Ik heb lang zitten twijfelen of ik dit topic nog zou openen, omdat het vraagstuk bij mij komt en gaat. Uiteindelijk toch besloten dit stukje even te typen omdat ik reuze benieuwd ben naar jullie ervaringen op dit gebied, hopelijk wordt het ook serieus genomen en kunnen er wat ervaringen worden uitgewisseld. Ik ben dus benieuwd of jullie het volgende herkennen, en hoe dat je er mee om bent gegaan:
Muziek maak je voornamelijk voor jezelf, maar ik denk ik niet de enige ben met ook een bepaalde geldingsdrang: je wilt er goed in worden en hebt graag dat dat erkend wordt. Er zit een streven achter, een streven naar kwaliteit en je hebt ambities. Maar wat als deze ambitie, deze passie een obsessie wordt? Ik heb te kampen met een langere periode dip, een soort van burnout ten gevolge van mijn eigen gedachtegang. Het is een (erg serieuze) hobby en moet leuk zijn, maar er is nooit een punt gekomen dat ik echt tevreden was. Als me dan verteld werd te “minderen” vond ik dat nooit een optie; of je doet het goed, en anders beter niet. Je gaat er toch ook niet voor om een klein beetje profvoetballer, of een middelmatige designer te worden? Zo dacht ik in ieder geval tot voor kort. Ik vroeg me af als ik er minder gepassioneerd mee om ging, of het dan allemaal voor niets zou zijn geweest.. “concessies maken is toch uit den boze?”
Ondertussen probeer ik langzamerhand te accepteren dat doelstellingen ook bijgesteld kunnen worden, maar dat gaat moeizaam. Is het mijn onzekerheid? Til ik er te zwaar aan? Hoe reëel is het om jezelf vast te pinnen op ‘zoveel produceren per week, anders werk je niet hard genoeg aan het realiseren van je doelen’ terwijl dat misschien helemaal niet reel met daarbij nog een drukke studie, bijbaan en wat er nog allemaal bij komt kijken. Ik ben er nu vrij kalm onder, dwz niet paniekerig ofzo.. maar toch blijft het een onderwerp wat door mn hoofd blijft spoken. Is zoals bij zoveel psychische zaken de oplossing eigenlijk vrij simpel maar gewoon een kwestie van doorhebben?
Ik zie door de bomen het bos niet meer en wil niet de makkelijke weg kiezen, het bijltje erbij neergooien, want op de lange duur word ik daar denk ik zelf doodongelukkig van.. heb ik overigens in al die jaren nog niet gedaan, dus waarom nu wel? Maar hoe moet het dan wel? Niet te veel verglijken met anderen, je eigen pad trekken? Misschien zoek ik ook wel te veel bevestiging.
Ik las hier ooit “een gekwelde geest is een slechte omgeving voor creativiteit”, erg mooie zin. Nu nog op mijn eigen geest zien toe te passen..
Muziek maak je voornamelijk voor jezelf, maar ik denk ik niet de enige ben met ook een bepaalde geldingsdrang: je wilt er goed in worden en hebt graag dat dat erkend wordt. Er zit een streven achter, een streven naar kwaliteit en je hebt ambities. Maar wat als deze ambitie, deze passie een obsessie wordt? Ik heb te kampen met een langere periode dip, een soort van burnout ten gevolge van mijn eigen gedachtegang. Het is een (erg serieuze) hobby en moet leuk zijn, maar er is nooit een punt gekomen dat ik echt tevreden was. Als me dan verteld werd te “minderen” vond ik dat nooit een optie; of je doet het goed, en anders beter niet. Je gaat er toch ook niet voor om een klein beetje profvoetballer, of een middelmatige designer te worden? Zo dacht ik in ieder geval tot voor kort. Ik vroeg me af als ik er minder gepassioneerd mee om ging, of het dan allemaal voor niets zou zijn geweest.. “concessies maken is toch uit den boze?”
Ondertussen probeer ik langzamerhand te accepteren dat doelstellingen ook bijgesteld kunnen worden, maar dat gaat moeizaam. Is het mijn onzekerheid? Til ik er te zwaar aan? Hoe reëel is het om jezelf vast te pinnen op ‘zoveel produceren per week, anders werk je niet hard genoeg aan het realiseren van je doelen’ terwijl dat misschien helemaal niet reel met daarbij nog een drukke studie, bijbaan en wat er nog allemaal bij komt kijken. Ik ben er nu vrij kalm onder, dwz niet paniekerig ofzo.. maar toch blijft het een onderwerp wat door mn hoofd blijft spoken. Is zoals bij zoveel psychische zaken de oplossing eigenlijk vrij simpel maar gewoon een kwestie van doorhebben?
Ik zie door de bomen het bos niet meer en wil niet de makkelijke weg kiezen, het bijltje erbij neergooien, want op de lange duur word ik daar denk ik zelf doodongelukkig van.. heb ik overigens in al die jaren nog niet gedaan, dus waarom nu wel? Maar hoe moet het dan wel? Niet te veel verglijken met anderen, je eigen pad trekken? Misschien zoek ik ook wel te veel bevestiging.
Ik las hier ooit “een gekwelde geest is een slechte omgeving voor creativiteit”, erg mooie zin. Nu nog op mijn eigen geest zien toe te passen..
ik hecht soms ook teveel waarde aan de reacties van anderen. ik heb in ieder geval geleerd dat het feit of je nu "op de goeie manier" bezig bent met muziek niet afhangt van wat anderen zeggen.
.
.
Tof dat je je ervaringen deelt, fijn steuntje in de rug te weten dat dit een normaal verschijnsel is en ik dus echt niet de enige bent.. té ambitieus werkt dus ook niet 
