John Coltrane
- Thread starter ProgHead
- Start date
Exoterrestrial
Het zal je kind maar weze
Laatst gewijzigd:
Burp
[..]
Ik kan freejazz op z’n tijd erg waarderen. En grappig is dat het bij mij vooral ook fysiek resoneert. Er is altijd wel één of meer ledematen die wil bewegen en als ik dat laat gebeuren en zo fysiek ga ‘luisteren’ valt het kwartje veel meer dan als je dit analyserend beluistert.
flyweight
Spice up your life with FM and Feedback
ik vind dit best goed.
Jazz noem ik high information music.
het stimuleerd mijn muziekale brein.
Puur genieten, en muziekaal gevoed worden.
maar goed ieder zijn ding.
Jazz noem ik high information music.
het stimuleerd mijn muziekale brein.
Puur genieten, en muziekaal gevoed worden.
maar goed ieder zijn ding.
krautrock1958
Gepokt en gemazeld
Ik ben Coltrane kwijtgeraakt tegen de tijd dat ie met die spirituele periode begon, dat vond ik steeds lastiger worden en later toen werd het steeds meer free jazz daarvoor mis ik gewoon theoretische kennis om dat te kunnen begrijpen en m'n gehoor vind het ook niet leuk.
Improvisatie en buiten de lijntjes kleuren vind ik heerlijk in de jazz maar er moet nog wel enige structuur in zitten wat ik kan volgen.
Z'n live uitvoering van My favourite Things vind ik geweldig daarentegen, da's de band op z'n best en McCoy Tyner vertelde een keer dat ze deze song drie jaar lang hebben gespeeld en elke keer weer anders, dat is echt een band op het scherpst van de snede;
Wat veel minder mensen van hem kennen zijn de twee albums die Coltrane en z'n band met één van m'n favoriete jazz zangers maakte, hier met Johnny Hartman met z'n prachtige bariton in Lush Life;
Improvisatie en buiten de lijntjes kleuren vind ik heerlijk in de jazz maar er moet nog wel enige structuur in zitten wat ik kan volgen.
Z'n live uitvoering van My favourite Things vind ik geweldig daarentegen, da's de band op z'n best en McCoy Tyner vertelde een keer dat ze deze song drie jaar lang hebben gespeeld en elke keer weer anders, dat is echt een band op het scherpst van de snede;
Wat veel minder mensen van hem kennen zijn de twee albums die Coltrane en z'n band met één van m'n favoriete jazz zangers maakte, hier met Johnny Hartman met z'n prachtige bariton in Lush Life;
Laatst gewijzigd:
Interessante vraagstellling. Theoretisch is het antwoord mijns inziens "Ja" aangezien er wel "iemand" zal zijn die een gelijkaardige waardering voor een dergelijk generatief stuk kan hebben in vergelijking met een gecomponeerd of geïmproviseerd (of beide) stuk uitgevoerd door mensen. Het geeft aan dat muziek nauwelijks tot niet te meten valt middels een waardenschaal: muziek is uiterst subjectief, want de luisteraar is uiterst gekleurd. Je kan uiteraard moeite doen - met andere woorden je "openstellen" voor - muziek te beluisteren die je niet onmiddellijk kan of weet te waarderen, en, met enig geluk valt het dan mee, of, niet... Enige moeite moet je wél doen: je openstellen is een investering. Hoe groot je die investering maakt? Dat hangt van jezelf af. Nog even wat die waardenschaal betreft: de uitersten zijn natuurlijk "makkelijker" te beoordelen, dus een bende zatte niet-muzikaal getrainde mensen die kwelen versus een professioneel gevestigd koor...
Wat "John Coltrane" betreft, en, bij uitbreiding "Jass" - het woord "Jazz" werd eerst met 2 s'n geschreven! - en bij uitbreiding een "stijl" en de uitvoerders betreft: je trekt daar een pot open waarin al stevig geroerd is. Het internet staat vol relevante discussies over dergelijke zaken, aangezien het zeer boeiend is hierover te spreken.
Als je opgroeit met een stevige muzikale achtergrond, en, in deze context toegepast "kennis hebt gemaakt met jazz", zoals sommigen hier zelf al aangeven, ikzelf ook, dan is het makkelijker om die muziek te waarderen denk ik. Je kan het ook vergelijken met "Je moet eerst 1000 schilderijen hebben bekeken om te weten wat je wel of niet waardeert.".
Een tip om te starten met "dit" of "dat" album is ook héél moeilijk: chronologisch ligt het meest voor de hand, een album als "A Love Supreme" (bijna op het einde van zijn leven) is niet te vergelijken met zijn eerste albums, laat staan albums waar hij zelf niet de lead neemt, aan het begin van diens carrière zoals hier (zou één van de eerste opgenomen solo's van JC zijn).
Tot slot: als je jazz beter wilt leren kennen, kan ik je ten zeerste de volgende podcast aanraden => Jazziness Podcast | Alle afleveringen - Luister online - RadioviaInternet.be (ook gratis beschikbaar op Spotify).
Dit is wel zo, net zoals olijven eten. Aan de andere kant kun je na 100 olijven kokhalzend geproefd te hebben ook de conclusie trekken dat olijven niets voor jou zijn. Mijn pa is een jazzliefhebber en draaide vroeger best veel van dat soort muziek maar ik heb er altijd een hekel aan gehad. Het is mij allemaal te nerveus en ik krijg er de zenuwen van. Ik vind het wel mooi om te zien als het live gespeeld wordt omdat het vaak erg begaafde muzikanten zijn die er helemaal in opgaan, maar de muziek zelf kan me echt gestolen worden.
Wat is "jazz"?
Maar goed, het geeft maar aan hoe subjectief het is!
Je kunt de kwestie van de subjectiviteit grotendeels buitenspel zetten door de vraag te beperken tot wat Coltraine liefhebbers in de late Coltraine waarderen. En daar gaat het mij ook om in dit topic. Wat horen zij dat ik niet hoor. Een deel van het antwoord heb ik al gekregen. Zij horen technisch kunnen en subliem samenspel. En daar heb ik iets aan. Ik begrijp dat want een lastig te spelen muziekstuk kan niet goed worden gespeeld door een stelletje prutsers. In die zin kan ik daar ook waardering voor opbrengen. Maar die waardering gaat bij mij maar een keer beluisteren mee. Daarna krijgen de muzikanten nog een pluim van mij, en dan interesseert het muziekstuk mij niet meer. Daarom vermoed ik dat er iets meer is, namelijk dat de Coltraine liefhebbers een zekere structuur en ontwikkeling in het betreffende muziekstuk horen die mij ontgaat. Is dat zo?
Misschien net wél het subjectieve dan... Het cliché "De som der delen ..." is toepasselijk hier, en, ja, het is zeer moeilijk in woorden te bevatten omdat het over een gevoel gaat. Ikzelf kan genieten van die latere werken, zacht uitgedrukt, ik vind het zelfs "geniaal", maar omdat "iets meer" te beschrijven? Een stevige uitdaging. Catharsis, primitieve gevoelens... Ik heb een tijd geleden de band "Heilung" live gezien: ook daar kreeg ik hetzelfde gevoel als ik kan hebben als ik naar Ascension of A Love Supreme luister...
Je waardering die maar even aanwezig is: misschien zit daar de kloof tussen "Die gasten kunnen spelen, dat is duidelijk." en "Het is niet echt mijn ding.". Je die vraag stellen is een begin, en, het antwoord moet je zelf geven.
Ik denk dat enige opleiding in de muziektheorie kan helpen, de mate waarin je muziek analyseert: dergelijke factoren leren je op een andere manier naar muziek luisteren. Ik heb met jazzstudenten op kot gezeten, en, die kerels hebben me toen zéér veel leren kennen, en, mijn eigen muzikale - in eerste instantie klassieke - opleiding werd toen aardig uitgedaagd, maar het hielp wel.
Verder, simpel: of het gaat recht naar je hart/ziel/kern van je bestaan, of, niet
PS: Ik ken iemand die NIET meer naar de Mattheuspassie van Bach kan luisteren wegens het overmatig geanalyseerd te hebben, terwijl het voorheen één van haar grondwerken was... Dat kan dus ook.
Van Heilung heb ik pas een CD gekocht, een van de zeer weinige hedendaagse bands van wie ik dat nog doe! Net even Ascension geprobeerd maar ik kon het niet eens opbrengen om het uit te luisteren. Maar A Love Supreme vind ik dan weer heel goed (zowel technisch als qua emotie).
krautrock1958
Gepokt en gemazeld
Zeker; oefening baart kunst natuurlijk en enige gewenning en groei/luisterervaring helpt wel om meer waardering te krijgen voor bepaalde muziek maar sommige artiesten kan ik niets mee en andere wel.
Bijv toen ik voor het eerst Parker hoorde vond ik het lastig te volgen maar die toon en die frasering dat sprak me meteen aan, ik vond het bijzonder en speciaal terwijl zo'n Mischa Mengelberg die in een kopje zit te roeren omdat het allemaal out of the box moet zijn dat vind ik te vergezocht en kan daar niet van genieten.
Zo is het ook.Verder, simpel: of het gaat recht naar je hart/ziel/kern van je bestaan, of, niet
Dan scheer je alle jazz teveel over één kam, als je van die piep knor jazz bedoelt snap ik je maar je kan toch niet beweren dat een relaxte jazz track je nerveus maakt, er is zat jazz die heel relaxt is.
Of heeft het ermee te maken dat door je vader dit een beetje opgedrongen werd en dat je een soort weerstand hebt gekregen tegen jazz?
Mijn pa draaide vooral Miles Davis-achtigen met een hoop getoeter en drukke piano's. Ik heb ook bijna altijd een hekel aan trompetgeluid. En misschien is er wel jazz die ik zou kunnen verteren, ik moet eerlijk zeggen dat ik ook niet heel gemotiveerd ben om er naar te zoeken. Er is zoveel mooie muziek op de wereld die ik nog niet gehoord heb dat ik niet actief ga zoeken in de hoek waar ik tot nu toe weinig van mijn gading heb kunnen vinden.
Beide stellingen zijn voldoende argumenten voor, en, beide zijn interessant. Opnieuw: keuzes, subjectiviteit en gelukkig maar. In elk geval: als je de zin "Miles Davis-achtigen met een hoop getoeter en drukke piano's." neerpent, enigszins figuurlijk bedoeld ongetwijfeld, zegt dat wel al veel over je verhouding tot jazz los van de eventuele psychoanalytische connecties (enige ironie is me hier niet vreemd). Ach, het doet denken aan een familielid van mij die een bepaalde componist als het ware "per definitie" afschrijft omwille van bepaalde slechte herinneringen.
Ik spreek niet over jou, Nap, maar het is zeer menselijk - subjectief, gevoelens - dat een ontkoppeling een bepaald moment niet meer lukt tussen muziek/een muziekstuk/een geur/een object, 'men' (om het even wie dus) wilt en/of kan, redenen hiervoor zijn legio, geen energie investeren in het zoeken naar die ontkoppeling. En soms is dat ook beter zo, ook in het persoonlijke leven: er is voldoende voorraad op deze aardkloot om uit te selecteren, en, als actieve "synthesist" kan je zelf je eigen muziek creëren!
Ik spreek niet over jou, Nap, maar het is zeer menselijk - subjectief, gevoelens - dat een ontkoppeling een bepaald moment niet meer lukt tussen muziek/een muziekstuk/een geur/een object, 'men' (om het even wie dus) wilt en/of kan, redenen hiervoor zijn legio, geen energie investeren in het zoeken naar die ontkoppeling. En soms is dat ook beter zo, ook in het persoonlijke leven: er is voldoende voorraad op deze aardkloot om uit te selecteren, en, als actieve "synthesist" kan je zelf je eigen muziek creëren!
krautrock1958
Gepokt en gemazeld
Speciaal voor jou; jazz met alleen gitaar van iemand die je wellicht nog niet kent, als je hier nog niet rustig van wordt;
Volgens Wikipedia is jazz: 'Dance music voor hoeren'
Een "zeer energieke dans"...
en:
'De naam jazz komt van het niet meer bestaande woord jass, waarmee de seksuele daad op een platvloerse manier werd aangeduid. Jazz was een symptoom van de glorieuze bevrijding van de knellende banden van de moraal. Het ontstond in 'Storyville', de rosse buurt van New Orleans en werd voornamelijk ontwikkeld voor gebruik in bordelen; het ene bordeel probeerde het andere af te troeven met de beste jazzband'
Zo, nu rustig naar Coltrane luisteren...
Een "zeer energieke dans"...
en:
'De naam jazz komt van het niet meer bestaande woord jass, waarmee de seksuele daad op een platvloerse manier werd aangeduid. Jazz was een symptoom van de glorieuze bevrijding van de knellende banden van de moraal. Het ontstond in 'Storyville', de rosse buurt van New Orleans en werd voornamelijk ontwikkeld voor gebruik in bordelen; het ene bordeel probeerde het andere af te troeven met de beste jazzband'
Zo, nu rustig naar Coltrane luisteren...
Vergelijkbare discussies
- Gesloten
- Sticky
