Het is echt even wennen als het eerste nummer begint. Op een beetje duistere beat komt Rosco vrij agressief, maar aan zijn stem moet je even wennen. Je kunt er goed naar luisteren, maar zijn toon komt niet zo agressief over als de tekst bedoeld is. Het meest opvallende is eigenlijk dat het The Nosa feat. Roscovitsch album is en de eerste plaat een solonummer van Rosco is. Maar met zinnen als “De king, maar nog nooit gepaald met Bea” of “kijk me niet aan alsof ik tsunamie heb leren flowen”, zet Rosco wel meteen de toon.
Er flink opgeschept over skills en flows en Nosa ontpopt zich als een dope verhalen verteller. “Ik dank rap voor illness, ik lijk chronisch ziek/ ik ben en blijf wie ik ben, ik ben muziek” of “Want ik vind, ik ben flink fonetisch vaardig/ microfoonverslaafd slaap met m’n microfoondraad, hang het uit m’n kanes.”
Wel volgt het braggen een rode draad, zoals in Een brug te ver. Daar wordt het gevecht in Nijmegen in WO2 vergeleken met oorlog tegen wacke rappers. Klaarover, Toppik, Longontsteking en Rapscotoe horen in hetzelfde rijtje thuis.
De tracks die mij het meest opvallen zijn de verhalen. In het laatste nummer Bolletjes kruipt Nosa in de huid of beter gezegd in het plastic van een bolletje dat Nederland wordt binnen gesmokkeld. Onder begeleiding van een soort operagezang beschrijft Nosa de reis, maar onderstreept ook het gevaar en de begrijpelijke redenen voor een smokkelaar. “Het is druk in hal twee, helemaal vol, dus hij valt niet op/ Nette kop, nette kleding. Geen probleem bij de douaniers, nooit een dwaze overtreding/ eerste fase fase overleeft. Taxfree, halfuurtje speling./ Flirt met de kip aan de gate van die 747/ dat is het teken…”
In Onderweg naar Agga belicht Nosa al vertellend de Nederlandse politiek en de titel van Crimestory spreekt voor zich denk ik.
De nodige diepgang is er ook te vinden op het album. Het is erg voor de hand liggend, maar Diep is zo’n nummer. Een vrolijke, wat luchtige beat met een cool opgepitch sampletje waarop Nosa zichzelf en zijn visie op de wereld openbaart. “Zonder mainstream geen undergroundscène, snap je. Jing en jang je.” In Geloof in hiphop wordt via onrecht in de wereld en doofpotten naar liefde voor hiphop gegaan. Een beetje afgezaagd vind ik het welbekende Martin Luther King sampletje, “I have a dream..”, aan het einde van de track.
De beats zijn niet heel vernieuwend. Het album heeft een overwegend jaren ’90 sound en dat kan een beetje gaan vervelen. Her en der wordt er met opgepitchte samples gestrooid die de nummers wat opluisteren. Sommige nummers verschillen wel van opnamevolume; slordig en jammer. Voor boombapbeats, verhalen en opschepperij moet je bij Zo Moeilijk zijn. Het is een album dat zeker de moeite waard is om te checken. .
(het album dus)