Nieuwe Jarre...

Ha, bedankt, ik hoorde het vandaag pas... via Spotify.
Oke, ik ga het lezen!
 
Idd Mooi sounddesign maar wel heel verschillend...:okdan:
Van de sound effects als 'Amazone' terug via Brutalism naar Oximore...
Korte beats/seq's in strake paden en effects. tuurlijk met allerlei odd stemmetjes
maar muzikaal doet het me verder weinig.
Misschien zijn we wat gewend wat we soms in onze oren stoppen en niet meer kunnen horen
wat we nou goed of mooi of whatever vinden...
zoveel soorten muziek, zoveel meningen, zoveel keuzes...
Trommelvlies moeheid... noem ik het...🤭:z
 
Luister naar Oxygene V terwijl ik dit schrijf. Dat zegt genoeg. Heb Oxymore twee keer geluisterd in dolby atmos via Apple Music met bedrade koptelefoon. Vind het knap gemaakt en geproduceerd maar er zitten te weinig passages in die me kunnen boeien om het nog een keer op te zetten. Ga er ook geen fysieke release van kopen. Daarnaast zit ik niet graag met een koptelefoon op binnenshuis als niet nodig en op een stereosetje komt het toch niet tot zijn recht. Af en toe een baslijntje, sequence of aanzet tot melodie die even hoopvol stemmen maar de meeste phrases zijn heel kort en gaan snel ik iets anders over. Weinig kop en staart aan helaas. Maar goed, niet lang geleden hadden we nog het mooie Equinoxe Infinity, dus zijn volgende project wordt vast weer melodieuzer.
 
Het is grappig dat hij absolute meesterwerken én goedkope zooi heeft weten te maken.
"Brutalism"; voor zover ik het heb kunnen beluisteren: nomen est omen, hoewel je er
ook op een andere manier mee om kunt gaan. Later dit jaar komt mijn herziene versie
van Tokyo Transit -dat ook geïnspireerd is op veel architectuur met brutalistische kenmerken-
op Bandcamp en streaming en beluister het verschil maar eens.

Verder wil ik zeggen dat die laatste Oxygene en Equinoxe albums me heel goed bevielen.
Trip down memory lane, maar dan zonder goedkoop herhalen. Knap.
 
Af en toe een baslijntje, sequence of aanzet tot melodie die even hoopvol stemmen maar de meeste phrases zijn heel kort en gaan snel ik iets anders over. Weinig kop en staart aan helaas.
Ja precies. Er worden steeds lijnen ingezet, opgebouwd, vervolgens komt er een overgang met veel fx en dan begint er weer een nieuwe lijn maar een samenhang lijkt er niet echt te zijn. Voelt af en toe als een demo voor een deftige multifx plugin cq transistion library.
 
Jarre's beste bijdragen heeft hij gedaan toen er nog weinig 'competitie' was. Ik vond ze en vind ze nog steeds geweldig, tot en met grofweg Rendez-Vous. Inmiddels (ik was 16) was ik erachter dat er heel veel meer elektronische muziek werd gemaakt. In mijn oren is hij al zo'n 25 jaar ingehaald door de tijd en wat ik tot nu toe van zijn nieuwe album heb gehoord heeft me niet van gedachten doen veranderen.

Ik zou willen dat ik zoveel moois had gemaakt en het is natuurlijk top dat hij nog steeds muziek uitbrengt.
 
Laatst gewijzigd:
Jarre's beste bijdragen heeft hij gedaan toen er nog weinig 'competitie' was. Ik vond ze en vind ze nog steeds geweldig, tot en met grofweg Rendez-Vous.

Ja, die was wel goed en vooral Zoolook ervoor, dat is een topalbum. Het eerdere werk is naar mijn smaak wat minder interessant (buiten het historische belang in de ontwikkeling van de elektronische muziek), maar daarna was Revolutions een dikke tegenvaller. Vanaf die tijd Jarre ook uit het oog (oor? :D) verloren. Totdat Amazonia hier op het forum onder de aandacht werd gebracht, die was wel aardig.
 
Ik vond wel dat ie durf had naar dat hij na Oxygene of Equinoxe "zomaar" van z'n minipops afstapt en overgaat naar de Fairlight CMI
Magnetic Fields (die ik overigens geweldig vond/vind) :okdan:

 
Wel gvd pas mal.Een jarre muziek in een nieuw kleedje(technologie).Verveelt niet, gaat soms onverwachte kanten op,nieuwe wendingen,soms 'wat doet hij hier' om dan heel inspirerend een draai aan te geven.
Maar zijn top albums voor mij blijven nog altijd Zoolok en revolutions met de Roland D-50 in een glansrol.
 
Niemand maakt alleen maar "topalbums"; niet naar de smaak van zelfs de meest fanatieke fan en niet naar meer absolute criteria, voor zover mogelijk.
Oxygene was een meesterwerk en met Equinoxe deed hij hetzelfde, maar dan beter. Vind ik. Hij durft verder te denken en te experimenteren en dat
levert dingen op als Zoolook (heel apart...hum. Niet mijn fav), Supermarkets (rare stunt) en Sessions 2000 (is dat wel van hem lol).
Hij lijkt echter in een of ander idee van een eeuwige jeugd als pionierende synth-god te leven en dat schuurt, vind ik.
Dat hij samenwerkt met allerlei andere artiesten vind ik tres sympa, maar het resultaat? Tot nu toe nog niets van behouden en ook niet echt meer herkenbaar.
Teo en Tea, Amazonia, Metamorphoses...dit nieuwe werk? Mais non, pas pour moi monsieur. De nieuwe Oxygene en Equinoxe albums vond ik daarentegen echt prettig. Meer van hetzelfde, ongetwijfeld, maar wel prettig.

Maar kijk naar Kitaro of Tangerine Dream: die maken ook al decennia lang hetzelfde album. :P
 
Ik vind het wel weer een knap album.
Het zal niet mijn favoriet worden denk ik, maar hij mag niet ontbreken in de collectie.
Ik zal hem vaker moeten beluisteren om er een gewogen oordeel over te kunnen geven, maar hij heeft me toch weer verrast.
Gisteren het virtuele concert bekeken en de hele virtuele entourage spreekt me wel aan.
 
Interessant artikel over JMJ in november nr soundonsound.Gratis digitaal te lezen.
www.soundonsound.com pageturner_november22_issuepromo16-M.oJOiILdGDDsInfvmKiZ9ZS7PDH7Fup.jpg
 
Ik denk dat je in je oordeel ook moet meenemen dat het een eerbetoon is aan Pierre Henry, de pionier van musique concrete:Pierre Henry - Wikipedia. Zeker geen gemakkelijke muziek! Persoonlijk vind ik Oxymore een beetje te druk door met name die vele (stem)samplemanipulaties, wel een kenmerk van musique concrete overigens.
 
Back
Top