Hover
-
Gisteren heb ik eindelijk eens een uitvoering van The Night Of The Proms live meegemaakt in het Antwerpse Sportpaleis.
Intussen al aan de 20-ste editie toe en de affiche van dit jaar kon me overtuigen om kaartjes te bestellen. The Night Of The Proms (NOTP) is een succesvolle formule -- Where Pop meets Classic -- Niet alleen worden er klassieke werken vertolkt door het symfonisch orkest Il Novecento (o.l.v. Robert Groslot) en het koor Fine Fleur maar worden ook enkele topacts begeleid.
De affiche van gisteren:
Damian
Joe Cocker
Shaggy
John Miles
James Brown
Tony Hadley (verrassingsact)
Enkele indrukken:
Een half uur voor aanvang van het feest werden er kleine touwladders naar beneden gelaten waarlangs enkele jonge kerels snel naar boven klauterden om daar in een kooi plaats te nemen en de lichtkanonnen te bemannen.
Om 1500 Hr is het dan zover en het publiek laat duidelijk voelen dat het er klaar voor is. De Mexican Wave komt wat moeizaam op gang maar uiteindelijk gaat ze heel vlot de zaal rond en laat iedereen op de tribunes stampvoetend (het leek wel een aardbeving) weten dat we er klaar voor zijn.
Een groot (lees: heeeeeeeeel groot) doek wordt langs achter verlicht en je ziet de silhoutte van Robert Groslot die het orkest op gang brengt. Na wat 'verplichte' klassieke kost wordt Damian erbij gehaald die, Gipsy Style, het beste uit z'n panfluit haalt. Magistraal en dan plots ... boem .. Shaggy en z'n maat die ganse zaal in vuur en vlam steekt. Zelf kende ik deze hits wel maar als je die gasten live bezig ziet ... chapeau. Dan weer over naar wat klassieke nummertjes waarbij zelfs even 1492 (Vangelis) en Star Wars worden opgevoerd. En dit allemaal ondersteund met beelden die achter het orkest op een groot (heeeeeeeel groot) doek worden geprojecteerd. Kraftwerk's Tour de France 2004 is hier maar klein bier tegen
En dan weer even een korte solo op de accordeon die naadloos overgaat in ... N'oubliez jamais van Joe Cocker. Ja, Joe Cocker kan het nog steeds hoor en natuurlijk met z'n typische armbewegingen zoals alleen Joe Cocker dat kan. Subliem. Dan komt Carl Huybrechts (presentator) terug op het podium om het onderdeel aan te kondigen dat wellicht op veel applaus zal worden onthaald ... De pauze Het is intussen al 1615 Hr en we krijgen een 25-tal minuten om het nodige gerstennat te halen of om een sanitaire pitstop te maken.
Deel II gaat weer van start met wat klassiek werk en ... hopla ... daar is Shaggy weer die de zaal alweer in brand doet vliegen. -- Hover noteert snel dat ie maar gauw een cd van deze meneer moet gaan bestellen -- Op NOTP is er ook telkens een verrassingsact en die blijft natuurlijk tot het laatste ogenblik geheim. Gisteren was dat niemand minder dan Tony Hadley (Spandau Ballet) die de grootste hits nog eens kwam brengen. Fantastische stem heeft die meneer en blijkbaar ook heel wat aantrekkingskracht op de vrouwen
Ook een vaste waarde op NOTP is Patrick De Smet, de percussionist die regelmatig het publiek weet op te zwepen met leuke grapjes. John Miles is intussen ook een vaste waarde geworden en ook dit jaar wordt Music een pareltje van formaat. Grote klasse dus.
We naderen stilaan het einde en dan wordt het tijd voor The Godfather of Soul, Mr James Brown
Alhoewel de man al heel wat lentes heeft gezien, kan hij nog steeds stevig voetwerk en dito pasjes uit z'n benen schudden. Yeah, shake that thing. Uiteraard zijn alle gebrachte nummers door iedereen gekend. Beleefd vraagt hij aan de dirigent of hij 'zijn ding' mag doen, vervolgens vraagt hij dat nog eens aan enkele solistes en ook die geven maar al te graag toestemming, vervolgens richt hij zich tot het publiek en vraagt het nog eens. Maar het publiek reageert niet echt enthousiast dus laat hij een van z'n backing vocals het nog maar eens vragen opdat het publiek er wel echt 'klaar' voor is. Natuurlijk is dit een ingestuurde act en niet veel later staat het ganse sportpaleis rechtop want ja, hij zingt het ook: Get up... Alhoewel ik niet onmiddellijk wild wordt van James Brown was ik toch erg tevreden over deze uitvoering.
En dan is het einde aangebroken en dus traditiegetrouw wordt Land Of Hope And Glory ingezet waarbij iedereen vrolijk mee kan zingen (de tekst werd netjes geprojecteerd -- karaoke style dus). Dan is het tijd voor bloemen e.d. en voor ik het wist ... stond ik weer buiten. Nog niet helemaal bekomen van het feest zoeken we snel de auto op en rijden weer huiswaarts en het spookt door ons hoofd ... volgend jaar weer
Intussen al aan de 20-ste editie toe en de affiche van dit jaar kon me overtuigen om kaartjes te bestellen. The Night Of The Proms (NOTP) is een succesvolle formule -- Where Pop meets Classic -- Niet alleen worden er klassieke werken vertolkt door het symfonisch orkest Il Novecento (o.l.v. Robert Groslot) en het koor Fine Fleur maar worden ook enkele topacts begeleid.
De affiche van gisteren:
Damian
Joe Cocker
Shaggy
John Miles
James Brown
Tony Hadley (verrassingsact)
Enkele indrukken:
Een half uur voor aanvang van het feest werden er kleine touwladders naar beneden gelaten waarlangs enkele jonge kerels snel naar boven klauterden om daar in een kooi plaats te nemen en de lichtkanonnen te bemannen.
Om 1500 Hr is het dan zover en het publiek laat duidelijk voelen dat het er klaar voor is. De Mexican Wave komt wat moeizaam op gang maar uiteindelijk gaat ze heel vlot de zaal rond en laat iedereen op de tribunes stampvoetend (het leek wel een aardbeving) weten dat we er klaar voor zijn.
Een groot (lees: heeeeeeeeel groot) doek wordt langs achter verlicht en je ziet de silhoutte van Robert Groslot die het orkest op gang brengt. Na wat 'verplichte' klassieke kost wordt Damian erbij gehaald die, Gipsy Style, het beste uit z'n panfluit haalt. Magistraal en dan plots ... boem .. Shaggy en z'n maat die ganse zaal in vuur en vlam steekt. Zelf kende ik deze hits wel maar als je die gasten live bezig ziet ... chapeau. Dan weer over naar wat klassieke nummertjes waarbij zelfs even 1492 (Vangelis) en Star Wars worden opgevoerd. En dit allemaal ondersteund met beelden die achter het orkest op een groot (heeeeeeeel groot) doek worden geprojecteerd. Kraftwerk's Tour de France 2004 is hier maar klein bier tegen
En dan weer even een korte solo op de accordeon die naadloos overgaat in ... N'oubliez jamais van Joe Cocker. Ja, Joe Cocker kan het nog steeds hoor en natuurlijk met z'n typische armbewegingen zoals alleen Joe Cocker dat kan. Subliem. Dan komt Carl Huybrechts (presentator) terug op het podium om het onderdeel aan te kondigen dat wellicht op veel applaus zal worden onthaald ... De pauze Het is intussen al 1615 Hr en we krijgen een 25-tal minuten om het nodige gerstennat te halen of om een sanitaire pitstop te maken.Deel II gaat weer van start met wat klassiek werk en ... hopla ... daar is Shaggy weer die de zaal alweer in brand doet vliegen. -- Hover noteert snel dat ie maar gauw een cd van deze meneer moet gaan bestellen -- Op NOTP is er ook telkens een verrassingsact en die blijft natuurlijk tot het laatste ogenblik geheim. Gisteren was dat niemand minder dan Tony Hadley (Spandau Ballet) die de grootste hits nog eens kwam brengen. Fantastische stem heeft die meneer en blijkbaar ook heel wat aantrekkingskracht op de vrouwen
Ook een vaste waarde op NOTP is Patrick De Smet, de percussionist die regelmatig het publiek weet op te zwepen met leuke grapjes. John Miles is intussen ook een vaste waarde geworden en ook dit jaar wordt Music een pareltje van formaat. Grote klasse dus.We naderen stilaan het einde en dan wordt het tijd voor The Godfather of Soul, Mr James Brown
Alhoewel de man al heel wat lentes heeft gezien, kan hij nog steeds stevig voetwerk en dito pasjes uit z'n benen schudden. Yeah, shake that thing. Uiteraard zijn alle gebrachte nummers door iedereen gekend. Beleefd vraagt hij aan de dirigent of hij 'zijn ding' mag doen, vervolgens vraagt hij dat nog eens aan enkele solistes en ook die geven maar al te graag toestemming, vervolgens richt hij zich tot het publiek en vraagt het nog eens. Maar het publiek reageert niet echt enthousiast dus laat hij een van z'n backing vocals het nog maar eens vragen opdat het publiek er wel echt 'klaar' voor is. Natuurlijk is dit een ingestuurde act en niet veel later staat het ganse sportpaleis rechtop want ja, hij zingt het ook: Get up... Alhoewel ik niet onmiddellijk wild wordt van James Brown was ik toch erg tevreden over deze uitvoering.En dan is het einde aangebroken en dus traditiegetrouw wordt Land Of Hope And Glory ingezet waarbij iedereen vrolijk mee kan zingen (de tekst werd netjes geprojecteerd -- karaoke style dus). Dan is het tijd voor bloemen e.d. en voor ik het wist ... stond ik weer buiten. Nog niet helemaal bekomen van het feest zoeken we snel de auto op en rijden weer huiswaarts en het spookt door ons hoofd ... volgend jaar weer
