Freakydile
I used to be a snaredrum
Omdat ik het niet wilde onthouden, en het wel onder de afdeling geluid passen kan....
Ik kocht een tijd geleden, een hoop geluidsbanden. 26cm, 18cm, 13cm..... De oudste banden die er bij zaten kwamen in een kartonnen kaft, de Philips EL3882...
Het prikkelt steeds mijn nieuwsgierigheid als ik zulke banden zie, zouden er personen opstaan? Wat zeggen ze? Alleen muziek? Dubbelspoor? Enkelspoor?
In de kaft stond geschreven... Eerste opnamen met bandrecorder in 1961... Louise (Louise Kooiman / Mevr. L.H. Teunissen -Kooiman)... "Pa + Moe hebben een spreekmachien". Diverse gesprekjes... Telefoongesprek tussen Louise en Bert Dijkstra...
Pa + Moe hebben een spreekmachien is een zalige conversatie, waarbij Pa en moe zich verwonderen over de bandrecorder en de werking daarvan... Jantje zag eens pruimen hangen, als eieren zo groot... de rest van het gedicht was vergeten... De zelfmoordenaar van Piet Paaltjes wordt aangeheven... De mensen die iets in de bandrecorder iets moeten zeggen, zijn overvallen van schaamte, zoals wij die hadden als we gefilmd werden toen een filmcamera nog nieuw was... Je hoort de man en vrouw, met hun zelfverzonnen verhaaltjes lol hebben en ze zeggen dat ze voortaan de hoorspelen wel hier konden maken.....
Zooo keurig gesproken... Moe, vindt het prachtig.... Er worden rumbonen gegeten... Het is een historische ogenblik ik de Sneeuwbalstraat blijkt het... De vrouw, Louise heeft tranen van gevoel, en ze buffelen langst haar smoel... Oh, dat mag ze niet zeggen, dat moet er af gehaald worden...
Pa is er maar nerveus om... Net als iedereen...
Het duurde niet lang, of de stukjes vielen in elkaar...
Op band te horen: "Louise Henriëtte Kooiman, geboren in 1898, overleden twee jaren later dan de opname, actrice en woordkunstenares van opleiding en beroep... Ze speelde in de film "Willem van Oranje" uit 1934.
61 jaar later, wordt ze beluisterd, in al haar vreugde en verbazing, door een willekeurige vreemde, die 17 jaar na haar dood nog geboren moet worden, op een bandrecorder, met misschien wel evenveel verbazing als toen het destijds opgenomen werd...
Juliana van Stolberg. 1961.
Ik kocht een tijd geleden, een hoop geluidsbanden. 26cm, 18cm, 13cm..... De oudste banden die er bij zaten kwamen in een kartonnen kaft, de Philips EL3882...
Het prikkelt steeds mijn nieuwsgierigheid als ik zulke banden zie, zouden er personen opstaan? Wat zeggen ze? Alleen muziek? Dubbelspoor? Enkelspoor?
In de kaft stond geschreven... Eerste opnamen met bandrecorder in 1961... Louise (Louise Kooiman / Mevr. L.H. Teunissen -Kooiman)... "Pa + Moe hebben een spreekmachien". Diverse gesprekjes... Telefoongesprek tussen Louise en Bert Dijkstra...
Pa + Moe hebben een spreekmachien is een zalige conversatie, waarbij Pa en moe zich verwonderen over de bandrecorder en de werking daarvan... Jantje zag eens pruimen hangen, als eieren zo groot... de rest van het gedicht was vergeten... De zelfmoordenaar van Piet Paaltjes wordt aangeheven... De mensen die iets in de bandrecorder iets moeten zeggen, zijn overvallen van schaamte, zoals wij die hadden als we gefilmd werden toen een filmcamera nog nieuw was... Je hoort de man en vrouw, met hun zelfverzonnen verhaaltjes lol hebben en ze zeggen dat ze voortaan de hoorspelen wel hier konden maken.....
Zooo keurig gesproken... Moe, vindt het prachtig.... Er worden rumbonen gegeten... Het is een historische ogenblik ik de Sneeuwbalstraat blijkt het... De vrouw, Louise heeft tranen van gevoel, en ze buffelen langst haar smoel... Oh, dat mag ze niet zeggen, dat moet er af gehaald worden...
Pa is er maar nerveus om... Net als iedereen...
Het duurde niet lang, of de stukjes vielen in elkaar...
Op band te horen: "Louise Henriëtte Kooiman, geboren in 1898, overleden twee jaren later dan de opname, actrice en woordkunstenares van opleiding en beroep... Ze speelde in de film "Willem van Oranje" uit 1934.
61 jaar later, wordt ze beluisterd, in al haar vreugde en verbazing, door een willekeurige vreemde, die 17 jaar na haar dood nog geboren moet worden, op een bandrecorder, met misschien wel evenveel verbazing als toen het destijds opgenomen werd...
Juliana van Stolberg. 1961.
