Ik kwam dit verhaal onlangs tegen en moest meteen denken aan het draadje van Anatal (tenminste, ik ga er van uit dat het over hem gaat). Wat een geweldig verhaal!
https://www.destentor.nl/lelystad/d...er-is-een-schreeuwende-behoefte-aan~ac9dc755/
Het (afgesloten) draadje over zijn analoge netwerk: https://www.synthforum.nl/forum/syn...-onderhoud/202121-bouwverslag-analoog-netwerk
Gearslutz draadje: https://www.gearslutz.com/board/pro...gh-balanced-programmable-analog-patchbay.html
Dennis (48 ) uit Lelystad ging door diep dal, maar toen kwam zijn geniale vondst: ‘Er is een schreeuwende behoefte aan’
Zijn eerste klant is de Amerikaanse rockband Faith No More. Al snel kloppen meer grote namen aan: dj Luke Slater, Dweezil Zappa (zoon van) en de man achter Nickelback en Avril Lavigne, om er maar een paar te noemen. De internationale muziekwereld staat in de rij voor de vinding van Dennis Bekkering uit Lelystad. Hij leeft zijn droom. Na een lange, loodzware omweg: ,,Ik had helemaal niks meer.”
Juli 2016. Dennis Bekkering (nu 48 ) ligt te woelen op een matras in een oud bootje in Lelystad. Hij voelt zich verschrikkelijk, kan geen goede houding vinden. Alsof zijn ingewanden jeuken. Hij probeert af te kicken van zijn morfineverslaving, heeft geen huis, geen baan, geen geld. Alleen een bootje. Hij heeft het absolute dieptepunt bereikt.
September 2020. Bekkering steekt een sigaret op voor een bedrijfspand in Lelystad. ,,Ik ben afgepeigerd”, zegt hij. ,,Ik had bijna het interview afgezegd.” Vlak voor de afspraak stuurde hij een pakket naar Londen, naar de master-engineer van The Prodigy. Een studiotovenaar, die nummer 1-albums op zijn naam heeft. ,,Hij zit helemaal volgeboekt, heeft maar weinig tijd om de boel te installeren. Hij was bezorgd en dat sloeg over op mij. Stress, stress, stress.”
Zo’n tien jaar sleutelt hij aan een apparaat dat, eenmaal klaar, gretig wordt omarmd door de muziekwereld. Muzikanten, dj’s en vooral mensen die in de studio aan de knoppen zitten; ze staan in de rij. ,,Er is een schreeuwende behoefte aan”, weet Bekkering. ,,Ik kan de vraag eigenlijk niet aan.”
Het is met name de ‘toplaag’ die zich aandient voor de ‘telefooncentrale van de muziek’, die allerlei apparaten in een klap met elkaar verbindt. Meestal via internet, maar de bekende Britse dj Luke Slater komt bij hem langs. ,,Best surrealistisch”, zegt Bekkering. ,,Maar op andere momenten voel ik er niks bij. Alsof het nog niet is ingedaald.”
Hij is schuw, bescheiden en neemt nogal eens een afslag, om te verdwalen in zijn woorden. Bekkering heeft geen relatie, geen personeel, alleen zijn hondjes houden hem gezelschap. Hij ziet het soms licht worden in zijn werkruimte op een bedrijventerrein. Overdag wordt hij te vaak gestoord, ’s nachts kan hij in alle rust doorwerken. Niet alledaags, zegt hij over zichzelf. Net zoals zijn levensverhaal.
Weinig vertrouwen
Als jochie dat in Lelystad opgroeit, droomt hij van een loopbaan als muzikant. De jaren 80 lopen ten einde, de house komt op en Bekkering koopt een drumcomputer van het geld dat hij met het organiseren van feesten verdient. In z’n eentje werkt hij aan dancemuziek. ,,Boem-boem-boem-boem, de vierkwartsmaat in al z’n vormen”, zegt hij grijnzend. Hij brengt niets uit, vindt zichzelf niet goed genoeg. Het schort aan vertrouwen.
Maar het ‘rommelen met computers’ blijft, Bekkering gaat werken als programmeur. Het dienen van een baas ligt hem niet (,,afschuwelijk”) en hij begint voor zichzelf, zwervend door Europa. Hij werkt via internet, zijn adres doet er toch niet toe. ’s Avonds op de bank begint hij, ter ontspanning, te prutsen aan een apparaat. ,,Ik miste het muziek maken, zocht iets wat er niet was. Toen ben ik zelf gaan puzzelen. Het ging traag, maar het ging wel.”
Dan slaat het noodlot toe, Bekkering loopt een infectie aan zijn teen op. De pijn belet hem te werken. Een martelgang, zegt hij. En passant ontdekken de artsen dat zijn bloedsomloop niet goed is, dat bevordert de genezing niet. Hij gaat terug naar Nederland om zich te laten helpen, maar heeft hier bijna niets meer. Geen woning, geen baan. Hij slaapt overal en nergens. Op een matras in de seniorenwoning van zijn moeder, bij vrienden, af en toe in een hotel.
Verslaafd
Bekkering raakt verslaafd aan morfine. Zijn huisarts geeft hem naar eigen zeggen ‘carte blanche’. ,,Ze proberen het bij tien dagen te houden, maar als dat niet genoeg is... Mijn arts gaf me wat ik nodig had. Tja, aan een béétje morfine heb je niks.” Een bizarre tijd. ,,Ik viel zomaar met mijn hoofd op het toetsenbord, werd wakker met verlamde armen.” Los daarvan is morfine ‘best oké’, zegt hij. ,,Het zorgt voor schijngeluk. Maar ja, dat is ook geluk.”
Hij laat zich inschrijven bij de Jellinek-kliniek, maakt de behandeling niet af en belandt op een bootje in Lelystad, waar hij op eigen kracht probeert af te kicken. ,,Een dokter zei dat het vijf tot zeven dagen zou duren, ik ben er vijf weken geweest. Ik werd wanhopig, kon niet eens lopen. Er kwam geen einde aan. Het zwaarste moment in mijn leven.”
Stacaravan
Maar op een dag denkt hij: ‘Hé, ik voel me beter dan gisteren’. Bekkering krabbelt langzaam op. Herpakt zich, vindt werk, neemt zijn intrek in een stacaravan en werkt door aan zijn muzikale product, dat stukje bij beetje gestalte krijgt en uiteindelijk in 2018 klaar is voor gebruik.
Geld om te adverteren heeft hij niet. Hij klopt aan op een webforum (gearslutz.com), een ontmoetingsplek voor techneuten in de muziekwereld, en tikt in wat hij heeft gemaakt. Al snel reageert een Amerikaan met een platenlabel, die zijn product wil kopen. ,,Net als veel andere gasten gebruikt hij een schuilnaam. Nadat we een paar keer heen en weer hadden gemaild, ging ik naar zijn website en zag dat hij de bassist van Faith No More is. Op YouTube ontdekte ik dat het een ontzettend vette band is.”
In plaats van blijdschap over deze vette vis die hij aan de haak heeft geslagen, slaat de twijfel toe. ,,Ik dacht: kut, als het bij hem niet werkt, wat dan? Liever wilde ik de apparatuur rustig testen. En hoe ga je eigenlijk met bekende mensen om?”
Normaal doen, weet hij nu. ,,Mensen die het hebben gemaakt, zijn over het algemeen vrij relaxed. Mensen die het wíllen maken, stellen honderden vragen, zijn zenuwachtig.” Vooral die eerste categorie heeft hij in korte tijd goed leren kennen. Hij scrolt door zijn e-mails en daar duiken de namen op van de bassist van Faith No More, mega-producent Chris Baseford - bekend van Nickelback - Avril Lavigne en Ricky Martin, Luke Slater en vele anderen met wie hij zaken doet.
Telefooncentrale
Hoogste tijd om zijn vinding eens voor te stellen. Bekkering zet een kastje op de grond dat aan een kant vol zit met, naar het lijkt, aansluitingen voor een scartkabel. Dit is ’m nou, zijn gewilde ‘programmeerbare analoge patch bay’. Pardon?
,,Heel simpel uitgelegd: een ouderwetse telefooncentrale voor muziekapparatuur. Je ziet het wel in oude films, waarin telefonistes achter een groot bord zitten en bellers met elkaar verbinden. Die techniek heb ik toegepast op de muziek. Je kunt hierop gitaren, van alles, aansluiten en een kruisbestuiving laten ontstaan. Wat je maakt, kun je bewaren op de computer. Dat is de toegevoegde waarde.”
Het ziet er erg simpel uit. ,,Maar het is krank-zin-nig moeilijk om te maken”, zegt Bekkering. ,,Vergelijk het maar met een iPhone. Die werkt ook eenvoudig, maar er komt heel veel bij kijken om dat voor jou mogelijk te maken.”
Introductieprijs
De patch bay die voor ons staat, gaat naar Dweezil Zappa. De zoon van Frank Zappa legt er 10.000 euro voor neer. ,,Een introductieprijs”, zegt Bekkering. ,,Het duurste model gaat 12.800 euro kosten.” Hij werkt aan een voorraadje van twintig patch bays. Die zijn allemaal al verkocht. Hij werkt zich een slag in de rondte en komt waarschijnlijk voor de keuze te staan: uitbreiden of klein blijven. Liever dat laatste, zegt de solist. ,,Dan kan me weinig gebeuren. Ik kan ervan leven.”
Vooral Amerika valt voor zijn product. Vanuit Nederland is de interesse minimaal en dat steekt hem een beetje. ,,Misschien moet je eerst iets naar de andere kant van de wereld sturen, voordat ze het hier interessant vinden. Ik probeer het, maar ik denk dat de Nederlandse muziekwereld gewoon niet weet wat het is.”
Ach, hij wil zich er niet druk over maken. Hij beseft nog amper dat hij in de muziekwereld is gedoken en blijft drijven. ,,Ik stel me zo voor dat ik in een winkelcentrum loop en een liedje hoor dat met mijn hulp is gemaakt. Dat lijkt me geweldig.”
Geen spaghetti van snoertjes meer
,,Het scheelt bakken met tijd.” Dat zegt Olaf Noordanus uit Lelystad over de patch bay van Dennis Bekkering. Noordanus is drummer van de bekende band Time Bandits, runt een studio (o2o) en produceert muziek. Hij stelt zijn studio beschikbaar voor mensen die het product van Bekkering willen testen. ,,Kijk, in studio’s staat vaak oude, analoge apparatuur die muzikanten tof vinden. Als je die apparaten verbindt, ben je wel even bezig. Met de patch bay van Dennis doe je dat maar een keer. Via de computer bepaal je daarna welke apparaten met elkaar communiceren. Je hoeft niet steeds allerlei kabeltjes los te trekken, het voorkomt een spaghetti van snoertjes.”
https://www.destentor.nl/lelystad/d...er-is-een-schreeuwende-behoefte-aan~ac9dc755/
Het (afgesloten) draadje over zijn analoge netwerk: https://www.synthforum.nl/forum/syn...-onderhoud/202121-bouwverslag-analoog-netwerk
Gearslutz draadje: https://www.gearslutz.com/board/pro...gh-balanced-programmable-analog-patchbay.html