Het geluidsfragment van Rutger Teunissen bij de WaveGuide synthese klonk voor mij als een orgel terwijl het eigenlijk samples waren van klassieke muziek waren. Ik begrijp nog niet onmiddellijk het principe maar het lijkt me een creatieve vorm van samplen te zijn?
Nee, dat waren geen samples, maar... waveguides! Die produceren tonen, waarvan de parameters (toonhoogte, volume, timing) zijn ontleend aan een MIDI-bestand, in dit geval van het laatste werk van Bach, de Kunst der Fuge,
Contrapunctus 5.
Het speciale van een (digitale) waveguide is dat het een klankopwekker is die, net als een echt, akoestisch instrument, ruimtelijkheid heeft (dat is een noodzakelijk kenmerk van elke vorm van Physical Modeling). Net zoals de klank van een gitaarsnaar afhangt van de plaats waar je tokkelt, hangt ook het timbre dat de waveguide produceert af van twee ruimtelijke parameters, zoals bij een electrische gitaar: (1) plaats van tokkelen; (2) plaats van het element onder de snaar. De "orgel-timbres" die je hier hoort zouden allemaal kunnen worden voortgebracht door een electrische gitaar. Dat ze hier orgel-achtig klinken ligt puur aan de instelling van de ADSR die het volume van de waveguides aanstuurt.
Zoals pianotoetsen soms twee of drie snaren tegelijk aanslaan, zo komt elke noot hier tot stand door een mix van 20 verschillende tonen, die allemaal een ietsje ander (snaar)timbre hebben, doordat de tokkelposities random worden gekozen binnen in klein gebiedje langs de snaarlengte. Zo krijgt elk van de 20 tonen die voor elke noot worden aangemaakt een ietsje andere klankkleur, maar allemaal bij elkaar klinken ze per stem (sopraan, alt, tenor, bas) ongeveer hetzelfde. Ook hebben alle tonen, net zoals bij strijkers in een orkest, een minuscuul, random toonhoogteverschil en beginnen ze niet allemaal op precies hetzelfde moment. Ook dat verlevendigt de klank. Het stuk telt 1244 noten, dus er werden 20*1244 = 24.880 tonen opgewekt. Elke toon bestaat op zijn beurt uiteraard weer uit een hele bos boventonen. Dat het op een echte, akoestische klank lijkt, kun je meestal goed verklaren door de complexiteit; die is hier al vrij aanzienlijk, maar nog op geen stukken na te vergelijken met die van echte, akoestische muziek.
De galm die je hoort is gemaakt met een Feedback Delay Network dat je kunt beschouwen als een (tweedimensionale) koppeling van ... ook al weer waveguides! FDN-galm is state of the art, klinkt zeer realistisch en is bovendien razendsnel.
Het geluid is volledig gemaakt met WaveWizard. Ik zal de preset en het MIDI-bestand van dit stuk binnenkort in de WaveWizard-draad zetten zodat je het op je eigen computer kunt uitvoeren met je eigen instellingen.
Complimenten, Roland, voor deze boeiende vogelvlucht over de geschiedenis van de elektronische muziek!
Dank ook voor het opnemen van mijn waveguides!
