11 juni was het dan zo ver: we stapten het museum binnen om de tentoonstelling over 50 jaar Pink Floyd te bekijken.
Dat laatste bleek een understatement omdat het meer om een multi mediale immersive experience gaat. Bent u daar nog?
Als je binnen komt krijg je een Sennheiser stageset omgehangen en iets verderop een goede hoofdtelefoon van hetzelfde merk. Men heeft een route uitgezet waar je lekker van af kan wijken. De headset weet waar je bent en je hoort de muziek en / of het commentaar over hetgeen je op dat moment staat te bekijken. Erg leuk is het om even je hoofdtelefoon af te doen, je hoort zachte muziek van Floyd en verder niks. Iedereen beleeft zijn eigen interpretatie van de tentoonstelling. Extreem nauwkeurige tijdslots zorgen voor een afgepaste hoeveelheid publiek en je kan overal bij maar ook zo lang je wil.
And when the band you're in starts playing tunes
Per decenium zijn de ruimtes anders ingericht, vloeistofprojecties op het plafond, op-art en lasers volgen elkaar op. Bij elk tijdperk staat een typische Engelse telefooncel met daarin krantenkoppen, roddelbladen en foto's die het tijdsbeeld schetsen. Voorstudies en uiteindelijke originelen van albumhoezen, instrumenten, bouwtekeningen van de grootse podiumopstellingen en decorstukken. Songteksten op stukken gelinieerd papier uit aantekenboekjes maar ook mengtafels van de live setups. Bij de Dark side of the moon kan je een eigen mix maken van diverse nummers, ook hier herkent de headset de mixer en sta je zelf in de schoenen van Alan Parsons.
Wow, what a marvelous room, are all these your guitars?
Qua instrumenten kan je je hart ophalen. De Minimoog waarop Richard Wright de solo's van Shine on you crazy diamond speelde, zijn Prophet 5 met setlist, inclusief patchnummers een een totaal afgeragde Solina Strings. De instrumenten die zorgden dat ik aan mijn eigen muzikale ontdekkingstocht begon. Ook de EMS Synthi en diverse orgeltjes, samen met diverse gitaren en drumkits, het is er allemaal te vinden. In een donkere ruimte is een holografische afbeelding van the Dark side die behoorlijk hypnotiserend werkt. Verderop is een flinke hal waar Battersea Powerstation is nagebouwd ( mèt varken ) de gigantische poppen zoals de Teacher van de Wall, het Stukavliegtuig dat bij liveshows neerstort achter het podium tijdens On the run en zes meter hoge beelden van de Division bell.
De heren van Floyd vertellen anecdotes met als hoogtepunt het "per ongeluk" los raken van het varken dat op de hoes van Animals moest komen. Een hilarisch verhaal waarbij het vliegverkeer voor Heathrow werd omgeleid en de RAF uiteindelijk een scherpschutter moest laten komen om het snel opstijgende dier naar beneden te halen.
Aan het eind is een flinke zaal ingericht met op alle wanden videoprojecties van concertfilms. Het geluid is weer erg goed en vanuit het plafond komt een heuse lichtshow met varilights en lasers. Het publiek zit gewoon op de grond alsof het concert op dat moment plaats vindt.
Mon€¥, whoohoo
Als je de films gezien hebt en naar buiten loopt kom je in een aparte Pink Floyd store. Meer merchandise zal je niet zien van één enkele band. Alle lp's, cd's, t-shirts, pennen maar ook originele zeefdrukken van Storm Thorgerson zoals Meddle, Division Bell en Atom heart morther. Zeker niet goedkoop maar een kleine oplage nog beschikbare werken van de inmiddels overleden graphic designer die toch ook wel veel heeft bijgedragen aan de totale Pink Floyd beleving.
The band is just fantastic, that is really what I think
Alles klopt en het is niet eens superoverweldigend. Ingetogen is niet het goede woord. Misschien de uitdrukking " quiet desparation " wel. Het fenomeen is geschiedenis geworden, de magie blijft. De band is gestopt, twee van de vijf leden spelen al weer jaren als sterren in de hemel en ten years have got behind me. Times five. Dat geldt ook voor het aantal sterren dat ik uitdeel voor de tentoonstelling. Niet omdat ik Floyd fan ben maar omdat je, ook als je de band niet kent, een hele mooie multimediale beleving voorgeschoteld krijgt met een reis door de tijd die zijn Echoes nog wel even laat horen in je herinnering.
De tentoonstelling is te zien tot 1 oktober maar je moet wel vooraf reserveren, alles loopt, zoals altijd, als een geoliede machine waar geen toeval kan worden toegelaten.
Dat laatste bleek een understatement omdat het meer om een multi mediale immersive experience gaat. Bent u daar nog?
Als je binnen komt krijg je een Sennheiser stageset omgehangen en iets verderop een goede hoofdtelefoon van hetzelfde merk. Men heeft een route uitgezet waar je lekker van af kan wijken. De headset weet waar je bent en je hoort de muziek en / of het commentaar over hetgeen je op dat moment staat te bekijken. Erg leuk is het om even je hoofdtelefoon af te doen, je hoort zachte muziek van Floyd en verder niks. Iedereen beleeft zijn eigen interpretatie van de tentoonstelling. Extreem nauwkeurige tijdslots zorgen voor een afgepaste hoeveelheid publiek en je kan overal bij maar ook zo lang je wil.
And when the band you're in starts playing tunes
Per decenium zijn de ruimtes anders ingericht, vloeistofprojecties op het plafond, op-art en lasers volgen elkaar op. Bij elk tijdperk staat een typische Engelse telefooncel met daarin krantenkoppen, roddelbladen en foto's die het tijdsbeeld schetsen. Voorstudies en uiteindelijke originelen van albumhoezen, instrumenten, bouwtekeningen van de grootse podiumopstellingen en decorstukken. Songteksten op stukken gelinieerd papier uit aantekenboekjes maar ook mengtafels van de live setups. Bij de Dark side of the moon kan je een eigen mix maken van diverse nummers, ook hier herkent de headset de mixer en sta je zelf in de schoenen van Alan Parsons.
Wow, what a marvelous room, are all these your guitars?
Qua instrumenten kan je je hart ophalen. De Minimoog waarop Richard Wright de solo's van Shine on you crazy diamond speelde, zijn Prophet 5 met setlist, inclusief patchnummers een een totaal afgeragde Solina Strings. De instrumenten die zorgden dat ik aan mijn eigen muzikale ontdekkingstocht begon. Ook de EMS Synthi en diverse orgeltjes, samen met diverse gitaren en drumkits, het is er allemaal te vinden. In een donkere ruimte is een holografische afbeelding van the Dark side die behoorlijk hypnotiserend werkt. Verderop is een flinke hal waar Battersea Powerstation is nagebouwd ( mèt varken ) de gigantische poppen zoals de Teacher van de Wall, het Stukavliegtuig dat bij liveshows neerstort achter het podium tijdens On the run en zes meter hoge beelden van de Division bell.
De heren van Floyd vertellen anecdotes met als hoogtepunt het "per ongeluk" los raken van het varken dat op de hoes van Animals moest komen. Een hilarisch verhaal waarbij het vliegverkeer voor Heathrow werd omgeleid en de RAF uiteindelijk een scherpschutter moest laten komen om het snel opstijgende dier naar beneden te halen.
Aan het eind is een flinke zaal ingericht met op alle wanden videoprojecties van concertfilms. Het geluid is weer erg goed en vanuit het plafond komt een heuse lichtshow met varilights en lasers. Het publiek zit gewoon op de grond alsof het concert op dat moment plaats vindt.
Mon€¥, whoohoo
Als je de films gezien hebt en naar buiten loopt kom je in een aparte Pink Floyd store. Meer merchandise zal je niet zien van één enkele band. Alle lp's, cd's, t-shirts, pennen maar ook originele zeefdrukken van Storm Thorgerson zoals Meddle, Division Bell en Atom heart morther. Zeker niet goedkoop maar een kleine oplage nog beschikbare werken van de inmiddels overleden graphic designer die toch ook wel veel heeft bijgedragen aan de totale Pink Floyd beleving.
The band is just fantastic, that is really what I think
Alles klopt en het is niet eens superoverweldigend. Ingetogen is niet het goede woord. Misschien de uitdrukking " quiet desparation " wel. Het fenomeen is geschiedenis geworden, de magie blijft. De band is gestopt, twee van de vijf leden spelen al weer jaren als sterren in de hemel en ten years have got behind me. Times five. Dat geldt ook voor het aantal sterren dat ik uitdeel voor de tentoonstelling. Niet omdat ik Floyd fan ben maar omdat je, ook als je de band niet kent, een hele mooie multimediale beleving voorgeschoteld krijgt met een reis door de tijd die zijn Echoes nog wel even laat horen in je herinnering.
De tentoonstelling is te zien tot 1 oktober maar je moet wel vooraf reserveren, alles loopt, zoals altijd, als een geoliede machine waar geen toeval kan worden toegelaten.
.
