Wie werkt er (ook) nog met veel hardware randapparatuur

Hier een leuk voorbeeldje van software/hardware integratie:
integrasie.png


2 Max4Live LFO's die Cutoff en Resonance van ABL3 (een 303 emulator) aansturen, het geluid van ABL3 wordt vervolgens via de audiointerface naar een MXR Doubleshot Distortion pedaal gestuurd, die komt weer terug de computer in, daarna wordt 'ie via andere outputs naar de Analog Heat gestuurd, die komt ook weer terug naar binnen en daarna een gate om de ruis eraf te halen en een compressor om het geluid een beetje plat te duwen. Dit gaat vervolgens in een andere track een saturator, delay en reverb in.
 
Uiteindelijk blijven het voor mij allemaal stukken gereedschap om een idee te realiseren en gebruik ik het liefst het stuk gereedschap waarmee ik mijn idee op zo prettig mogelijke wijze vorm kan geven. De ene keer is dat een drumsampler als de Digitakt, de andere keer een combinatie van Kick 2 en Battery 4. De ene keer is het lekker knoppen draaien op een Peak, de andere keer ingewikkelde textures bouwen in Omnisphere 2.5. Zoals een fotograaf kan kiezen uit talloze film- of digitale camera's en een schrijver een boek kan schrijven met ganzenveer, mechanische typemachine of word processor gaat het uiteindelijk om het idee dat aan het uiteindelijke werk ten grondslag heeft gelegen en hoe goed de artiest in staat is geweest dit idee met zijn/haar gereedschap uit te werken en op het publiek over te brengen. De keuze voor het gereedschap hangt dan af van je eigen voorkeuren of de eisen die het project stelt maar doet er wat mij betreft dan eigenlijk niet zo heel veel toe.
Wat een epistel,zeer goed geformuleerd die mijn richting uitgaat en wat ik in het heden al meerdere keren eens gezegd heeft hier aan de wijzen,maar sommigen hebben de steen nog niet gevonden.
Als freeware je kan vooruit helpen,waarom niet?Bij mij komt eenvoud in de eerste plaats,gedaan met kopen en verkopen.
Tuurlijk komt er eens iets op de markt dat je opnieuw kan inspireren,een nieuwe uitdaging kan zijn,nieuwe inzichten,nieuwe structuren kan geven in je muziek.
Een paar hardware sloebers en één daw met daarachter een high-end computer is genoeg voor mij.Misschien second hand unit niet te duur,al is een Hartmann 20 voor 10000 euro net iets te veel:P
Nu dat je het vraagt waar is dat godvergeten Reason van propellerhead gebleven?Lijkt hier van de aardbodem verdwenen te zijn.Is een alles in één oplossing,goed voor de eenvoud.
 
Hier werken we dagelijks op een setup van hardware en software. Echt hybrid dus. Hardware synths hebben nooit een echte meerwaarde gehad in de projecten hier. de complexiteit van de setup maakt dat ook lastig om hardware synths in sync mee te laten lopen ivm latency.

Om eerlijk te zijn hebben we alle echte high end outboard wel n keer door de studio gehad, en is daar een kleine selectie van over gebleven. Steeds vaker grijpen we terug naar software omdat t toch beter te recallen is. En de mix skills zijn dusdanig verbeterd dat je t minder snel nodig hebt. Recent een mix voor een klant gemaakt, met uitsluitend valhalla reverb, Fabfilter q2 en Elephant. Wat denk je: Mix meteen goedgekeurd, en complimenten voor de strakke mix.

Dus ben van mening dat hardware je zeker helpt met sneller een goed resultaat bereiken. En t is leuk om aan knoppen te draaien. Maar je komt op een geven moment op een punt dat je hetzelfde ook kunt zonder dure hardware. Dan weet je dat je goed in je vak begint te zijn....
 
Uiteraard is DAW-software de basis voor de meeste mensen. En de beste weg is de middenweg ?
Ik dacht onlangs mijn S5000 te vervangen door NI Kontakt 4. Wat een gigantische miskoop, om niet te zeggen pure horror. En blijkens de fora ligt het niet aan mij, maar vloeken veel mensen zich te pletter over NI. Voor mij persoonlijk weerom een voorbeeld dat software op vele snellere termijn (5 jaar ?) obsolete wordt dan hardware. Sommige synths draaien hier al 25 jaar probleemloos. Het is een utopie om zo iets over software te kunnen zeggen. Op een enkeling na die nog op Atari werkt... :-)
 
Ik wou vooral een simpele setup. Ik heb dus een rijtje hardware synths, gitaar en drumcomputer die waar mogelijk met MIDI aan elkaar hangen en waarvan de audio samenkomt in een Roland VS-2480 "virtual studio" harddiskrecorder die fungeert als automated mixer, effecten, compressors, MIDI clock en multitrackrecorder. Eenvoudig te bekabelen, total recall op alles behalve de synths. Die VS-2480 is op zich wel een gigantisch uitgebreid apparaat maar op een gegeven moment heb je het gebied afgebakent waarin je hem nodig hebt, en kan je de rest van zijn functies skippen. Blijft altijd weer even nadenken als je hem van inputmixer naar mixdownmixer naar mastermixer instelt, maar dat is bij analoge hardware alleen maar complexer.
 
Vaak gaan discussies met betrekking tot hardware vs software (of analoog vs digitaal in mijn specifieke geval) over geluidskwaliteit, waar termen gebruikt worden als audiofielie en analog summing. In mijn optiek ligt het verschil eerder in ergonomie (ik prefereer nog steeds knoppen boven keyboard en muis) en de kunst van het produceren.
Vergelijk het met brood bakken of bier brouwen. Afbakbroodjes uit de super en massa geproduceerd bier zijn natuurlijk fantastisch, gemakkelijk en goedkoop, maar het wordt een stuk interessanter als je het ambachtelijke proces van het bakkertje op de hoek kan meemaken. Of een monnik die zijn brouwproces tot in de finesse controleert, terwijl hij gebruik maakt van eeuwen oude ketels. De hele ervaring wordt bijna tastbaar.
Vaak maakt het verhaal achter een productie het eind product zoveel interessanter. Kijk naar Daft Punk in hun jonge jaren, toen ze nota bene live op het podium stonden te experimenteren met hun in elkaar gefrutselde synths, loopers en mixers. Je kon het hele proces voor je zien groeien en bloeien.
Kleine onvolkomenheden brengen vaak karakter, zoals een hardware synth die na een koude road trip "zo goed mogelijk" getuned is in plaats van een "perfect" getunede soft synth. Een delay time met de hand ingesteld in plaats van beat sync.
Het geeft de muzikant de mogelijkheid te laten zien dat die de instrumenten beheerst en de luisteraar de mogelijkheid zich te verdiepen in en te verbazen over het proces, naast het eindproduct.
Zowel bij hardware als software is theoretische kennis en muzikaal inzicht uiteraard een onmisbare basis voor goede muziek, maar bovenstaande redenen maken dat ik nog lang geen dag zeg tegen mijn analoge audio apparatuur.

Het is trouwens ook geen geheim dat ons brein nu eenmaal zo werkt dat fysieke stimulans mentaal creativiteit stimuleert. Aan knoppen draaien op hardware heeft mentaal een ander effect op ons denkproces dan klikken met een muis.
 
Uiteraard is DAW-software de basis voor de meeste mensen. En de beste weg is de middenweg ?
Ik dacht onlangs mijn S5000 te vervangen door NI Kontakt 4. Wat een gigantische miskoop, om niet te zeggen pure horror. En blijkens de fora ligt het niet aan mij, maar vloeken veel mensen zich te pletter over NI. Voor mij persoonlijk weerom een voorbeeld dat software op vele snellere termijn (5 jaar ?) obsolete wordt dan hardware. Sommige synths draaien hier al 25 jaar probleemloos. Het is een utopie om zo iets over software te kunnen zeggen. Op een enkeling na die nog op Atari werkt... :-)
[wellicht off topic]
Ik zit de laatste tijd op Youtube te kijken naar wat ik in de jaren '80/'90 allemaal gemist heb op computergebied. En qua PC of Mac heb ik niet het gevoel dat ik daar beter mijn geld aan had kunnen besteden dan aan bier, wiet en vakanties naar Salou. Maar de Amiga en de Atari ST: tjonge jonge wat had ik dat gaaf gevonden zeg! Als ik kijk naar de ST en Cubase 2.0 dan moet ik wel watertanden. Zo'n Atari was een mooie machine met alles d'r op en d'r aan in een kleine typmachine-achtige behuizing voor op je bureau (floppy, PSU, Midi, muis). Cubase 2.0 is veel makkelijker te bedienen dan de DAW's van nu. Je had alleen externe opnameapparatuur nodig (Portastudio?) want een geluidsbestand opslaan kon niet. Doet me een beetje denken aan Seq24. En met een ST had je nog een dijk van een gaming machine ook! Wat wil een mens nog meer?

Ik zit er sowieso over te denken om wat de te experimenteren met Seq24 en hardware. Want iedere keer als ik een moderne DAW open dan zinkt de moed me in de schoenen. Maar een hoop hardware knoppen voor mijn snuit: dat vind ik een uitdaging. Leuk om mee te pielen.
 
[wellicht off topic]
En met een ST had je nog een dijk van een gaming machine ook! Wat wil een mens nog meer?

Is dat zo? Ik dacht dat dit meer iets van de Amiga was waar ik uren achter elkaar mee gegamed heb. Toen ik later een Atari ST had was ik m'n interesse voor games eigenlijk ook al kwijt.

Een jaar of 6 geleden heb ik m'n Atari weer eens tevoorschijn gehaald van zolder. Hij ging als goed werkende computer de doos in, maar kon alleen maar bommen laten zien toen ik hem weer opstartte. Heb nog een paar uurtjes zitten pielen om hem weer werkend te krijgen, maar vroeg me eigenlijk af waar ik mee bezig was. Die Atari is daarna naar de stort gegaan. Tijdje terug nog even op zoek geweest naar een STE, maar ben die zoektocht vrij snel gestaakt.

Het werkte allemaal prima in de jaren 90, maar ben toch blij met de computers en DAW's van tegenwoordig. Het nostalgische gevoel is sterker dan het plezier wat ik er nu nog van zou hebben.
 
Alles via hardware behalve opname en mastering (Cubase).

Sinds ik een aantal jaren geleden de overstap heb gemaakt naar hardware sequencen heb ik na een paar jaar mijn studio mijden weer plezier gekregen in muziek maken. Voor de overstap werkte ik met Cubase als mijn midi sequencer om hardware synths aan te sturen. Mixen en effects deed ik itb. Ik ben wel een beetje doorgeschoten naar de andere kant misschien :D, maar ik heb het nu zo ontzettend naar mijn zin.

Cirklon als het hart van de studio, groot (48 ch.) analoog mengpaneel (Soundcraft K2) met een lading auxen (8) voor de hardware effecten en een aantal effecten op inserts, 13 effectbakken totaal. Alles (synths, fx, drums, auxen, inserts) hangt aan 4 patchbays. Ik mix op de tafel af en er gaat alleen een stereolijntje via mijn RME Cubase in.

Ik heb nog wel eens dat ik even op een andere manier muziek wil maken en dan grijp ik nog wel eens naar mijn iphone of (heel zelden) Cubase met VST's, maar dat kan ik in een jaar op 1 hand tellen.

Ik zou eigenlijk een nog groter mengpaneel willen met nog meer auxen, maar er zit ook een grens aan de ruimte die ik heb. Je kunt wel zeggen dat ik echt tot over mijn oren verliefd ben geworden op deze manier van werken... :luv:
 

Attachments

  • Studio April 2018.jpg
    Studio April 2018.jpg
    41,7 KB · Bekeken: 129
Vaak gaan discussies met betrekking tot hardware vs software (of analoog vs digitaal in mijn specifieke geval) over geluidskwaliteit, waar termen gebruikt worden als audiofielie en analog summing. In mijn optiek ligt het verschil eerder in ergonomie (ik prefereer nog steeds knoppen boven keyboard en muis) en de kunst van het produceren.
Vergelijk het met brood bakken of bier brouwen. Afbakbroodjes uit de super en massa geproduceerd bier zijn natuurlijk fantastisch, gemakkelijk en goedkoop, maar het wordt een stuk interessanter als je het ambachtelijke proces van het bakkertje op de hoek kan meemaken. Of een monnik die zijn brouwproces tot in de finesse controleert, terwijl hij gebruik maakt van eeuwen oude ketels. De hele ervaring wordt bijna tastbaar.
Vaak maakt het verhaal achter een productie het eind product zoveel interessanter. Kijk naar Daft Punk in hun jonge jaren, toen ze nota bene live op het podium stonden te experimenteren met hun in elkaar gefrutselde synths, loopers en mixers. Je kon het hele proces voor je zien groeien en bloeien.
Kleine onvolkomenheden brengen vaak karakter, zoals een hardware synth die na een koude road trip "zo goed mogelijk" getuned is in plaats van een "perfect" getunede soft synth. Een delay time met de hand ingesteld in plaats van beat sync.
Het geeft de muzikant de mogelijkheid te laten zien dat die de instrumenten beheerst en de luisteraar de mogelijkheid zich te verdiepen in en te verbazen over het proces, naast het eindproduct.
Zowel bij hardware als software is theoretische kennis en muzikaal inzicht uiteraard een onmisbare basis voor goede muziek, maar bovenstaande redenen maken dat ik nog lang geen dag zeg tegen mijn analoge audio apparatuur.

Het is trouwens ook geen geheim dat ons brein nu eenmaal zo werkt dat fysieke stimulans mentaal creativiteit stimuleert. Aan knoppen draaien op hardware heeft mentaal een ander effect op ons denkproces dan klikken met een muis.

Op zich vind ik dit een mooi, romantisch verhaal waar ik me best in kan vinden, maar als advocaat van de duivel vraag ik dan "waar leg je de grens?"

Ik ga nogal graag met vrindjes naar rockconcerten, en veel van de adepten daar vinden helemaal niets ambachtelijks aan elektronische muziek. In hun oren is dat allemaal "bliep bloep" en "bonkbonkbonk" gedoe gemaakt door nerds in laboratoria. Nee, ambachtelijk muziek maken is op je gehoor een gitaar kunnen stemmen, een drummer die zich helemaal in het zweet werkt achter een drumstel, een zanger die vanuit zijn tenen krijst. Voor hen is een 808 gewoon een lompe bonkbak voor mensen zonder ritmegevoel, een sequencer iets voor lui die niet kunnen spelen en een synth iets dat hoogstens in de achtergrond van een muzikaal tapijtje thuishoort maar eigenlijk liever helemaal niet mee het podium op of de studio in moet. Sommigen zullen iedere muziek met een synth erin direct afkeuren want bah, nep.

Ga je naar de traditionele klassieke muziek dan gaat dit nog verder. Dan is voor de "echte" (meestal zelfbenoemde) connaisseur eigenlijk iedere vorm van elektronica en zelfs versterking uit den boze. De eerlijke klank van eeuwenoud hout en koper is dan wat telt, slechts geflankeerd door de akoestiek van de zaal waar het ten gehore wordt gebracht. Dat is ambacht. Geen kunstgrepen, geen sausjes, geen opsmuk: alleen de pure klank van echte akoestische instrumenten. Bij opnamen telt hier voornamelijk het zo natuurgetrouw mogelijk weergeven en is iedere vorm van kleuring ongewenst.

Kortom; wat in jouw ogen vergeleken kan worden met het brouwen van een mooi ambachtelijk trappistenbier in een eeuwenoud klooster (ik zie in gedachten de gouden zonnestralen al door stof van eeuwen over een verweerde eikenhouten vloer dansen terwijl in de verte zacht gregoriaans gezang klinkt) als je liefdevol je vintage en analoge apparatuur beroert en iedere nuance en ruisje en brommetje en tuning foutje kent en koestert, ben je in de ogen van een ander eigenlijk gewoon bezig industrieel kunstmatig bier te brouwen omdat je 'nepinstrumenten' gebruikt om een 'kunstje' te doen. Hoezo aan knoppen draaien om chippies geluid te laten maken? Dat heeft toch niets met muziek te maken? Het is maar hoe je het bekijkt :beard:
 
[wellicht off topic]
Ik zit de laatste tijd op Youtube te kijken naar wat ik in de jaren '80/'90 allemaal gemist heb op computergebied. En qua PC of Mac heb ik niet het gevoel dat ik daar beter mijn geld aan had kunnen besteden dan aan bier, wiet en vakanties naar Salou. Maar de Amiga en de Atari ST: tjonge jonge wat had ik dat gaaf gevonden zeg! Als ik kijk naar de ST en Cubase 2.0 dan moet ik wel watertanden. Zo'n Atari was een mooie machine met alles d'r op en d'r aan in een kleine typmachine-achtige behuizing voor op je bureau (floppy, PSU, Midi, muis). Cubase 2.0 is veel makkelijker te bedienen dan de DAW's van nu. Je had alleen externe opnameapparatuur nodig (Portastudio?) want een geluidsbestand opslaan kon niet. Doet me een beetje denken aan Seq24. En met een ST had je nog een dijk van een gaming machine ook! Wat wil een mens nog meer?

Ik vind Cubase op MIDI vlak eigenlijk gewoon nog hetzelfde als 25 jaar geleden. Als je nu het VST en Audio deel even vergeet, en je gaat met Cubase alleen met MIDI aan de slag, is het dan niet eigenlijk gewoon nog hetzelfde als toen, behalve dat het er anders uitziet qua GUI?
 
Ja, vooral het syncen van een Atari of zelfs MC500 met een 24-track tapemachine via SMPTE was lachen...}:|
Nee, doe me dan maar een DAW.

Ik was toen al blij dat ik mijn 4-sporen Fostex 280 kon syncen via SMPTE met Cubase in slave mode. Toen werd het opeens veel gemakkelijker allemaal ;)

Edit: die setup kan ik trouwens nog steeds/weer gebruiken, met mijn Tascam Syncasets en XRI synchroniser. Zo zet ik nog wel eens eigen oude multitrack 4-sporen projecten om naar het digitale domein. En ook voor anderen, omdat ik over zowel stereo alsook over 4-sporen en 8-sporen Syncaset decks beschik.
 
Ik was toen al blij dat ik mijn 4-sporen Fostex 280 kon syncen via SMPTE met Cubase in slave mode. Toen werd het opeens veel gemakkelijker allemaal ;)

Edit: die setup kan ik trouwens nog steeds/weer gebruiken, met mijn Tascam Syncasets en XRI synchroniser. Zo zet ik nog wel eens eigen oude multitrack 4-sporen projecten om naar het digitale domein. En ook voor anderen, omdat ik over zowel stereo alsook over 4-sporen en 8-sporen Syncaset decks beschik.
Wellicht off topic, maar hoe werkte dat precies met zo'n SMPTE time code? Van de Wiki word ik niet veel wijzer: het is nl. ook voor film uitgevonden. Erg moeilijk verhaal... En waarom had je dat nodig met een Atari ST? Die ST stuurt toch al je Midi hardware aan en je kunt toch je ST als master clock zetten? Of desnoods een van je Midi synths als master clock? Dan loopt alles toch ook synchroon? Of werd het smpte signaal ook gebruikt om de tape recorder op een constante snelheid te laten draaien zodat je muziek niet a-synchoon ging lopen als je een tweede of derde track opnam over de eerste heen? Of start/stop codes?
 
Op zich vind ik dit een mooi, romantisch verhaal waar ik me best in kan vinden, maar als advocaat van de duivel vraag ik dan "waar leg je de grens?"

Ik ga nogal graag met vrindjes naar rockconcerten, en veel van de adepten daar vinden helemaal niets ambachtelijks aan elektronische muziek. In hun oren is dat allemaal "bliep bloep" en "bonkbonkbonk" gedoe gemaakt door nerds in laboratoria. Nee, ambachtelijk muziek maken is op je gehoor een gitaar kunnen stemmen, een drummer die zich helemaal in het zweet werkt achter een drumstel, een zanger die vanuit zijn tenen krijst. Voor hen is een 808 gewoon een lompe bonkbak voor mensen zonder ritmegevoel, een sequencer iets voor lui die niet kunnen spelen en een synth iets dat hoogstens in de achtergrond van een muzikaal tapijtje thuishoort maar eigenlijk liever helemaal niet mee het podium op of de studio in moet. Sommigen zullen iedere muziek met een synth erin direct afkeuren want bah, nep.

Ga je naar de traditionele klassieke muziek dan gaat dit nog verder. Dan is voor de "echte" (meestal zelfbenoemde) connaisseur eigenlijk iedere vorm van elektronica en zelfs versterking uit den boze. De eerlijke klank van eeuwenoud hout en koper is dan wat telt, slechts geflankeerd door de akoestiek van de zaal waar het ten gehore wordt gebracht. Dat is ambacht. Geen kunstgrepen, geen sausjes, geen opsmuk: alleen de pure klank van echte akoestische instrumenten. Bij opnamen telt hier voornamelijk het zo natuurgetrouw mogelijk weergeven en is iedere vorm van kleuring ongewenst.

Kortom; wat in jouw ogen vergeleken kan worden met het brouwen van een mooi ambachtelijk trappistenbier in een eeuwenoud klooster (ik zie in gedachten de gouden zonnestralen al door stof van eeuwen over een verweerde eikenhouten vloer dansen terwijl in de verte zacht gregoriaans gezang klinkt) als je liefdevol je vintage en analoge apparatuur beroert en iedere nuance en ruisje en brommetje en tuning foutje kent en koestert, ben je in de ogen van een ander eigenlijk gewoon bezig industrieel kunstmatig bier te brouwen omdat je 'nepinstrumenten' gebruikt om een 'kunstje' te doen. Hoezo aan knoppen draaien om chippies geluid te laten maken? Dat heeft toch niets met muziek te maken? Het is maar hoe je het bekijkt :beard:


Ik herken dit ook.
Zou het er niet mee te maken hebben met het feit dat velen die zich bezig houden met "elektronische muziek" meer bezig zijn met geluiden produceren dan met muziek?

Ik kan mij zo voorstellen dat weinigen laagdunkend zouden doen over de elektronische escapades van een Herbie Hancock of als Stevie Wonder een geheel elektronische productie zou doen.


Ook de definitie van kunst en muziekkunst speelt hierin een rol.
Bron: Algemene muziekleer.
Geluiden die niet volgens tenminste één systeem zijn geordend, vormen - hoe fraai die geluiden op zichzelf misschien ook zijn - geen muziek in de strikte zin van het woord.
Vrij geciteerd uit Algemene muziekleer:
Kunst is een uiting van wat in de menselijke geest afspeeld èn zodanig waarneembaar gemaakt dat het, tenminste aannemenlijkerwijze, ook bij de medemens overeenkomstige geestveroering teweeg kan brengen.


Dit houdt dus in dat als ook elektronische muziek met een intentie/systeem wordt gemaakt, i.p.v. lukraak en op goed geluk aan knopjes draaien, èn het bij anderen ook als zodanig wordt ervaren, het meer als muziek, danwel kunst zal worden gewaardeerd, zoals bij genoemde Herbie Hancock, Steve Wonder.

Hoe leuk het gewoon aan knopjes draaien, zo van "...ik maak muziek voor mijzelf, interesseert mij niet wat anderen ervan vinden....", ook mag zijn, het voldoet dus niet aan de klassieke definitie van muziek of kunst.
Wat ook verklaart waarom je zo lekker bezig kunt zijn in jouw muziekhok en schoonmoeder anderzijds vindt dat je maar herrie zit te maken. :D

Voor alle duidelijkheid; hiermee wil ik niet zeggen dat het niet leuk/ok is om lekker aan knopjes te draaien, of het op enigerlei wijze af te keuren!
Het is slechts een poging tot een verklaring, naar aanleiding van, en geïnspireerd op, de voorgaande post.
 
Wellicht off topic, maar hoe werkte dat precies met zo'n SMPTE time code? Van de Wiki word ik niet veel wijzer: het is nl. ook voor film uitgevonden. Erg moeilijk verhaal... En waarom had je dat nodig met een Atari ST? Die ST stuurt toch al je Midi hardware aan en je kunt toch je ST als master clock zetten? Of desnoods een van je Midi synths als master clock? Dan loopt alles toch ook synchroon? Of werd het smpte signaal ook gebruikt om de tape recorder op een constante snelheid te laten draaien zodat je muziek niet a-synchoon ging lopen als je een tweede of derde track opnam over de eerste heen? Of start/stop codes?

Als je audio van een multitrack (cassettedeck of bandrecorder) wilt syncen met MIDI (kan een hardware sequencer zijn, kan een DAW zijn), ga je eerst voor de lengte van het nummer de tape 'stripen' met een tijdcode spoor. Dat tijdcode spoor zet je bv op het laatste spoor van je multitrack tape. De uitgang van die tape gaat naar je synchroniser en daar wordt het omgezet in MIDI clock. Die MIDI clock is de master voor je sequencer. Die zet je dus in slave. Als dan de tijdcode van de tape wordt uitgelezen gaat de MIDI naar je sequencer en gaat die meelopen.
Met SMPTE weet de synchroniser precies waar hij is, dus kun je de tape ook middenin het nummer starten en springt je sequencer eveneens direct naar de juiste positie. Zo kun je audio (tape) met MIDI (sequencer) syncen zodat je de audio op de tape hebt en houdt, en de MIDI sequence los daarvan in je DAW.

Praktisch voorbeeld:
-op spoor 4 had ik het tijdcode spoor op de Fostex.
-op sporen 1-3 had ik audio opnames zoals gitaar, zang en bas
-audio out van de synchroniser naar de in op spoor 4 van de Fostex. audio out van de Fostex naar de in op de synchroniser
-Cubase in slave mode. MIDI uit van de synchroniser naar een MIDI in op Cubase
Als ik dan op start op mijn Fostex drukte, ging Cubase meelopen met de band en stopte die dus ook weer als ik op stop klikte. De band was dus een soort remote voor Cubase geworden. Cubase stuurde dan de opgenomen MIDI uit naar de synthesizers en drumcomputer. In sync met de tape zodat je én audio én MIDI gelijktijdig kon gebruiken toen de computer nog niet audio capabel was.

Dit was vroeger de manier om MIDI met analoge audio mee te laten lopen in het opnameproces.

Het is uitgevonden voor het syncen van beeld met geluid. Dus je werkt in fps. Frames Per Second. Daar zijn meerdere standaarden voor ontwikkeld zoals 25 maar ook 29,97 en 30df (drop frame). Die instelling moet kloppen tussen je sequencer en je synchroniser.

Het zit bijvoorbeeld ingebouwd in de dure MIDI interfaces van MOTU maar het zit geloof ik ook al (iig deels) in Cubase. Daar heb ik me eigenlijk nooit zo in verdiept omdat ik nog een hardware synchroniser heb. Die heeft dus tijdcode uit en tijdcode in (audiosignaal, soort piepjes/ruis) en de mijne bv 1 MIDI in en 3 MIDI uit.
De MOTU MIDI Express XT heeft het bijvoorbeeld aan boord.
Zelf heb ik nog een oude XRI XR300 smpte synchroniser.
 
Laatst gewijzigd:
Zelf werk ik met beide.
Het meeste gebruik ik Logic met vst synths.
Voor effecten alleen nog maar software, omdat dit gewoon supermakkelijk werkt.

De hardware gebruik ik vooral voor leads (ik maak Raw Hardstyle).
Als er een melodie helemaal klaar is bounce ik dat gedeelte en kan ik lekker aan de bak met vst effecten etc om het nog dikker te maken.

In de mix fase gebruik ik regelmatig een analoge mixer, een Mackie 8 bus of een oude Boss om te oversturen of om een lekker rauw randje op een opname te krijgen.

Het blijft lastig om hardware te gebruiken omdat het omslachtig werkt, je wilt toch graag efficient werken en niet teveel tijd besteden aan instellingen en dingen afstellen voordat je kan beginnen.
Ik heb het nu zo voor elkaar dat ik simpel mijn hardware kan opnemen en dan snel verder met software.
Dit werkt voor mij top. Ik wil gewoon graag een bepaalde sound uit mijn hardware die ik niet terug vind in software. Dus dit is mijn manier en dat is goed te doen.
Het is belangrijk dat je een manier vind om zelf fijn te kunnen werken.
Ik ben van mening dat software het muziek maken voor mij en vele anderen een boost gegeven heeft.
 
Ook de definitie van kunst en muziekkunst speelt hierin een rol.

Citaat:
Bron: Algemene muziekleer.
Geluiden die niet volgens tenminste één systeem zijn geordend, vormen - hoe fraai die geluiden op zichzelf misschien ook zijn - geen muziek in de strikte zin van het woord.

Citaat:
Vrij geciteerd uit Algemene muziekleer:
Kunst is een uiting van wat in de menselijke geest afspeeld èn zodanig waarneembaar gemaakt dat het, tenminste aannemenlijkerwijze, ook bij de medemens overeenkomstige geestveroering teweeg kan brengen.

Dit houdt dus in dat als ook elektronische muziek met een intentie/systeem wordt gemaakt, i.p.v. lukraak en op goed geluk aan knopjes draaien, èn het bij anderen ook als zodanig wordt ervaren, het meer als muziek, danwel kunst zal worden gewaardeerd, zoals bij genoemde Herbie Hancock, Steve Wonder.

Hoe leuk het gewoon aan knopjes draaien, zo van "...ik maak muziek voor mijzelf, interesseert mij niet wat anderen ervan vinden....", ook mag zijn, het voldoet dus niet aan de klassieke definitie van muziek of kunst. Wat ook verklaart waarom je zo lekker bezig kunt zijn in jouw muziekhok en schoonmoeder anderzijds vindt dat je maar herrie zit te maken.

De scheidslijn tussen wel/niet muziek, of wel/niet kunst, is dan erg dun met deze definities. Zodra je ook maar iets systeem brengt in het initiële lukraak en op goed geluk draaien aan knoppen, dan is het kennelijk wel muziek: immers volgens tenminste één systeem geordend. En zodra iemand, anders dan je schoonmoeder, wel iets van die geestvervoering merkt, is het blijkbaar wel kunst. Er is dus niet veel voor nodig om het om te buigen naar muziek of kunst. Merk op dat de beleving van de medemens niet telt bij muziek, kennelijk wel bij kunst.

Op zich vind ik dit een mooi, romantisch verhaal (...) Het is maar hoe je het bekijkt

Mooi beschreven! :)
 
De scheidslijn tussen wel/niet muziek, of wel/niet kunst, is dan erg dun met deze definities. Zodra je ook maar iets systeem brengt in het initiële lukraak en op goed geluk draaien aan knoppen, dan is het kennelijk wel muziek: immers volgens tenminste één systeem geordend. En zodra iemand, anders dan je schoonmoeder, wel iets van die geestvervoering merkt, is het blijkbaar wel kunst. Er is dus niet veel voor nodig om het om te buigen naar muziek of kunst.


Daarom staat er ook; "...muziek in de strikte zin van het woord."
Ik heb verder die definities niet zelf bedacht en je hoeft het er ook niet eens te zijn, maar het kennen van die definities stelt jou alleen beter in staat om te begrijpen waarom men in het algemeen wellicht op bepaalde manier aan-/neerkijkt tegen/op bepaalde muziekvormen, lijkt mij.
Dat was in ieder geval de insteek van mijn post.
Merk op dat de beleving van de medemens niet telt bij muziek, kennelijk wel bij kunst.


In de muziektheorie heeft men het over muziekkunst.
En voor mij is muziek zeker een kunstvorm; voor jou niet?

**Ik hou van zulke discussies, alleen vrees ik dat ik (weer eens) te veel off-topic ga.**
 
Daarom staat er ook; "...muziek in de strikte zin van het woord."

Mijn punt is juist dat het met deze definitie eigenlijk helemaal niet zo strikt is. Dus geen "daarom", maar "ondanks".

In de muziektheorie heeft men het over muziekkunst.
En voor mij is muziek zeker een kunstvorm; voor jou niet?
Ik ging uit van de gestelde definities, daaruit kun je opmaken dat de definitie voor muziek eentje is die onafhankelijk is van je medemens, bij kunst kennelijk anders. Ik zou trouwens ook zeggen dat muziek een kunstvorm is, inderdaad. Dus het is een beetje raar met deze definities.

**Ik hou van zulke discussies, alleen vrees ik dat ik (weer eens) te veel off-topic ga.**
Ik ook, maar het heeft dan inderdaad al snel weinig meer te maken met het originele onderwerp... ;)
 
Back
Top