Dat ik begrijp wat ie voelt
Gesloten en straat angst, vooral zomers... mensen die hun ding doen waarvan wij moeten kotsen.
En blijkbaar zomaar psychiater kunnen worden die ons dan gaan "herstellen" met analyses die uit jaar 1900 komen (de frout methode, of hoe heet die knakker.)
Dat is bij mij gebeurt...
Nou...nooit meer.
erg klote dat je in 'de verkeerde handen' bent gevallen.
natuurlik ken ik verhalen, en mensen waarbij het ook niet goed is gegaan.
en ieder heeft zijn eigen manier.
ik heb het geluk een goed team te hebben, een FACT team + nog ekstra begeleiding (gaat tegenwoordig via een ander potje, WMO..). de snel ingrijpen wanneer het moet, waar het kontakt erg goed mee is, ze begrijpen me, en doen geen dingen die niet voor mij gaan werken.
soms een klein duwtje.... zoals dat ik nu een ACT therapie bij een psycholoog volg, precies met ekstra 'hulpvraag', ik bedoel; wat ik vroeg, dat sloot erg aan bij wat ACT is.
voor jou werkt het anders, ik hoop dat je angsten onder kontrole zijn, of hoe noem je het, hoe zou je het noemen?
Het is inderdaad belangrijk om van je af te bijten.
Dat is iets waar ikzelf ook wel tegen aan loop.
ja, klopt, nee zeggen, je
ruimte opeisen, niet in egocentrische zin, maar je eigen waarden en behoeften, zelfzorg, in de gaten houden. niet afblaffen, dat deed ik even een zeer korte periode...., maar duidelik zijn. uiten. het klinkt heel simpel, coaching achtig. binnen hoe ik voel en me probeer staande te houden, zijn de simpele dingen juist het meest bruikbare.
ik weet hoe het allemaal zo gekomen is, maar dat heeft weinig effekt, voor herstel, is wel een faktor, maar op een bepaald moment zijn de 'symptomen' perpetuum mobiles.
Mooi dat je de muziek en dit forum hebt. Mooi voor jezelf, en ook mooi voor de anderen die je muzikale speurtochten hier volgen.
zo is dat, hopelik, maar ik voel dat zeker, het is een tweerichtingsverkeer...... en de muziek geeft me veel.
Hoe werkt dat dan precies?
In 2008 kreeg ik een diagnose waarvan ik de inhoud liever voor mezelf hou. Na een wachtlijst-periode van 6 jaar voor psychosociale hulp besliste ik om een academische opleiding sociologie te starten. Ik kreeg de wind vanvoor.
- de psychiater zei dat de opleiding te moeilijk is en enkel van toepassing voor mensen die willen werken
- gespecialiseerde trajectbegeleiding van arbeidsbemiddeling vond me niet competent en stelde dat ik als bakkershulp of in de sociale economie moest werken
- Bij OCMW (Belgische bijstand/maatschappelijk welzijn) lachte de voorzitter me in het gezicht uit. 'Hij zou ook wel een studie-hobby willen' en vertelde me dat ik beter in de kringloopcentrum kon werken
Dit jaar rond ik mijn master af en kreeg ik jobaanbiedingen van dezelfde instituten die me jaren geleden afwezen.
Laat niemand je vertellen wat je bent of niet bent. Een label kan handig zijn ter integratie, maar laat het je 'zijn en kunnen' niet definiëren. Wie graag leest over de materie kan ik enkele boeken aanraden:
"
Making up people" door Ian Hacking & "
Toward a theory of schizophrenia" (niet mijn diagnose) by Gregory Bateson.
zo zie je maar, er zijn meerdere wegen, die voor iedereen anders liggen....
mooi! ik reageer veel te laat! nog gefeliciteerd!! welke akademische opleiding? altijd ge-interesseerd, in wat je dan gekozen hebt... zelf ook, toen was het geen master, maar drs...
maar inderdaad, een label kan je dwarszitten; bepaalde mensen, en zoals ik lees (en weet) professionals die je tot dat blijven reduceren.
het is iets wat je draagt, om simpel te zeggen.
Uit eigen ervaring weet ik inmiddels hoe moeilijk dit soort dingen zijn (angst, depressie).
Wel wil ik ff kwijt dat er zeker ook goede hulpverleners zijn. Je moet het gewoon net treffen met de juiste persoon, voor mij was het een verschil van dag en nacht (de ene of de andere hulpverlener).
Je eigen gedachten zijn vaak het grootste probleem. Het is belangrijk om daarmee leren om te gaan, alleen al door negatieve gedachten en gevoelens op te merken, ze de ruimte te geven, maar je er niet volledig door laten meeslepen en waar nodig afstand van te nemen. Als je daarbij geholpen kan worden met allerlei methoden (mindfulness, defusie e.d.) is dat alleen maar winst. Het vergt discipline, en je moet blijven "oefenen" maar op een gegeven moment gaat het steeds meer vanzelf. Ik zeg niet dat het alle problemen oplost, maar mij heeft het in ieder geval verder geholpen.
klote om te horen, dat je het uit eigen ervaring kent, depressie en angst. maar weer goed om te horen, dat voor er een werkende methode voor je is. hee de term defusie, binnen therapie, ken sinds ACT, nooit eerder gehoord...
Een label kan helpen om onverklaarbaar gedrag een plek te geven en daar rust in te vinden.
klopt!
De keerzijde van een label kan echter hard kleven, waarbij het mogelijks een stigma wordt.
klopt ook! ik heb er zelf geen last van, maar het is zeker een probleem, en best groot probleem..
Ja, zeker de laatste 10 jaar zijn er verschillende goede en (belangrijk) snelle methodes ontwikkeld waar mensen goed door geholpen worden, EMDR is ook zo'n voorbeeld waarmee mensen verlost werden van steeds weer zich herhalende traumatiserende beelden.
En al helpt het sommigen misschien niet geheel uit de brand maar als daardoor het leven weer een stuk draaglijker wordt en problemen meer hanteerbaar dan is dat een prima oplossing.
Niemand is perfekt maar een beter leven in alledag is wel zo lekker.
EMDR werkt erg goed, al heb ik laatst weer gehoord, dat het wegebt, ik ken geen onderzoeken, empirisch onderzoek... alleen anekdotisch bewijs... dus....
ik heb het gevoel, dat EMDR zeker resultaat levert. maar het is geen wondermiddel voor iedereen. maar goed, informatie hierover ontbreekt. waarom ga ik hier over beginnen, sja, dat ik versteld stond, terwijl ik toch een kritische denker ben... ach ik was er niet zo mee bezig... EMDR, ik ken een paar mensen waarbij het heeft geholpen.
in mijn geval niet, maar wellicht is EMDR mogelik voor een 'situatie', de EMDR in mijn geval was voor iets zeer specifiek, maar was zo kompleks...
EMDR lijkt me voor trauma het beste te werken, maar alweer; hierin ben ik een leek.
en als het leven draaglikker wordt, dan is dat soms al een immense winst, mijn leven is draaglikker geworden, maar ik heb mijn heftige terugvallen, dat zal blijven. helaas, maar ik herstel sneller... en heb een team, etc...
en volgende keer, reageer ik eindelik eens op de anderen, hoe langer je er mee wacht, ja, ik moet dit met geduld blijven doen.
dus als ik dit te snel allemaal heb 'afgerond', en dat is natuurlik niet zo, dat is niet mijn bedoeling.
het raakt me, simpel. niet alleen negatief, ook; we staan niet alleen.
het is zo simpel, he. niet alleen staan..... maar we hoeven dat ook niet, afhankelikheid (buiten de ekstremen...) is geen vies woord....
).
]
