Dat was ik. Hij kon dermate appreciëren dat ik eerlijk was over de eigenlijke kostprijs van de CS-80 dat ik hem mocht komen ophalen voor een prijs die ver onder zijn reële waarde zat. Bij de overhandiging heb ik hem inderdaad ook een fles champagne gegeven die hij met plezier zal uitdrinken.
Zo zie je maar. Eerlijk duurt het langst...
Ik kan bevestigen dat dit verhaal klopt. Althans, in grote lijnen. Toen ik bij de kleine benedenwoning van Henk aanbelde, kwam hij net uit bed na zijn ochtenddutje. Hij vertelde over het aanbod aan Bazzie. Maar toen hij van mij begreep wat de CS-80 zou kunnen opbrengen, bleek dat Bazzie slechts een kwart van de werkelijke waarde had genoemd. Ik moet je zeggen: Henk had het er wel even moeilijk mee. Als de CS-80 was opgehaald, hoopte deze eenvoudige Amsterdammer de vrijgekomen ruimte te gebruiken om zijn rollator dichter bij zijn seniorenbed te stallen. Meer wensen had hij niet.
Terwijl hij rochelend naar zijn kleding zocht, maakte ik op het oude gasstel in het keukentje wat groentesoep voor hem warm. Daar knapte hij van op. "Weet je torp," zei hij met enige moeite, "Eigenlijk maakt dat geld me weinig uit. Mijn leventje loopt op zijn eind, en als ik er nog een jaartje aan kan plakken, ben ik tevreden. Ik hoopte alleen dat mijn orgel naar een echte liefhebber zou gaan. Maar toen ik eindelijk die foto op Marktplaats had gezet (hij wees naar een oude PC in de hoek naast het bed), regende het reacties! Weet je hoeveel mensen hebben gereageerd? Wel DRIE!!! Wat een mazzel! De eerste reactie zag ik na mijn middagslaapje, een berichtje van een zekere wwem. Het bedrag was hoger dan ik had durven dromen, en het was een heel vriendelijk mailtje. Meer kon hij er niet aan uitgeven, immers hij had ook nog een zwangere vriendin... Ik vroeg hem het ding vandaag op te halen. Maar vannacht, het was al tegen twaalven, werd ik opgebeld door die Bazzie. Hij vertelde dat de waarde wel twee keer zo hoog was als wwem's bod. Daar raakte ik van in de war."
Ik reikte hem nog een lepeltje soep aan en dankbaar slobberde hij het naar binnen. Na een lange hoestbui vervolgde hij zijn verhaal.
"Ik kon toen haast niet in slaap komen, het duurde lang. Pas na een pikketanussie lukte het om de kwestie even te vergeten. Maar toen, om vier uur in de nacht belde Bazzie opnieuw! Hij deed er nog 50 euro bij en wou 's middags langskomen, en "anders ging het niet door". Dat maakte me sjacherijnig, weet je? Ik heb het sowieso al niet zo op die Vlaamse gaaien."
Hierna weidde hij nogal uit met een warrig verhaal over een ervaring op de Antwerpse Vogeltjesmarkt in de jaren 60. Ik kon het moeilijk volgen maar blijkbaar was hij toen afgezet bij de aankoop van een steelpannetje. Het pannetje waarin ik zijn soep had opgewarmd.
De tram rinkelde in de straat en dat bracht Henk weer in het heden.
"Vanochtend heb ik bij het opstaan even overlegd met Annie, mijn wijkhulp. Een lief mens maar natuurlijk geen kijk op electronica. Eigenlijk had ik mijn fijne orgeltje liever aan wwem gegund... maar Annie raadde me aan toch maar voor de poen te gaan. Tja, je weet nooit waar ik de centjes nog voor kan gebruiken, het leven is duur, hè? Dus ik heb wwem een berichtje gestuurd en Bazzie opgebeld, dat hij hem vanmiddag kan ophalen als hij er nog 50 euro bij doet. Daar had ik hem te pakken!"
Hij schaterde en raakte toen opnieuw in een hoestbui. Eindelijk had hij de aankoop van het steelpannetje gewroken en tevens die opdringerige Bazzie op zijn nummer gezet. Tot zover zijn verhaal. Nu begon hij opnieuw te twijfelen.
"Wat zal ik nu doen? Weet je wat, ik bel Bazzie af, nu gelijk! En dan mag jij hem meenemen voor hetzelfde bedrag als Bazzie! Het orgel blijft in Mokum!" Hij grinnikte en deed een poging om op te staan.
Een mooi moment, inwendig stond ik natuurlijk te juichen. Maar toen realiseerde ik me dat ik het instrument eigenlijk niet waard was.
"Henk, dat is mooi maar ik hoef hem niet meer. Zo goed spelen kan ik helemaal niet. Verkoop hem aan wwem of Bazzie."
Hij keek me lang aan. Ik wist niks meer te zeggen. Nerveus keek ik rond in het kleine kamertje, en ik probeerde de CS-80 te vergeten, die daar in de hoek nog steeds stond mooi te wezen... Toen doorbrak Henk de stilte: "Nou, jij bent me er eentje, mafkees!"
Hij was overeind gekomen en schuifelde naar zijn PC. "Genoeg geouwehoerd, ik ga die wwem nu een mailtje sturen! Hij was tenslotte de eerste."
Ik liep met de soepkom naar het keukentje. Het stenen aanrechtje was netjes schoon achtergelaten door Annie. Ik waste de soepkom af en zette het steelpannetje terug in de koelkast.
Henk was nog bezig zijn computer op te starten.
"Goed Henk, dan ga ik maar," stamelde ik en met een armbeweging zwaaide hij naar me, zijn blik nog steeds gericht op het zwarte scherm.
"Mafkees!" mompelde hij.
Laatst gewijzigd:
. En dat in het bijzijn van een oude man die niet weet waarover het precies ging. 
. Ik had er helemaal geen zin in. Ik begon zelfs medelijden te krijgen. Ik besloot gewoon er een nammidagje coffeeshoppen van te maken. Mijn stuff was toch op en ik had even zin om mijn hoofd leeg te maken.
: ,dacht hij. Vol gas vertrok hij van de oprit van Henk. En Henk, die lag daar nog steeds.
