteren die je niet onmiddellijk kan of weet te waarderen, en, met enig geluk valt het dan mee, of, niet... Enige moeite moet je wél doen: je openstellen is een investering. Hoe groot je die investering maakt? Dat hangt van jezelf af. Nog even wat die waardenschaal betreft: de uitersten zijn natuurlijk "makkelijker" te beoordelen, dus een bende zatte niet-muzikaal getrainde mensen die kwelen versus een professioneel gevestigd koor...Gedachte-experiment: Als het mogelijk is de technische beheersing en de mate waarin de muzikanten op elkaar zijn ingespeeld te genieten los van de muziek die gespeeld wordt zou ook de technisch correcte uitvoering van een extreem lastig te spelen maar puur random gegenereerd "muziekstuk" een vergelijkbare waardering als het stuk van Coltrane moeten kunnen vinden. Of steekt er toch iets meer achter?
Geweldig! Dit is zooooo goehoed! Doet me denken aan deze bewerking van een Buddy Freak melodie:
Dit is wel zo, net zoals olijven eten. Aan de andere kant kun je na 100 olijven kokhalzend geproefd te hebben ook de conclusie trekken dat olijven niets voor jou zijn. Mijn pa is een jazzliefhebber en draaide vroeger best veel van dat soort muziek maar ik heb er altijd een hekel aan gehad. Het is mij allemaal te nerveus en ik krijg er de zenuwen van. Ik vind het wel mooi om te zien als het live gespeeld wordt omdat het vaak erg begaafde muzikanten zijn die er helemaal in opgaan, maar de muziek zelf kan me echt gestolen worden.Je kan uiteraard moeite doen - met andere woorden je "openstellen" voor - muziek te beluisteren die je niet onmiddellijk kan of weet te waarderen, en, met enig geluk valt het dan mee, of, niet... Enige moeite moet je wél doen: je openstellen is een investering.
Wat is "jazz"? Maar goed, het geeft maar aan hoe subjectief het is!Dit is wel zo, net zoals olijven eten. Aan de andere kant kun je na 100 olijven kokhalzend geproefd te hebben ook de conclusie trekken dat olijven niets voor jou zijn. Mijn pa is een jazzliefhebber en draaide vroeger best veel van dat soort muziek maar ik heb er altijd een hekel aan gehad. Het is mij allemaal te nerveus en ik krijg er de zenuwen van. Ik vind het wel mooi om te zien als het live gespeeld wordt omdat het vaak erg begaafde muzikanten zijn die er helemaal in opgaan, maar de muziek zelf kan me echt gestolen worden.
Misschien net wél het subjectieve dan... Het cliché "De som der delen ..." is toepasselijk hier, en, ja, het is zeer moeilijk in woorden te bevatten omdat het over een gevoel gaat. Ikzelf kan genieten van die latere werken, zacht uitgedrukt, ik vind het zelfs "geniaal", maar omdat "iets meer" te beschrijven? Een stevige uitdaging. Catharsis, primitieve gevoelens... Ik heb een tijd geleden de band "Heilung" live gezien: ook daar kreeg ik hetzelfde gevoel als ik kan hebben als ik naar Ascension of A Love Supreme luister...Je kunt de kwestie van de subjectiviteit grotendeels buitenspel zetten door de vraag te beperken tot wat Coltraine liefhebbers in de late Coltraine waarderen. En daar gaat het mij ook om in dit topic. Wat horen zij dat ik niet hoor. Een deel van het antwoord heb ik al gekregen. Zij horen technisch kunnen en subliem samenspel. En daar heb ik iets aan. Ik begrijp dat want een lastig te spelen muziekstuk kan niet goed worden gespeeld door een stelletje prutsers. In die zin kan ik daar ook waardering voor opbrengen. Maar die waardering gaat bij mij maar een keer beluisteren mee. Daarna krijgen de muzikanten nog een pluim van mij, en dan interesseert het muziekstuk mij niet meer. Daarom vermoed ik dat er iets meer is, namelijk dat de Coltraine liefhebbers een zekere structuur en ontwikkeling in het betreffende muziekstuk horen die mij ontgaat. Is dat zo?
Misschien net wél het subjectieve dan... Het cliché "De som der delen ..." is toepasselijk hier, en, ja, het is zeer moeilijk in woorden te bevatten omdat het over een gevoel gaat. Ikzelf kan genieten van die latere werken, zacht uitgedrukt, ik vind het zelfs "geniaal", maar omdat "iets meer" te beschrijven? Een stevige uitdaging. Catharsis, primitieve gevoelens... Ik heb een tijd geleden de band "Heilung" live gezien: ook daar kreeg ik hetzelfde gevoel als ik kan hebben als ik naar Ascension of A Love Supreme luister...
Zeker; oefening baart kunst natuurlijk en enige gewenning en groei/luisterervaring helpt wel om meer waardering te krijgen voor bepaalde muziek maar sommige artiesten kan ik niets mee en andere wel.Als je opgroeit met een stevige muzikale achtergrond, en, in deze context toegepast "kennis hebt gemaakt met jazz", zoals sommigen hier zelf al aangeven, ikzelf ook, dan is het makkelijker om die muziek te waarderen denk ik. Je kan het ook vergelijken met "Je moet eerst 1000 schilderijen hebben bekeken om te weten wat je wel of niet waardeert.".
Zo is het ook.Verder, simpel: of het gaat recht naar je hart/ziel/kern van je bestaan, of, niet
Dan scheer je alle jazz teveel over één kam, als je van die piep knor jazz bedoelt snap ik je maar je kan toch niet beweren dat een relaxte jazz track je nerveus maakt, er is zat jazz die heel relaxt is.Het is mij allemaal te nerveus en ik krijg er de zenuwen van.
Speciaal voor jou; jazz met alleen gitaar van iemand die je wellicht nog niet kent, als je hier nog niet rustig van wordt;Mijn pa draaide vooral Miles Davis-achtigen met een hoop getoeter en drukke piano's. Ik heb ook bijna altijd een hekel aan trompetgeluid.