Logic baby
Nieuwkomer
Wie in Berlijn is en er nooit is geweest moet er echt naar toe gaan, het Musikinstrumenten-Museum (MIM) in Berlijn. Ik viel met mijn neus in de boter toen ik er was, want de curator van het museum was net een rondleiding aan het geven aan een aantal jongeren. De meute slenterde min of meer achter hem aan. Nou ja, vooral min dan, want de man deed behoorlijk uit de hoogte en was op het "snobrijke" af over zijn collectie aan het praten en instrumenten aan het demonstreren. Ik vond het wel interessant, maar dat was meer omdat je geen enkel instrument mocht aanraken en op deze manier viel er toch nog iets te horen van de indrukwekkende collectie.
Aan het einde van de rondleiding was er een halve cirkel waar we in konden gaan zitten, want aan het einde van de rondleiding zou er een demonstratie worden gegeven op het fameuze theaterorgel wat in het museum is ingebouwd en wat het gebouw gewoon doet daveren. Maar vooraf vertelde de curator nog iets over enkele nieuwe aanwinsten, waaronder het fameuze Trautonium van Oskar Sala, waarmee hij de muziek van de film The Birds had gemaakt van Hitchcock.
Mijn aandacht was getrokken, want kort daarvoor had er een heel artikel gestaan in één van de synthesizer tijdschriften over het Trautonium, bij gelegenheid van wat toen de laatste verjaardag van Oskar Sala bleek te zijn. Want het museum was in het bezit gekomen van het instrument na zijn overlijden. Niemand kon er namelijk iets mee. Bekend was dat Sala de enige was die het instrument wist te bespelen. Het was één van die hele oude synthesizers, waarvan alleen degene die er aan gewerkt hadden wisten hoe het ding werkte, maar verder niemand. En dat was wat ik wist na het lezen van het artikel.
Onze volledig van zichzelf overtuigde curator had zijn best gedaan het gezelschap te vermaken met de klanken van het orgel en nadat alle registers waren open getrokken, beging hij de misstap waar ik op had gehoopt: had er iemand nog iets te vragen. Met een stalen gezicht heb ik hem gevraagd of hij misschien het Trautonium van Oskar Sala kon laten horen dat hij had lopen ophemelen. Ja, natuurlijk kon hij dat.
Kabels werden uitgerold. Ondersteunend personeel erbij. Alles werd opgesteld. Und los geht's. Niks, natuurlijk. De man begon behoorlijk te zweten en dat stelletje overjarige pubers dat zat mee te kijken dat was ook niet het grootste feest dat hij zich moest laten welgevallen. Ik zat rustig te kijken en te genieten en ik was erg nieuwsgierig of en wanneer er een eerste klank zou komen. Meer dan enig kraken van de houten zitting van het Trautonium kwam er niet. Dat was te verwachten, maar desondanks heeft onze curator er ruim een half uur aan besteed tot hij met de mededeling kwam dat dit even iets meer studie met zich bracht en dat hij het niet voor elkaar kreeg.
Ik trof hem na afloop nog even en liet hem weten dat het zo jammer was dat het met het Trautonium niet was gelukt. Nee, hij snapte het ook niet helemaal. Ik wel, maar dat zei ik hem maar niet. Ik heb hem nog de tip gegeven om misschien eens te kijken naar synthesizers omdat ik zag dat daar enkele klassiekers waren aan het ontstaan die museumwaardig waren voor een muziekinstrumenten museum. Hij zag daar het nut niet van in. Gelukkig weten wij wel beter.
Aan het einde van de rondleiding was er een halve cirkel waar we in konden gaan zitten, want aan het einde van de rondleiding zou er een demonstratie worden gegeven op het fameuze theaterorgel wat in het museum is ingebouwd en wat het gebouw gewoon doet daveren. Maar vooraf vertelde de curator nog iets over enkele nieuwe aanwinsten, waaronder het fameuze Trautonium van Oskar Sala, waarmee hij de muziek van de film The Birds had gemaakt van Hitchcock.
Mijn aandacht was getrokken, want kort daarvoor had er een heel artikel gestaan in één van de synthesizer tijdschriften over het Trautonium, bij gelegenheid van wat toen de laatste verjaardag van Oskar Sala bleek te zijn. Want het museum was in het bezit gekomen van het instrument na zijn overlijden. Niemand kon er namelijk iets mee. Bekend was dat Sala de enige was die het instrument wist te bespelen. Het was één van die hele oude synthesizers, waarvan alleen degene die er aan gewerkt hadden wisten hoe het ding werkte, maar verder niemand. En dat was wat ik wist na het lezen van het artikel.
Onze volledig van zichzelf overtuigde curator had zijn best gedaan het gezelschap te vermaken met de klanken van het orgel en nadat alle registers waren open getrokken, beging hij de misstap waar ik op had gehoopt: had er iemand nog iets te vragen. Met een stalen gezicht heb ik hem gevraagd of hij misschien het Trautonium van Oskar Sala kon laten horen dat hij had lopen ophemelen. Ja, natuurlijk kon hij dat.
Kabels werden uitgerold. Ondersteunend personeel erbij. Alles werd opgesteld. Und los geht's. Niks, natuurlijk. De man begon behoorlijk te zweten en dat stelletje overjarige pubers dat zat mee te kijken dat was ook niet het grootste feest dat hij zich moest laten welgevallen. Ik zat rustig te kijken en te genieten en ik was erg nieuwsgierig of en wanneer er een eerste klank zou komen. Meer dan enig kraken van de houten zitting van het Trautonium kwam er niet. Dat was te verwachten, maar desondanks heeft onze curator er ruim een half uur aan besteed tot hij met de mededeling kwam dat dit even iets meer studie met zich bracht en dat hij het niet voor elkaar kreeg.
Ik trof hem na afloop nog even en liet hem weten dat het zo jammer was dat het met het Trautonium niet was gelukt. Nee, hij snapte het ook niet helemaal. Ik wel, maar dat zei ik hem maar niet. Ik heb hem nog de tip gegeven om misschien eens te kijken naar synthesizers omdat ik zag dat daar enkele klassiekers waren aan het ontstaan die museumwaardig waren voor een muziekinstrumenten museum. Hij zag daar het nut niet van in. Gelukkig weten wij wel beter.
